Του Πελοπιδα-Παναγιώτη Κουλούρη,
8η Οκτωβρίου 1987: Νικημένος από τον καρκίνο, πεθαίνει σαν σήμερα, σε ηλικία 88 ετών, ο πρώτος Πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος. Ήταν φιλόσοφος, διανοούμενος και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιουλίου 1899. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Μακρή, στο Β’ Γυμνάσιο Νεαπόλεως και στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως, ενεγράφη το 1914 στη Νομική Σχολή Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1918. Την ίδια χρονιά υπήρξε μέλος της ελληνικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι, ως κρυπτογράφος και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Παράλληλα με τις σπουδές του, ασχολήθηκε με τα έργα των κλασικών Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, καθώς και με τη νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Είχε δημοσιεύσει δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ύβος Δελφός.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, από νεαρή ηλικία, μιλούσε γαλλικά και γερμανικά, ενώ διάβαζε φιλοσοφικά έργα και ποιήματα ήδη από την ηλικία των 13 ετών. Στα 15 άρχισε να γράφει ποιήματα μαζί με τον παιδικό του φίλο Αλέξανδρο Εμπειρίκο-Κουμουνδούρο. Αφού ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Φιλοσοφία και στη Φιλοσοφία του Δικαίου στη Χαϊδελβέργη, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1929 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Νομικής, τον επόμενο χρόνο διορίστηκε ως υφηγητής και το 1933, έκτακτος καθηγητής στη Νομική Αθηνών, στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στη Σκύρο. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή. Επέστρεψε μετά την απελευθέρωση, το 1945, ανέλαβε εκ νέου τα πανεπιστημιακά του καθήκοντα και την ίδια χρονιά διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βούλγαρη, καθώς και Υπουργός Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Τον επόμενο χρόνο παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Παιδείας στην κυβέρνηση Σοφούλη το 1949 και Υφυπουργός Συντονισμού στην Κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου, το 1951.
Το 1956 προσχώρησε στην ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), με την οποία εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Χρημάτισε Υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στην Κυβέρνηση Καραμανλή την περίοδο 1961-1963, καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στην τελευταία προδικτατορική κυβέρνηση (Κυβέρνηση Κανελλόπουλου, 1967). Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος. Μετά τη μεταπολίτευση, ανέλαβε ως Υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Στις 20 Ιουνίου 1975, έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς εξελέγη με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Η θητεία του ήταν πενταετής και διήρκησε ως το Μάιο του 1980, οπότε και παραιτήθηκε. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας, επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης και ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, ενώ την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κουντενχόβε-Καλλέργη. Τέλος, το 1981, εξελέγη μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996. Το 2014 ξεκίνησε τις σπουδές του, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου αποφοιτώντας το 2018. Τον Οκτώβριο ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Νεαπόλεως Πάφου στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Νεότερη και Σύγχρονη Ευρωπαϊκή και Ελληνική Ιστορία". Στο OffLine Post αρθρογραφεί για τις κατηγορίες Πολιτικού και Ιστορίας.
