Του Πελοπίδα-Παναγιώτη Κουλούρη,
23η Οκτωβρίου 42 π.Χ.: Την τελευταία του πνοή αφήνει στους Φιλίππους της Μακεδονίας, όντας αυτόχειρας, ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, ο οποίος έμεινε γνωστός ως Βρούτος και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δολοφονία του αυτοκράτορα Ιούλιου Καίσαρα. Γεννήθηκε στη Ρώμη το 85 π.Χ., αλλά έμεινε ορφανός από γονείς και την ανατροφή του ανέλαβε ο θείος του, ο Κάτων ο Ουτικανός. Ο Βρούτος, λόγω της καταγωγής του, είχε μεγάλη οικογενειακή αντιμοναρχική παράδοση και αυτός ήταν ένας από τους λόγους, που αντιτάχθηκε στον Ιούλιο Καίσαρα, όταν προσπάθησε να επιβάλει δικτατορία.
Υπό την επιρροή του θείου του, ο Βρούτος ασπάστηκε τις θέσεις του συντηρητικού δημοκρατικού κόμματος της Συγκλήτου. Σπούδασε ρητορική και φιλοσοφία στην Αθήνα και θεωρούταν ένας εκ των κυριότερων εκπροσώπων του αττικισμού. Το 58 π.Χ. διακρίθηκε ως δημόσιος λειτουργός στην Κύπρο. Ο Βρούτος διακρινόταν τόσο για το πάθος, με το οποίο υπερασπιζόταν τις δημοκρατικές αρχές παρά για τις στρατηγικές ή τις πολιτικές του ικανότητες. Κατά την εμφύλια διαμάχη μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Πομπήιου, τάχθηκε με τον Πομπήιο. Μάλιστα, μετά την ήττα των Φαρσάλων τον εγκατέλειψε και ο Ιούλιος Καίσαρας του συγχώρεσε την προδοτική του στάση. Υπάρχει, μάλιστα, και η εκδοχή, κατά την οποία ο Ιούλιος Καίσαρας πίστευε πως ήταν ο πραγματικός πατέρας του Βρούτου.
Ο Βρούτος διορίστηκε από τον αυτοκράτορα διοικητής της Γαλατίας, το 47 π.Χ. και ύστερα πραίτορας της Ρώμης, το 44 π.Χ. Ο Βρούτος, είτε λόγω της βαθιάς του πίστης στο δημοκρατικό πολίτευμα είτε από προσωπική φιλοδοξία, ήρθε σε σύγκρουση με τον Καίσαρα, όταν ο τελευταίος μετετράπη σε απόλυτο δικτάτορα. Μαζί με τον Κάσσιο και τη συνωμοσία των 60, οργάνωσαν τη δολοφονία του αυτοκράτορα, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ., όταν ο αυτοκράτορας μιλούσε μπροστά από το άγαλμα του Πομπήιου ενώπιον της Συγκλήτου, προτού αναχωρήσει για μία εκστρατεία. Εκεί ακούστηκε και η παροιμιώδης φράση από τον Ιούλιο Καίσαρα, «Και συ τέκνον Βρούτε;».
Η οργή και η δυσαρέσκεια του ρωμαϊκού λαού υποχρέωσαν τους συνωμότες να εγκαταλείψουν τη Ρώμη και να κατευθυνθούν προς τις ανατολικές επαρχίες, ώστε να οργανώσουν εκεί τις λεγεώνες τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη δεύτερη τριανδρία, τους Μάρκο Αντώνιο, Γάιο Ιούλιο Οκταβιανό και Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο. Ο Βρούτος με τον Κάσσιο νικήθηκαν στη μάχη των Φιλίππων και ο Βρούτος αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Τέλος, η μορφή του Βρούτου ενέπνευσε συγχρόνους, αλλά και μεταγενεστέρους του λογοτέχνες και πολιτικούς. Είναι μια εκ των πιο αμφιλεγόμενων μορφών της ιστορίας.
Είναι, για τους μεν υπόδειγμα αρετής, πιστός στο καθήκον, τυραννοκτόνος και για άλλους υπήρξε τέρας αχαριστίας και πατροκτόνος. Ο ψυχικός του κόσμος ήταν πεδίο βίαιων συγκρούσεων, όσον αφορά τα αισθήματά του για τον Καίσαρα. Από τη μία, έπρεπε να μισεί τον εραστή της μητέρας του, που ντρόπιασε το όνομά του και τον έκανε να αμφιβάλλει για την καταγωγή του και να αγαπά τον κατά πάσα πιθανότητα πατέρα του. Έπρεπε να εχθρεύεται τον τύραννο και να ευγνωμονεί τον ευεργέτη του. Όλες οι πιέσεις της Ρώμης ασκούνταν επάνω του. Η αριστοκρατική παράταξη τον ήθελε αρχηγό της εναντίον της μοναρχίας του Καίσαρα. Ο Καίσαρας έβλεπε στον Βρούτο τον διάδοχό του και ίσως τον προόριζε για τη διαδοχή. Η πράξη του Βρούτου αποδείχθηκε μάταιη. Ο Οκταβιανός έγινε τελικά απόλυτος άρχοντας και το πατροπαράδοτο πολίτευμα καταλύθηκε.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Το 2014 ξεκίνησε τις σπουδές του, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου αποφοιτώντας το 2018. Τον Οκτώβριο ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Νεαπόλεως Πάφου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Νεότερη και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή και Ελληνική Ιστορία". Στο OffLine Post αρθρογραφεί για τις κατηγορίες Πολιτικού και Ιστορίας.
