Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Η ώρα ήταν 7, τα χείλια μου είχαν αρχίσει να στεγνώνουν και το χέρι μου έξυνε τον πάτο του κουτιού των ποπκόρν μου, τα οποία, προς μεγάλη ευχαρίστηση των διπλανών μου, είχαν μόλις τελειώσει. Αφότου έβαλα στην άκρη το κουτί του, υπερβολικά ακριβού για το κόστος παραγωγής του, σνακ, εστίασα στην τεράστια οθόνη που βρισκόταν μπροστά μου και έδειχνε το Once upon a time in Hollywood.
Όσο καθόμουν, ή μάλλον βυθιζόμουν, στις αναπαυτικές πολυθρόνες του Village σκέφτηκα την μακρινή, πλέον, μέρα που ανακοινώθηκε η επικείμενη κυκλοφορία της ένατης ταινίας του αγαπημένου μου σκηνοθέτη. Δεν ξέραμε πολλά τότε, μόνο το ότι διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες το καλοκαίρι του 1969, το ίδιο καλοκαίρι που έγιναν οι φόνοι της οικογένειας Manson. Δεν ήθελα να μάθω πολλά παραπάνω για την υπόθεση, τα ονόματα Leonardo Di Caprio, Brad Pitt και Margot Robbie ήταν αρκετά για να με ενθουσιάσουν.
Γρήγορα κατάλαβα πως η ταινία δεν εστιάζει τόσο στον Charles Manson, ο οποίος στην ουσία κάνει ένα cameo, λίγο πιο μεγάλο από αυτό του κλασσικού Ταραντινικού ηθοποιού, Michael Madsen. Όχι, η ταινία εστιάζει στις ζωές ενός ηθοποιού του οποίου η καριέρα φαίνεται να είναι στην παρακμή (Ντι Κάπριο) και του προσωπικού κασκαντέρ και φίλου του (Μπραντ Πιτ). Όλως τυχαίος, ο χαρακτήρας του Ντι Κάπριο, Ρικ Ντάλτον, μένει δίπλα στους τότε νεόνυμφους Ρόμαν Πολάνσκι (Rafal Zawierucha) και Sharon Tate (Margot Robbie).
Το Once upon a time in Hollywood είναι μια όμορφη ταινία, ηλιόλουστη, με πολύ ωραίο soundtrack που σε μεταφέρει με ευκολία στο LA των 60’s και πιο συγκεκριμένα, στη βιομηχανία των ταινιών. Ο Tarantino φαίνεται να λατρεύει εκείνη την εποχή και εύκολα σε κάνει να σου αρέσει και εσένα. Βγαίνεις από την αίθουσα θέλοντας πολύ να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να οδηγήσεις ένα καμπριολέ στη Sunset Blvd, με ένα τσιγάρο στο χέρι και τους Deep Purple να παίζουν στο ράδιο. Δεν είμαι ο πρώτος που θα το πει, άλλωστε, άργησα πολύ να το δω, όμως η ταινία νιώθει σαν ένα υπέροχα γραμμένο love letter του Tarantino προς εκείνη την εποχή.
Ανάλογα με τα γούστα σας, μπορεί να θεωρήσετε αυτήν την κατεύθυνση θετική η αρνητική. Προσωπικά, μου άρεσε, αλλά παράλληλα κάποιες φορές δυσκολευόμουν να βρω τον σκοπό αυτής της ταινίας και ίσως δεν έπρεπε. Πιστεύω πως τα άτομα που έχουν εργαστεί στη βιομηχανία των ταινιών θα αγαπήσουν πολύ πιο εύκολα το Once upon a time in Hollywood από τον μέσο άνθρωπο, θα είναι κάτι σαν ένα inside joke μεταξύ τους και του Tarantino, για καταστάσεις που μόνο αυτοί έχουν ζήσει.
Με την πρώτη ματιά, δε θα το έβαζα στις πέντε καλύτερες ταινίες του Tarantino, αλλά και πάλι με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Σίγουρα, ίσως περίμενα κάτι παραπάνω, ειδικά τώρα που ξέρω πως με βάση τα λεγόμενά του, μας μένει μόνο μία ακόμη ταινία του, η οποία μπορεί και να είναι μια, υποθέτω εξαιρετικά περίεργη, εκδοχή του Star Trek. Όμως, θεωρώ άδικο να μπαίνω στην αίθουσα του κινηματογράφου και να περιμένω από μια ταινία να έχει γίνει μία από τις αγαπημένες μου, ακόμη και αν είναι σκηνοθετημένη από τον Quentin Tarantino.
Έχω δει το Once upon a time in Hollywood μόνο μία φορά, έτσι το να έβγαζα κάποιο συμπέρασμα τόσο νωρίς θα ήταν χαζό, όχι πως η γνώμη μου σημαίνει και πάρα πολλά, δεν είμαι κριτικός. Σαν άνθρωπος, όμως, που του αρέσουν οι ταινίες και λατρεύει τον Tarantino, μπορώ να πω πως εκ πρώτης όψεως μου φάνηκε μια ωραία ταινία που θα ξανά έβλεπα. Παράλληλα, έχω την υποψία πως δε θα τη θυμόμαστε τόσο έντονα όσο άλλες ταινίες του Τarantino, αλλά αυτό πιστεύω λέει περισσότερα για τον κατάλογο του και όχι για το Once upon a time in Hollywood.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
