Αναδοχή και ομοφυλόφιλα ζευγάρια

Της Δήμητρας Ροδοβίτου,

Αν κάτι οφείλει να μείνει στην ιστορία για τον Μάη του 2018, δεν είναι τίποτε άλλο από τον πολιτικό και κοινωνικό διχασμό που προκάλεσε. Την 16η μέρα του μήνα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει στη Βουλή νομοσχέδιο σχετικό με την προώθηση των Θεσμών περί Αναδοχής και Υιοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα, με το άρθρο 8 του Νόμου 4538/2018, δίνεται η δυνατότητα αναδοχής σε γονείς ή ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Με τούτη την προσθήκη, λοιπόν, επιτυγχάνεται η διεύρυνση των πλαισίων του προαναφερθέντος θεσμού, ανοίγοντας τον δρόμο της αναδοχής σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ποια, όμως, η στάση του μέσου Έλληνα στο άκουσμα αυτού του, αν μη τι άλλο, πρωτοποριακού ελιγμού;

• «Μα είναι πράγματα αυτά τώρα, άντρας με άντρα; Με τι πρότυπα θα μεγαλώσει αυτό το παιδί πια;»
• «Μα καλά, δε σκέφτονται το bullying που θα υποστεί αύριο μεθαύριο αυτό το άμοιρο…;»
• «Σαν και του λόγου τους θα το κάνουν το παιδί, ό,τι βλέπει, αυτό θα κάνει»
• «Δες τι κατάφεραν πάλι οι ανώμαλοι για να τραβήξουν την προσοχή…»

Αυτές, καθώς και πολλές ακόμα, είναι μερικές από τις χιλιοειπωμένες εκφράσεις της περιόδου. Ένας προφορικός Συντηρητισμός που μεταδίδεται από καφενείο σε καφενείο, από γειτονιά σε γειτονιά. Συντηρητισμός ο οποίος δεν αρμόζει στη γενιά μας, στη γενιά του 21^ου αιώνα. Κοινωνικός Συντηρητισμός που δε χωρά στα ιδεώδη τούτου εδώ του αρθρογράφου. Μπορείς κάλλιστα, λοιπόν, να σταματήσεις εδώ, και να πάρεις και πάλι τον σύνηθες εκείνο δρόμο προς το καφενείο, προς τους  αδιάκριτους ψιθύρους του όχλου, όσο εγώ θα αναιρώ τις στερεοτυπικές σου απόψεις.

• Ξεχνάς, θαρρώ, πως κοινωνική στασιμότητα σημαίνει παρακμή. Ήτοι; Τα πρότυπα αλλάζουν. Κι έτσι πρέπει. Ειδάλλως, δε δύναται να ομιλούμε περί κοινωνικής εξέλιξης. Αγνοείς, επιπροσθέτως, πως ένα ον πλάθεται στην παιδική του ηλικία. Δε γεννιέται με πρότυπα, δεν έχει προκαταλήψεις. Επομένως; Αυτό στο οποίο οφείλουμε να επικεντρωνόμαστε κατά κόρων, είναι η κάλυψη των συναισθηματικών/βιολογικών/υλικών του αναγκών. Κάλυψη η οποία δεν επηρεάζεται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό του πομπού.
• Όπως προανέφερα, κανένα ον δεν έρχεται στον κόσμο με παρωπίδες. Τουτέστιν; Μοναδικός υπαίτιος ενός επικείμενου χλευασμού, είσαι εσύ ο ίδιος. Είτε ως μέλος μιας τέλειας -κατά των δικών σου ιδανικών και απαράλλαχτων προτύπων- οικογένειας, είτε ως θεατής, γείτονας, περαστικός. Δεν είσαι μέρος του προβλήματος. Είσαι το πρόβλημα. Όλοι μας έχουμε δεχτεί, λίγο ή πολύ, την κοινωνική κατακραυγή. Ναι, έχω υπάρξει δακτυλοδεικτούμενη. Και ναι, προέρχομαι από ετεροφυλόφιλο ζευγάρι.

• Πίσω και πάλι, λοιπόν, στα θρανία. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια. Δε μεταδίδεται με το σεξ, το σάλιο, τα μικρόβια. Αποτελεί εκ γενετής πληροφορία. Έτσι, όπως ακριβώς ένας ομοφυλόφιλος έφηβος δε θα επηρεαστεί σεξουαλικά από τους ετεροφυλόφιλους γονείς του, έτσι κι ένας ετεροφυλόφιλος έφηβος δε θα στραφεί προς την ομοφυλοφιλία εξαιτίας των ομοφυλοφιλικών τάσεων του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
• Όχι, δεν έγινε ξαφνικά μόδα. Δεν υφίσταται η διεκδίκηση δικαιωμάτων με σκοπό την αυτοπροβολή. Εάν δύο άνθρωποι κατέχουν τεράστια αποθέματα αγάπης και φροντίδας, πώς είναι δυνατόν να σταθούν εμπόδιο οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις; Νομίζω δε χρήζει περαιτέρω επιχειρηματολογίας…

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Έχουμε πολύ δρόμο για να γίνουμε άνθρωποι. Ωστόσο, δε φοβάμαι. Φοβήσου τη σιωπή, την αδράνεια. Όχι την ανατροπή. Διότι εκείνη είναι το έναυσμα της αλλαγής. Με τις δυσάρεστες «πρωτιές» στην Ελλάδα να κλιμακώνονται συνεχώς, είμαι ελαφρώς αισιόδοξη για τα λιθαράκια που προστίθενται. Εάν μπορείς να αγαπάς, αγάπα με όλη σου την καρδιά. Κι αν ο δρόμος σου σε έφερε σε αυτές τις τελευταίες γραμμές και όχι σε κάποιο καφενείο, ξέρεις ήδη να το κάνεις.

Δήμητρα Ροδοβίτου

Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Tμήματος Iστορίας & Aρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται χρόνια ερασιτεχνικά με την αρθρογραφία ενώ, για το OffLine Post, τα άρθρα της φιλοξενούνται στην κατηγορία των Kοινωνικών.