Της Δέσποινας Παρασκευοπούλου,
Τις τελευταίες ημέρες, έχουν κατακλύσει την ειδησεογραφία και τα κανάλια των 9:00 μ.μ. φωτογραφίες από τις αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων στέγης προσφύγων στο κέντρο της Αθήνας, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολλές οικογένειες με παιδιά. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί και άνθρωποι του πνευματικού χώρου, σχολιάζουν με άνεση και ευκολία, από τη βολή που τους προσφέρει η θέση και το κοινωνικό τους status, τις «εξαιρετικές» προσπάθειες της αστυνομίας.
Με αφορμή τα παραπάνω, μια όχι και τόσο μικρή μερίδα ανθρώπων τάχθηκε εναντίον αυτής της «κίνησης». Συγκεκριμένα, γονείς των μαθητών του 35ου και 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, ζητούν την επιστροφή των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Θέλουν τους συμμαθητές των παιδιών τους πίσω, προκειμένου να εξασφαλιστεί επιτέλους γι’ αυτά τα παιδιά, ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον.
Τόσο η κυβερνητική στάση, η οποία δείχνει να “αγαπά” την επιβολή του νόμου, ακόμα και με τη βία, όσο και οι ακροδεξιές φωνές, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, φωτίζουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε βρεθεί ως μάρτυρες σε συζητήσεις κατά τις οποίες, οι πρόσφυγες παρομοιάζονται με εισβολείς και ανθρώπους που προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους κουλτούρα σε όλους εμάς.
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι η άναρχη είσοδος των ανθρώπων αυτών στη χώρα, αλλά ούτε και η βίαιη διαδικασία στην οποία υποβάλλονται έως ότου να περάσουν τον απαιτούμενο έλεγχο. Μην ξεχνάμε, ότι πρόκειται για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, για να σώσουν τη ζωή τους. Δεν τους πρέπει μία κακή μεταχείριση από το Ελληνικό κράτος. Άλλωστε, ανάμεσα σε όλους τους πρόσφυγες, βρίσκονται και χιλιάδες παιδιά, των οποίων ο ψυχισμός μπορεί να πληγεί ανεπανόρθωτα.
Δυστυχώς, το ζήτημα τον ασυνόδευτων ανηλίκων, δεν έχει λάβει την προσοχή που θα έπρεπε από τον πολιτικό κόσμο, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία πό το Ε.Κ.Ε.Α., το μήνα Μάρτιο αυτού του έτους καταγράφηκαν 3774 προσφυγόπουλα χωρίς συνοδό.
Τα σχολεία μας θα έπρεπε και επιτάσσεται να είναι ανοιχτά. Ανοιχτά και έτοιμα να δεχτούν τα παιδιά εκείνα που κουβαλούν μέσα τους όλες τις πατρίδες του κόσμου. Παιδιά που έχουν βιώσει την πόνο, την απόρριψη, την απώλεια. Παιδιά που στο βλέμμα τους, διαβάζεις την ιστορία μια ολόκληρης χώρας. Ανοιχτές αγκαλιές αλληλεγγύης για τα παιδιά που ταξιδεύουν για να παίξουν σε μια πιο ελεύθερη γη, που ζωγραφίζουν σημαίες με λουλούδια και ήλιους.
Δεν ήταν ποτέ η θρησκεία, η εθνικότητα, η γλώσσα και το χρώμα, το πρόβλημά σου. Είναι κάτι πιο βαθύ και άρρωστο μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σου, που σε αναγκάζει να πολεμάς παιδιά που «πολεμούν» όλα αυτά που τα δικά σου παιδιά θεωρούν δεδομένα.
Γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση. Έχει ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις Δημόσιες Πολιτικές, συμμετέχοντας παράλληλα σε πολλά συνέδρια και ημερίδες. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται ενεργά με τον εθελοντισμό γιατί πιστεύει ότι όσο περισσότερο δίνουμε τόσο περισσότερο έχουμε, όσο περισσότερο αγαπάμε τόσο περισσότερο μας αγαπούν.
