Της Μαριλίζας Τεμπλαλέξη,
Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου για την επικράτηση των Βενετών στην Κρήτη, θα ακολουθήσει αναλυτική περιγραφή της αξιοποίησης του τρόπου επικράτησης και άσκησης της εξουσίας τους στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Επτανήσων. Η Βενετική κυριαρχία, όπως είχε προαναφερθεί, παρά τη μεγάλη εδαφική διάσταση που είχε λάβει, κατάφερε να επικρατήσει χρονικά περισσότερο στις περιοχές της Κρήτης και των Επτανήσων, των οποίων έπεται η ανάλυση. Μετά την απομάκρυνση της Εύβοιας από την εδαφική κυριαρχία των Βένετων, άλλες περιοχές πήραν εύλογα τη θέση της και απέκτησαν ισχυρότερο ρόλο, με σημαντικότερη την Κρήτη.
Μεταθέτοντας το επίκεντρο της περιπτωσιολογικής μελέτης στα Επτάνησα, αξιοσημείωτο κρίνεται το γεγονός ότι σε ορισμένες περιοχές, μέχρι και την οριστική λήξη της κυριαρχίας το 1797, με τη διαδοχική επικράτηση των Γάλλων, η εξουσία διατηρήθηκε για τουλάχιστον 400 χρόνια. Τέτοιες είναι οι περιπτώσεις της Κέρκυρας και των Παξών (1386), της Ζακύνθου (1483-1484), της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης (1500), τα Κύθηρα (1530), Λευκάδα (1864).
Κύρια εναρκτήρια πρωτοβουλία των Βένετων στα νησιά του Ιονίου, αποτέλεσε η αναδιαμόρφωση των πληθυσμιακών κοινοτήτων, λόγω της έλλειψης ύπαρξης επαρκούς πληθυσμού, απόρροια των συχνών τουρκικών και πειρατικών επιδρομών στην περιοχή. Βασικό ρόλο στο εγχείρημα αυτό διαδραμάτισε το στρατιωτικό σώμα ονόματι “stradioti” και οι Έλληνες, εκείνοι που ήθελαν να απομακρυνθούν από τις υπό οθωμανικού καθεστώτος περιοχές.
Κατ’ ουσίαν, επικρατούσαν δύο κοινωνικές τάξεις, οι φεουδάρχες ευγενείς και οι ποπολάροι. Το δικαίωμα στον ανοιχτό διάλογο και στη λήψη των αποφάσεων στα κοινά είχαν αναλάβει τμηματικά κάποιες οικογένειες που αποτελούνταν από ευγενείς, καθώς μόνο αυτοί κατείχαν πολιτικά δικαιώματα. Τα ονόματά τους βρίσκονταν στη λεγόμενη Χρυσή Βίβλο, μαζί με εκείνα των παιδιών τους, ώστε να συνεχίζουν και τα ίδια να απολαμβάνουν πολιτικών δικαιωμάτων.
Όσον αφορά το διοικητικό μέρος, η Βενετία διοικούσε τις νέες της εδαφικές κτήσεις παράλληλα με το αριστοκρατικό τμήμα του πληθυσμού και βασίστηκε στο υπάρχον μητροπολιτικό πρότυπο διοίκησης, που αποτελούταν από τον συγκεντρωτισμό και την ύπαρξη σχετικής αυτονομίας.
Το εκπαιδευτικό σύστημα προσιδίαζε σε εκείνο της Κρήτης και χρονολογείται κατά τον 17ο αι. Υπήρχαν αρκετά δημόσια σχολεία, ενώ αξιοσημείωτος υπήρξε και ο ρόλος των λόγιων, οι οποίοι μετέφεραν τις γνώσεις που είχαν λάβει από τα κεντρικά μέρη του Δυτικού κόσμου και συνείσφεραν με αυτό τον τρόπο στη διάδοση της γνώσης, στους ντόπιους πληθυσμούς. Εκτός αυτού, η ευνοϊκή θέση των νήσων ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση και της κινητικότητας ομάδων προς αυτά, συνιστούσαν τόπο δημιουργικής ανάπτυξης πολιτισμικών αξιών, αγαθών, με την παρεπόμενη ιδεολογικοκοινωνική και πνευματική άνθηση των ντόπιων πληθυσμών.
Γεννηθείσα το 1998 στην Αθήνα, σπουδάζει στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει παρευρεθεί σε σημαντικό αριθμό συνεδρίων, που αφορούν το αντικείμενο σπουδών της. Στο OffLine Post συνεισφέρει αρθρογραφώντας στην κατηγορία της Ιστορίας.
