Της Στέλλας Μαυροπούλου,
«Πόσο μπλε ξοδεύεις Θεέ μου για να μη σε βλέπουμε…». Ένας στίχος σαν και αυτόν του Οδυσσέα Ελύτη, αρκεί για να ξυπνήσει στις ψυχές των ανθρώπων συναισθήματα και ερωτήματα που εδώ και χρόνια βασανίζουν το ανθρώπινο γένος.
Από την πρώτη στιγμή που τα μάτια μου αντίκρισαν αυτές τις λέξεις, το μυαλό μου ασυναίσθητα τις συνέδεσε, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, με την πιο τρομερή και αποτρόπαιη είδηση των τελευταίων ημερών, την εισβολή της Τουρκίας στη Βορειανατολική Συρία.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Λίγες μόνο μέρες έχουν περάσει από την αναπάντεχη διακήρυξη της Τουρκίας για την έναρξη της επιχείρησης «Πηγή Ειρήνης» έναντι των Κουρδικών Μονάδων Προστασίας του Λαού, γνωστών και ως YPG. Σύντομα, η Τουρκία διατύπωσε τις βασικές της κατηγορίες έναντι των Κουρδικών Μονάδων, λέγοντας πως αποτελούν τρομοκρατικές ομάδες, οι οποίες μάλιστα υποστηρίζουν Κούρδους αντάρτες στην Τουρκία. Φυσικά, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατέστησε σαφές ότι βασικός στόχος της εισβολής της Τουρκίας στη Συρία είναι η απελευθέρωση των Σύρων από τις τρομοκρατικές δυνάμεις (YPG), δημιουργώντας μια εκτεταμένη ζώνη ασφαλείας.
Τα γεγονότα πίσω από αυτή την τραγική σελίδα της ιστορίας είναι υπερβολικά πολλά, το αποτέλεσμα, όμως, είναι ένα: ο θάνατος. Και όπως όλες τις φορές, που ξαπλωμένοι στον καναπέ μας ακούμε στις ειδήσεις για πολέμους και θανάτους μικρών, αθώων παιδιών, έτσι και τώρα αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά. Διάφορες σκέψεις για την αδικία της ζωής περνούν φευγαλέα απ’ το μυαλό μας και η φράση που ξεφεύγει από τα χείλη μας είναι πάντα η ίδια: γιατί ο Θεός τα επιτρέπει όλα αυτά, γιατί τιμωρεί όσους δε φταίνε; ή ακόμα καλύτερα: πού είναι τώρα ο Θεός;
Πόσο εύκολο είναι, λοιπόν, να μεταθέτουμε όλα μας τα βάρη σε μια θεία δύναμη; Πόσο βολικό είναι να κατηγορούμε τον Θεό ότι δε νοιάζεται για τους ανθρώπους που υποφέρουν και πεθαίνουν, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι καθημερινά πετάμε στα σκουπίδια φαγητό, το οποίο θα μπορούσε να δώσει ζωή σε κάποιον άλλο; Δεν μπορεί να φταίει ο Θεός, όσο κι αν αυτό καθησυχάζει τις συνειδήσεις μας. Φυσικά, πίσω από την περίπτωση της Τουρκίας κρύβονται πάρα πολλά συμφέροντα, στα οποία εμπλέκονται άνθρωποι οι οποίοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, δυστυχώς κουβαλούν μέσα τους μια αλήθεια, η οποία δεν μπορεί να σβήσει και αντικατοπτρίζει μια ολόκληρη νοοτροπία: τη θεοποίηση του συμφέροντος!
Είναι, λοιπόν, ανώφελο να κατηγορούμε τον Θεό για όλα τα δεινά που υπάρχουν στον κόσμο, από τη στιγμή που Θεός για τον άνθρωπο έχει γίνει πια το ίδιο το συμφέρον. Είναι πλέον καιρός να πάψουμε να κρυβόμαστε και να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του για κάθε κακό που συμβαίνει, από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο. Έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως ακόμα κι αν το μπλε του ουρανού έπαυε να υπάρχει, και πάλι ο άνθρωπος δε θα κατάφερνε να δει τον Θεό, λόγω του μαύρου σκοταδιού που τον έχει τυφλώσει…
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
