Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από λίγο καιρό, διάβασα πως η Ελβετία αποφάσισε να προστατεύσει τις ιερόδουλες που εργάζονται στο «πεζοδρόμιο». Το αρμόδιο υπουργείο, λοιπόν, δημιούργησε «drive-in» πορνεία. Μικρά δωμάτια, δηλαδή, εκτός πόλεως, τα οποία διαθέτουν θέση parking, κουμπί κινδύνου σε περίπτωση που η εργαζόμενη απειληθεί ή νιώσει ότι κινδυνεύει από τον πελάτη και ντουζιέρες. Αυτή η απόφαση πάρθηκε μετά από την τρομακτική αύξηση των ποσοστών βίας σε ιερόδουλες στην περιοχή της Ζυρίχης. Πλέον, όπως όλα δείχνουν, τα ποσοστά μειώθηκαν αισθητά, ενώ οι ιερόδουλες νιώθουν πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά, ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα, το επάγγελμα της ιερόδουλης συνοδεύεται από ένα φθηνό υπονοούμενο χαμηλών ηθών. Όποια γυναίκα αποφασίζει να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, είναι υποχρεωμένη να κουβαλάει μία ολόκληρη ζωή στις πλάτες της την ταμπέλα της κοινής, της εύκολης ή τέλος πάντων αυτής της γυναίκας που για λίγα χρήματα είναι ικανή να ξεπουληθεί στο μέγιστο. Ας μη γελιόμαστε, όμως. Όλοι γνωρίζουμε κατά βάθος ότι αυτές οι αντιδράσεις είναι άμυνες σε μία πραγματικότητα που για κάποιον πραγματικά ανεξήγητο λόγο, πολλοί φοβούνται να δεχτούν. Η πραγματικότητα αυτή είναι πολύ πιο απλή απ’ όσο φανταζόμαστε. Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που επιλέγουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα. Απλά και ξεκάθαρα. Χωρίς κανένα υπονοούμενο και καμία δεύτερη σκέψη. Η κάθε γυναίκα κάνει αυτήν την επιλογή για άλλο λόγο (οικονομική αποκατάσταση, έλλειψη εναλλακτικών, αναγκαστική φυγή από το οικογενειακό περιβάλλον), όμως, αυτό θεωρώ ότι δεν χρήζει κριτικής.
Τα ποσοστά βίας είναι υψηλότερα, όσον αφορά τις ιερόδουλες «του πεζοδρομίου», επειδή δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο να τις προστατεύει. Το λεγόμενο «σπίτι», δηλαδή, με την προστασία του υπευθύνου και πολλές φορές, την επιπλέον παρουσία κάποιων μπράβων. Ας ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι. Μία γυναίκα η οποία δε βρίσκεται σε σπίτι-studio και επιλέγει το πεζοδρόμιο, προφανώς το κάνει επειδή δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά τη συντήρηση ενός «σπιτιού» και την ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία που απαιτείται, για να θεωρείται απόλυτα νόμιμη. Στην προσπάθειά της, δηλαδή, να κερδίσει χρήματα, επιλέγει να εκθέτει τον εαυτό της στα πικρόχολα και ανήθικα σχόλια χιλιάδων περαστικών, αρκεί να καταφέρει να εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Είναι τουλάχιστον ανήθικο να περιπαίζουμε αυτές τις γυναίκες με την ακόμα πιο ανήθικη δικαιολογία: «Έλα μωρέ, τι ανάγκη έχει αυτή;» ή «Ας μην έπεφτε στα πεζοδρόμια». Πόσοι «δυνάμει πελάτες» σταματάνε κάθε βράδυ μπροστά σε αυτές τις γυναίκες, μόνο και μόνο για να τις προσβάλουν; Πόσοι πελάτες, με τη δικαιολογία ότι πληρώνουν, άρα μπορούν να ζητήσουν ό,τι θέλουν, αναγκάζουν αυτές τις γυναίκες να κάνουν πράγματα παρά τη θέλησή τους;
Δυστυχώς, το πρόβλημά μας έως και σήμερα, είναι ότι δεν έχουμε μπορέσει ακόμα να δούμε πως πρόκειται για ένα επάγγελμα, όπως όλα τα άλλα. Οι εργαζόμενες αυτές, προσφέρουν υπηρεσίες, όπως εκατοντάδες άλλες επαγγελματίες, σε άλλους κλάδους, έναντι χρημάτων. Εάν, λοιπόν, κάποιος διαφωνεί με αυτό το επάγγελμα, μπορεί απλούστατα να μην απευθυνθεί ποτέ σε τέτοιου είδους υπηρεσίες. Δε χρειάζεται να ευτελίζει αυτές τις γυναίκες για να αποδείξει ότι τις θεωρεί ανήθικες, γιατί, πολύ απλά, δεν ενδιαφέρει κανέναν μας η γνώμη του. Και για να κλείνει αυτό το κεφάλαιο, τα χρήματα των πελατών αγοράζουν υπηρεσίες, δεν εξαγοράζουν αξιοπρέπειες και δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εμπορευματοποιήσουν αυτές τις γυναίκες που κάνουν το απλούστατο, παλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.
