Του Φάνη Γραμμένου,
Μόλις προχθές, Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου έγινε γνωστή η είδηση του αναπάντεχου θανάτου του Jacques Chirac, σε ηλικία 86 ετών. Γνωστός σε όλους για την πολύχρονη συμβολή του στο πολιτικό γίγνεσθαι της Γαλλίας, ξεκίνησε να εμπλέκεται στα κοινά, μόλις το 1967, οπότε και εξελέγη βουλευτής της περιφέρειας Κορέζ για πρώτη φορά με το κόμμα UDR (Union des démocrates pour la Cinquième République), του στρατηγού Charles de Gaulle, τότε Πρόεδρου της γαλλικής Δημοκρατίας. Με σημαντική κοινοβουλευτική παρουσία μέχρι το 1974, έπειτα από την εκλογή του Valéry Giscard d’ Estaing στην Προεδρία, κλήθηκε να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας για μια διετία (1974-1976). Δέκα χρόνια αργότερα επέστρεψε στα πρωθυπουργικά του καθήκοντα για ακόμα μία διετή θητεία (1986-1988), η οποία λειτούργησε ως επιστέγασμα της εκλογικής νίκης του κόμματος του RPR στις βουλευτικές εκλογές του ’86 και οδήγησε στην περίφημη συγκατοίκησή του με τον Mitterrand. Στο κενό μεταξύ των δύο θητειών του ως πρωθυπουργός, μεταπήδησε στην τοπική αυτοδιοίκηση της χώρας και συγκεκριμένα στη Δημαρχία του Παρισιού για 18 χρόνια, έως το 1995, ενώ παράλληλα ηττήθηκε δύο φορές από τον σοσιαλιστή François Mitterrand για την προεδρία (1981 και 1988). Εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλίας το 1995, διαδεχόμενος το Mitterrand και παρέμεινε στο ύπατο αξίωμα έως το 2007, αποχωρώντας από την ενεργό πολιτική ζωή της χώρας μετά την ολοκλήρωση της θητείας του.
Άκρως ενδιαφέρουσα εμφανίζεται η ανασκόπηση της πολιτικής του Chirac ως Προέδρου της Γαλλίας για 12 ολόκληρα χρόνια. Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι ο Πρόεδρος της Γαλλίας είναι ο αρχηγός του γαλλικού κράτους με ιδιαίτερα αυξημένο θεσμικό ρόλο και σημαντικές αρμοδιότητες και εκλέγεται για πέντε έτη με άμεση καθολική ψηφοφορία. Μεταξύ των σημαντικότερων προεδρικών αρμοδιοτήτων περιλαμβάνονται αυτές της έκδοσης νόμων, της διάλυσης της Βουλής, του διορισμού της νέας κυβέρνησης (πλην της περιπτώσεως «συγκατοίκησης») και της χάραξης εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.
Εμπνευσμένος από το στρατηγό de Gaulle, ο Chirac επέλεξε μία ανεξάρτητη πορεία για την εξωτερική πολιτική της Γαλλίας και αντιτάχθηκε σθεναρά στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, το 2003. Ο Πόλεμος του Ιράκ αποτέλεσε στρατιωτική επιχείρηση, η οποία άρχισε στις 20 Μαρτίου 2003 από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπό την προεδρία του Τζορτζ Μπους του νεότερου και από το Ηνωμένο Βασίλειο, υπό την πρωθυπουργία του Τόνι Μπλερ, με στόχο την ανατροπή του τότε ηγέτη του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν. Αποτέλεσε μέρος του γενικότερου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, του πολέμου δηλαδή που διοργάνωσαν οι ΗΠΑ μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Η Γαλλία, που αποτελεί μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, εξακολουθεί να τονίζει ότι η προσφυγή στα όπλα μπορεί να γίνει μόνον όταν δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Αυτό επανέλαβε και ο Chirac, για να αιτιολογήσει την αντίθεσή του στον πόλεμο, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι οι επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ ήταν ακόμη σε θέση να διευθετήσουν την ιρακινή κρίση με ειρηνικά μέσα. Η δήλωση αυτή είχε διατυπωθεί μετά τη γαλλοαφρικανική σύνοδο κορυφής στο Παρίσι.
Εκ των σημαντικότερων, ακόμα, πράξεων του εκλιπόντος Jacques Chirac, κατά την προεδρική του θητεία, ήταν η αναγνώριση του ρόλου της συνεργατικής γαλλικής κυβέρνησης στο διωγμό των Εβραίων, καθώς και η μείωση της προεδρικής θητείας από επτά σε πέντε χρόνια κατόπιν δημοψηφίσματος, το 2000. Μία από τις αφανείς, ωστόσο, πτυχές της ζωής του, αποτελεί η λατρεία που είχε για τον αθλητισμό, καθώς θα μείνει στην ιστορία του γαλλικού αθλητισμού ως ο πρόεδρος που αγαπούσε τα σπορ χωρίς να είναι ειδικός σε αυτά. Παρ’ όλα αυτά, αγαπούσε ιδιαίτερα το σούμο και το ράγκμπι, πράγμα που δείχνει ότι ο Σιράκ είχε μεγάλη αδυναμία στους πρωταθλητές, αν και πολλές φορές αγνοούσε στοιχειώδεις γνώσεις περί του αθλητισμού. Ακόμα, άγνωστη παραμένει σε πολλούς η καταδίκη του σε διετή φυλάκιση με αναστολή, το Δεκέμβρη του 2011, όταν το δικαστήριο του Παρισιού τον κήρυξε ένοχο για υπόθεση εικονικών θέσεων απασχόλησης κατά τη δημαρχιακή του θητεία στην «Πόλη του Φωτός».
Δε δίστασε να υπερτονίσει τη ρατσιστική υφή της ακροδεξιάς του Εθνικού Μετώπου και να επικρατήσει έναντι του Jean-Marie Le Pen στις προεδρικές εκλογές του 2002, με το συντριπτικό ποσοστό του 82.2%. Ενώ, λίγο πριν την αυλαία της θητείας του, προέβη σε μία προειδοποιητική δήλωση για τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής. Παρά τους όποιους διαφορετικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς της ενεργής γαλλικής πολιτικής μερίδας, σίγουρα ο εκλιπών Jacques Chirac έχει σφραγίσει την πορεία της γαλλικής πολιτικής ζωής. Εμβληματική προσωπικότητα της γαλλικής, της ευρωπαϊκής αλλά και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, στήριξε ενεργώς την επίτευξη του μεγάλου στόχου της ευρωπαϊκής ενοποίησης και, συνακόλουθα, της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1999 και κάτοικος Παλαιού Φαλήρου, έλκει την καταγωγή του από την Λακωνία την οποία αγαπά ιδιαίτερα. Φοιτεί στο 3ο έτος του τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και έχει ιδιαίτερη έφεση στο Διεθνές Δίκαιο και τα σύγχρονα πολιτικά ζητήματα. Έχει επίσης συμμετάσχει σε προσομοιώσεις δικών (MICC Poland, Greece 2019), καθώς και σε άλλα προσομοιωτικά μοντέλα οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Europa.S). Στην ομάδα του OffLine Post, έχει αναλάβει την συγγραφή άρθρων διεθνούς ενδιαφέροντος, για τα οποία πιστεύει πως οι νέοι πρέπει να έχουν ενεργό δράση.
