Της Βαλεντίας Γιαννακοπούλου,
«Μαμά, ο κόσμος μας πρόδωσε;». Ήταν ένα σύνθημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε φωτογραφία, από ένα μέρος κάπου στη Συρία. «Παιδί μου, δυστυχώς, αυτός ο κόσμος πάντα θα σε προδίδει». Ήταν μερικές από τις σκέψεις που μοιράστηκαν αυτοί που μπόρεσαν να ακούσουν και να καταλάβουν την ερώτηση αυτή. Ένας κόσμος φτιαγμένος από λίγους για λίγους, με εκλεκτούς και παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Γιατί ποιο είναι αλήθεια το κριτήριο ή εκείνο το χαρακτηριστικό που κάνει μια ζωή να αξίζει και μια άλλη όχι; Η απάντηση, ίσως, βρίσκεται στην Ηθική που έχει ο καθένας. Αλλά όταν αυτό μετατοπίζεται σε ολόκληρα έθνη και λαούς, τότε πού πραγματικά μπορούμε να βρούμε την απάντηση; Πώς, αλήθεια, ο άνθρωπος κατάφερε να γίνει τόσο σκληρός και απάνθρωπος;
Σε μια εποχή που μπορείς να δεις τι γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου, να εμβαθύνεις και να γνωρίσεις τον πιο απομακρυσμένο πολιτισμό, δεν μπορείς να πεις δεν ήξερα ή δεν είδα… Ποιος, αλήθεια, έδωσε το δικαίωμα να γεννιούνται παιδιά μέσα σε έναν αναίτιο πόλεμο; Τους ανθρώπους να χάνουν αδέλφια και συντρόφους εν μια νυκτί, χωρίς καλά-καλά να ξέρουν το γιατί….
Ο πόλεμος δε διακρίνει άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέρους. Είναι ένα αδηφάγο θηρίο, που διψά να ικανοποιήσει την πείνα του μόλις βρεθεί κάποιος να το ελευθερώσει… Οι διαφορές παύουν να υφίστανται και όλοι είναι πιθανά θύματά του. Ο πόλεμος, όμως, δεν υπάρχει μόνο εκεί που πεθαίνουν από σφαίρες άνθρωποι. Από τη στιγμή που άνθρωποι κινήσουν να αλληλοσκοτωθούν, ο πόλεμος είναι παντού. Είναι ακόμα και στην πιο φιλήσυχη γειτονιά, στην πιο ήρεμη στιγμή, στην πιο αγνή ματιά. Γιατί όλοι έχουμε συμμετοχή, ακόμα κι αν είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Συμμετοχή σημαίνει επιλέγω, πόσο μάλλον όταν έχω και την ευχέρεια να το κάνω. Να επιλέξω αν θα σταθώ ως άνθρωπος ή ως κάτι άλλο. Αν θα επιλέξω να αδιαφορήσω ή να συνταράξει το είναι μου η υποκρισία αυτή των ομοίων μου και να φωνάξω για δικαιοσύνη, ισότητα, συναδελφοσύνη, ανθρωπιά….
Πολλοί βρέθηκαν, είπαν και φώναξαν… Αλλά κουράστηκαν, γιατί κανείς δεν τους άκουγε… Και έτσι, έκλεισαν τις πράξεις τους με το: «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…» και γύρισαν από την άλλη, να συνεχίσουν τον κακότροπο ύπνο τους….
Ναι, λοιπόν, ίσως αυτός ο κόσμος να μην αλλάξει ποτέ… αλλά πώς θα το μάθεις αν δεν προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις;
Η ζωή, ο κόσμος, οι άνθρωποι δεν είναι καλό ή κακό… ίσως τίποτα από τα δύο… ίσως πάλι και τα δύο. Είναι εσύ τι θα επιλέξεις… Κι αυτή η επιλογή είναι ένας διαρκής πόλεμος, κάπου ορατός, με όπλα και σφαίρες και κάπου αλλού αόρατος, υφιστάμενος από τη δική σου επιλογή να υποστηρίξεις την ιδέα του ανθρώπου με ό,τι μέσο μπορείς, από όποιο πόστο κι αν είσαι… Ή απλά να παραιτηθείς ή ακόμα χειρότερα, να αδιαφορήσεις. Αυτός ο κόσμος μπορεί να σε προδώσει… Γιατί ο κόσμος αυτός είναι όλοι εμείς… Κι αν εμείς δεν προδώσουμε, τότε ναι… Πού ξέρεις… Αυτός ο κόσμος μπορεί όντως και να αλλάξει… Και όλοι αυτοί που χάθηκαν και χάνονται από σφαίρες αδελφών για τα φετίχ και τις φιλοδοξίες κάποιων άλλων, να βρουν ανάπαυση και έναν άξιο λόγο που η ζωή τους έκανε μια μέρα να ξυπνήσουν και να χαθούν σε έναν πόλεμο, ορατό ή πάλι όχι….
Είναι τελειόφοιτη σπουδάστρια στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Δραστηριοποιείται σε πολιτιστικές, κοινωνικές και εθελοντικές ομάδες, ενώ επίσης παρακολουθεί συνέδρια και συμμετέχει σε ακαδημαϊκά σεμινάρια. Στον ελεύθερο της χρόνο απολαμβάνει την ανάγνωση εγχειριδίων περί τεχνών και φιλοσοφίας.
