Της Θεοδώρας Ντεντοπούλου,
Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα αλλαγών, αν ένα πράγμα παραμένει βέβαιο, αυτό είναι η αδυναμία του David Fincher να απογοητεύσει τους θαυμαστές του είδους και της εργογραφίας του. Ο άνθρωπος που μας έφερε το θρυλικό, πλέον, “Fight Club”, το οποίο συνέβαλε μέσω της καλτ προσωπικότητάς του στη στοιχειοθέτηση ενός διακριτού κινηματογραφικού ρεύματος, έχει καταπιαστεί κατά καιρούς με επιμέρους αξιόλογες προσπάθειες, οι οποίες είχαν να εισφέρουν ένα κύμα ανανέωσης πάντα.
Κι όλα αυτά διατηρώντας χαμηλό προφίλ. Ένα ενδιαφέρον κομμάτι του τελευταίου γεγονότος έχει να κάνει με μία πρόσφατη εμπειρία μου. Στα πλαίσια ενός παιχνιδιού γνώσεων σε ένα πλοίο, το καλοκαίρι, όταν οι παίκτες κλήθηκαν να αναφέρουν 10 ταινίες του σκηνοθέτη, επικράτησε σιγή. Στη συνέχεια, έχοντας πλέον δοθεί οι απαντήσεις, η πιο κοινή αντίδραση συνοψιζόταν στη φράση: «Αυτός το έχει σκηνοθετήσει;». Χωρίς να πρέπει να θεωρηθεί θέσφατο, κατά γενική ομολογία, ο συγκεκριμένος δημιουργός έχει μάλλον λάβει λιγότερη αναγνώριση από αυτή που του αναλογεί, αν λάβουμε υπόψιν τη συνεισφορά του στο είδος το οποίο έχει εμπλουτίσει, αυτό των παράλληλων εγκυβωτισμών και των ακραίων ανατροπών, με την ταυτόχρονη διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας από την οποία διακατέχονται συχνά οι ήρωές του.
Πιο συγκεκριμένα, η τελευταία φορά που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία μεγάλου μήκους ταινία με την υπογραφή του μας φέρνει πίσω στο 2014, με το “Gone Girl”. Σε αυτό είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την Rosamund Pike να ενσαρκώνει μία ηρωίδα με καταβολές που κραύγαζαν την εμπλοκή του Fincher στο project: θεματικές αναδιαρθρώσεις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας με έναν ανορθόδοξο σχεδόν τρόπο και μία προσωπικότητα με ναρκισσιστική υφή, που εργαλειοποιεί την τέλεση εγκληματικών πράξεων προς υλοποίηση των σχεδίων της. Eίχαν προηγηθεί τα εξίσου φιλόδοξα, με διαφορετικό ίσως από το συνηθισμένο του δημιουργικό αποτύπωμα, “The Curious Case of Benjamin Button” και “The Social Network”.
Έκτοτε, ξεκίνησε η συνεργασία του με το Netflix, καρποί της οποίας ήταν το “House of Cards”, το πολύ ενδιαφέρον “Mindhunter” και το εξαιρετικό “Love, death & robots”. Στο τελευταίο, από κοινού με τον Tim Miller, επιχειρεί να αναβιώσει την animated ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1981, “Ηeavy Metal”. Όπως είχε ο ίδιος δηλώσει, το project αυτό ήταν ένας στόχος και των δύο δημιουργών, πάνω στον οποίο εργάζονταν για αρκετά χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ευρηματική αυτή σειρά αποτελεί (για όσους δεν το γνωρίζουν) μία συλλογή ταινιών μικρού μήκους με αξιοποίηση της ίδιας θεματικής, αλλά διαφορετικών συνεργείων και γραφιστικών επιτελείων, από διαφορετικές μάλιστα χώρες.
Η πολυαναμενόμενη νέα συνεργασία με το Netflix εμπνέεται αισθητικά από τα ασπρόμαυρα κάδρα της “Roma” του Quaron. Το όνομα αυτής; “Mank” και θα αποτελεί τη βιογραφία του σεναριογράφου του εμβληματικού “Citizen Kane”, Herman J. Mankiewicz. Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο «Πολίτης του Κέιν» εμφανίζεται διαχρονικά ως ένα εγχείρημα που πραγματοποιήθηκε σε όλα τα επίπεδα από τον Orson Welles, καθώς ο τελευταίος ισχυρίστηκε ότι, εκτός από τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του κεντρικού πρωταγωνιστή, επιμελήθηκε και το σενάριο στο μεγαλύτερο μέρος λόγω των προβλημάτων αλκοολισμού του Mankiewicz. Ωστόσο, ως σεναριογράφος στα Όσκαρ τιμήθηκε ο Mankiewicz.
Toν πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο Gary Oldman, ο οποίος θα πλαισιώνεται από τους Amanda Seyfried, Lily Collins, Charles Dance, Tom Burke (στο ρόλο του Orson Welles) και Tuppence Middleton. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του καινούριου project του Fincher είναι ότι το σενάριο βασίζεται σε ένα πρώιμο κείμενο, που αποτέλεσε την πρώτη και τελευταία απόπειρα του πατέρα του Fincher, Howard, να ολοκληρώσει τη συγγραφή σεναρίου. Για την ιστορία, ο Howard Fincher απεβίωσε το 2003 και ο ρόλος που παίζει, έστω και μετά θάνατον, αποτελεί μία εφαρμογή του φιντσερικού μοτίβου των εγκυβωτισμών στην πραγματική ζωή.
Τεταρτοετής φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχει συμμετάσχει και συμβάλλει (ως μέλος οργανωτικής συμμετοχής), σε συνέδρια και ημερίδες που άπτονται του νομικού αντικειμένου και των διεθνών σχέσεων. Η ενασχόληση με την αρθρογραφία είναι απόρροια του συνονθυλεύματος της αγάπης της για το γράψιμο και την αναζήτηση και απόκτηση της πληροφορίας.
