Της Αφροδίτης Μανιάτη,
Η Ανατολή χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ελευθερίας, την πολιτική περιθωριοποίηση, τον κατ’ οίκον εγκλεισμό, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, την υποχρεωτική ενδυμασία και τον αναλφαβητισμό. Στο Ιράν, οποιαδήποτε άρνηση της γυναίκας συνεπάγεται σε επίθεση με οξύ. Εάν μία Ιρανή κοπέλα αρνηθεί να παντρευτεί τον σύζυγο που της επιβάλλει ο πατέρας της, εάν λόγω της βάναυσης κακοποίησης από τον άντρα της υποβάλει αίτηση διαζυγίου ή στην πιο έσχατη περίπτωση λογομαχήσει μαζί του, η εκδίκηση του άντρα προς αυτήν είναι δεδομένη και αποκαλείται «οξική επίθεση». Στην Ταϊλάνδη, οι γυναίκες πωλούνται σαν αντικείμενα και στην Ινδία, οι ομαδικοί βιασμοί γυναικών και μικρών κοριτσιών θεωρούνται πλημμέλημα. Το περιστατικό του ομαδικού βιασμού και θανάτου μίας φοιτήτριας μέσα στο λεωφορείο στο Νέο Δελχί, τον Δεκέμβριο του 2012, θορύβησε την παγκόσμια κοινωνία. Την Ινδία, όμως, δεν την άγγιξε καθόλου, για αυτό και από πολλούς αποκαλείται η «πρωτεύουσα των βιασμών» και κατατάσσεται, σύμφωνα με έρευνα του Thomas Reuters Foundation, στην τέταρτη πιο επικίνδυνη χώρα για να ζήσει μία γυναίκα. Σε άλλη ήπειρο, στην Αφρική και συγκεκριμένα στη Νιγηρία, χιλιάδες γυναίκες βιάζονται με αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί ή ακόμη, στην πιο ακραία περίπτωση, οι γυναίκες που αποκτούν παιδί μετά από βιασμό έρχονται αντιμέτωπες με την εκτέλεση διά λιθοβολισμού, καθώς έτσι ορίζει ο ισλαμικός νόμος της «σαρίας» στο νιγηριανό κράτος. Πρόκειται για κάποια από τα φαινόμενα που αποδεικνύουν την κατάσταση με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο μισός γυναικείος πληθυσμός της γης σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες με βραδεία ανάπτυξη, εντός των οποίων η γυναίκα είναι υποδουλωμένη, αποκλεισμένη με ελάχιστα ή και ακόμη με καθόλου δικαιώματα.
Από την άλλη πλευρά, στη Δύση –η οποία θεωρείται εκσυγχρονισμένη, εξελιγμένη μακριά από προκαταλήψεις και μεροληπτικές γνώμες- παρά τη νομοθετική εξίσωση των δύο φύλλων στις δυτικές-πολιτισμένες κοινωνίες, η ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στη γυναίκα και στον άνδρα παραμένει ανεκπλήρωτη. Αφενός δεν αντιμετωπίζει τις άθλιες συνθήκες που υφίσταντο στην Ανατολή, αφετέρου, όμως, έρχεται αντιμέτωπη με τις έμφυλες ανισότητες, οι οποίες βρίσκονται σε ισχύ ακόμη και στις μέρες μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή, η γυναίκα επιτελεί πολλαπλούς ρόλους. Είναι γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά και εργαζόμενη. Η ανατροφή των παιδιών, η οικιακή εργασία, η φροντίδα του σπιτιού και όλων των μελών της οικογένειας ως επί το πλείστον ανατίθενται σε αυτήν, χωρίς να αναγνωρίζεται η πολύτιμη αυτή αρωγή της. Ως προς τον τομέα της εργασίας, η ανισότητα είναι δεδομένη. Η γυναίκα βιώνει προβλήματα στον επαγγελματικό χώρο. Υποτιμούνται οι ικανότητές της, δέχεται σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τους εργοδότες και διαθέτει μεγάλο κίνδυνο απόλυσης όταν μείνει έγκυος. Επιπλέον, παρόλο που οι γυναίκες στελεχώνουν σε κρατικούς φορείς, η πρόσβασή τους σε ανώτερες θέσεις είναι περιορισμένη. Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της πολιτικής. Στις περισσότερες Δημοκρατικές χώρες, αν και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι είναι αναγνωρισμένο, το ποσοστό των γυναικών που συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων είναι αρκετά χαμηλό. Η ανισότητα αποδεικνύεται και από τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στο χώρο της εκκλησίας, που διαιωνίζονται ακόμη και στις μέρες μας.
Φυσικά, σε αδρές γραμμές, το γυναικείο φύλο στη Δύση έχει κατοχυρώσει ίσα δικαιώματα με τον άνδρα, έχει καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση σε επαγγέλματα που παλαιότερα θεωρούνταν αποκλειστικά ανδροκρατούμενα και γενικότερα, βρίσκεται σε βέλτιστη θέση από εκείνη της Ανατολικής γυναίκας. Παρ’ όλα αυτά, πολλά εξακολουθούν να παραμένουν διχοτομημένα με βάση το φύλο και ως εκ τούτου, η ανισότητα εμφανίζεται στο προσκήνιο. Για αυτό ακριβώς, η περιφρούρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων αποτελεί τη βασική κατάκτηση για την οποία πρέπει να αγωνίζεται σαφώς μία γυναίκα της Ανατολής, αλλά και μία γυναίκα της Δύσης, διότι ακόμη και αυτή που είναι μέλος μιας σύγχρονης και δημοκρατικής κοινωνίας, δεν έχει κατορθώσει να θωρακίσει πλήρως την ισοτιμία της με το ανδρικό φύλλο.
Η Αφροδίτη Μανιάτη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτήτρια του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και έχει επιλέξει την κατεύθυνση της πολιτικής επιστήμης. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις και έχει παρακολουθήσει συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια ποικίλης θεματολογίας. Την απασχολούν ιδιαίτερα η διεθνής πολιτική, η κοινωνική πολιτική και οι διεθνείς οργανισμοί. Λατρεύει τον εθελοντισμό.
