Της Σοφίας-Ζωής Παράσχου,
Πόσες φορές έχει συμβεί κάτι που μας έχει φτάσει στο αμήν; Που μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως… αυτό ήταν, δεν αντέχουμε άλλο; Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί «γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό τώρα; Έπρεπε να γίνει ΚΑΙ αυτό; Τόσα πράγματα έχω να σκεφτώ, έπρεπε να έχω και αυτό στο κεφάλι μου»; Μαντεύω… Πολλές, απερίγραπτα πολλές! Και πάντα σε τρώνε αυτά τα ερωτήματα και σε κάνουν να αισθάνεσαι ανίκανος, ένα μικρό μυρμηγκάκι μπροστά στη νομοτέλεια και τη μοίρα, με αποτέλεσμα να αφήνεσαι σε αυτές, παραδομένος στρατιώτης.
Turn it upside down.
Από μικρή, η χειρότερη φράση που μπορούσε να μου πει κάποιος ήταν η εξής: «κάθε εμπόδιο για καλό» ή σε μια άλλη εκδοχή της, πιο αθώα, «όλα για κάποιο λόγο γίνονται». Τη θεωρούσα πολύ υποκριτική. Τι καλό μπορεί να επιφέρει, στην τελική, ένα εμπόδιο;
Έτσι αντιδρούσα, λοιπόν, μέχρι που αντιλήφθηκα, με ένα συνονθύλευμα πολλών περιστατικών, το πόσο περιορισμένη είναι τελικά η ζωή μας. Πόσο μικρή και πόσο άτονη θα ήταν αν υπήρχαν μόνο θετικά γεγονότα. Παράλληλα, ανέπτυξα μια θεωρία, λίγο τραβηγμένη θα έλεγα, αλλά ο αντίκτυπος της εφαρμογής της με βοήθησε αρκετά: ότι το (τελικό) πρόσημο των συμβάντων στη ζωή μας, το ζωγραφίζουμε με ένα στυλό εμείς. Όλα, με άλλα λόγια, είναι θέμα της δικής μας αντίληψης. Μια αποτυχία, ένας χωρισμός, μια στεναχώρια… Τείνουμε, επειδή το αρνητικό τους πρόσημο είναι δεδομένο στο κεφάλι μας, να τα αντιμετωπίζουμε και αντίστοιχα και αφηνόμαστε στην κατρακύλα της κατηφόρας τους. Τι θα γινόταν, όμως, αν εμείς τους ζωγραφίζαμε ένα θετικό πρόσημο; Η κατρακύλα θα ήταν δεδομένη ή η κατηφόρα θα μετατρεπόταν σε μια (απότομη) ανηφόρα, που στην κορυφή της θα μας προσμένει μια έκπληξη;
Turn it upside down.
Έτσι, ξεκίνησα να εφαρμόζω «την τέχνη του να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο». Πριν αφεθώ σε οποιαδήποτε κατρακύλα, ζωγράφιζα το θετικό μου πρόσημο και έπειθα τον εαυτό μου ότι κάθε νόμισμα έχει και δύο όψεις. Ποια όψη θα ήταν παραγωγικότερη να επιλέξω; Τη στενάχωρη ή την πιο αισιόδοξη;
Από την άλλη, η ζωή είναι αρκετά ανιαρή χωρίς το ξαφνικό «αναποδογύρισμα». Αν είχαμε μόνο δεδομένες πορείες και καταστάσεις, δε θα εξελισσόμασταν σε καμία περίπτωση. Έτσι, ίσως και η πιο αρνητική πλευρά του νομίσματος να μας είναι και απαραίτητη.
Για λίγο όμως.
Γιατί μετά, το παιχνίδι παίζεται στο πότε θα κάνουμε το βήμα να αναποδογυρίσουμε το 2ευρω για να εξερευνήσουμε και τη θετική πλευρά μιας ατυχίας. Και τότε είναι που θα αντιληφθούμε την πραγματική νομοτέλεια της ζωής και, έχοντας βιώσει ανάμεικτα συναισθήματα, θα πορευτούμε προς την ορθή για εμάς κατεύθυνση που κοιτάει πάντα βόρεια, μπροστά, πάνω και ποτέ κάτω ή πίσω.
Η θεωρία «UpsideDown», λοιπόν, δεν αφορά μόνο στο να βλέπουμε αποκλειστικά το καλό του δυσάρεστου. Αφορά στο να δίνουμε λίγο χώρο ΚΑΙ για το καλό και όχι να το αποκλείουμε εκ των προτέρων, γιατί απλά έτσι έχουμε μάθει να συνδυάζουμε το κακό με την κατρακύλα.
Λίγη προσπάθεια και θα γίνει έξη, μια έξη που θα μας λύσει τα χέρια και θα μας επιτρέψει όντως να χαλιναγωγήσουμε την ατίθαση ζωή.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ!
Γεννηθείσα το 1999. Είναι φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, εκ των οποίων ξεχώρισε τα debate και την αρθρογραφία. Συμμετέχει ενεργά σε μοντέλα προσομοιώσεων, ενώ ήταν αρχισυντάκτρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα του σχολείου της. Ιδιαίτερα πεδία ενδιαφέροντός της αποτελούν η Μέση Ανατολή και τα κοινωνικά ζητήματα.
