Της Στέλλας Μαυροπούλου,
«Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει…». Ο στίχος αυτός του Τάσου Λειβαδίτη συμπυκνώνει μέσα του το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης του ανθρώπου, το να μοιράζεται. Όταν διαβάζει κανείς αυτόν τον στίχο, σίγουρα έρχεται στο μυαλό του πλήθος λέξεων και συναισθημάτων όπως η αγάπη, ο έρωτας και η αμοιβαιότητα. Ξαφνικά, όμως, ένας φόβος ξεπροβάλλει στην επιφάνεια, ο φόβος μήπως τις λέξεις αυτές αντικαταστήσουν άλλες, όπως το Facebook, το Instagram και το Tinder.
Δε χωράει καμία αμφιβολία ότι οι άνθρωποι σήμερα μοιράζονται και μάλιστα, μοιράζονται πολλά, ίσως περισσότερα από όσα θα έπρεπε. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε πτυχές της ζωής μας, που παλαιότερα ουδεμία σχέση θα μπορούσαν να έχουν με την τεχνολογία. Μια από αυτές τις πτυχές είναι το συναίσθημα του έρωτα. Άνθρωποι γνωρίζονται διαδικτυακά, ερωτεύονται διαδικτυακά και μοιράζονται τον κόσμο τους διαδικτυακά, δημιουργώντας έτσι μια διαφορετικού είδους σύνδεση και σχέση.
«Έχεις Facebook;», μια φράση χιλιοειπωμένη, μια τραγική απεικόνιση της σημερινής κοινωνίας. Μέσω των social media, ο αυθορμητισμός μετατρέπεται σε είδος υπό εξαφάνιση, ενώ η μαγεία της πρώτης συνάντησης εξανεμίζεται, καθώς «όλα» έχουν ειπωθεί μέσα από πολύωρες εικονικές συζητήσεις ή έχουν γίνει γνωστά με ένα απλό σκρολάρισμα. Όσο για το μοίρασμα που αναφέραμε παραπάνω, αυτό πλέον έγκειται σε πολυάριθμα check-in, φωτογραφίες με φίλτρα, τραγούδια και αναρτήσεις με υπονοούμενα. Όλο αυτό το παιχνίδι δε θυμίζει σε τίποτα την αθωότητα των παλιότερων χρόνων, δε φέρνει μαζί του κανένα συναίσθημα ατελείωτης προσμονής. Όλα πλέον είναι πιο εύκολα, πιο απλά και -παρά τα πολυάριθμα φίλτρα- πιο άχρωμα.
Κανείς παρόλα αυτά δεν μπορεί να κατακρίνει ένα ζευγάρι, το οποίο γνωρίστηκε μέσω των social media. Εξάλλου, το μόνο που έκαναν ήταν να ακολουθήσουν το ρεύμα της εποχής. Ίσως κάποιος θα μπορούσε να πει πως πιο παλιά ακολουθούσαμε μονάχα την καρδιά, ενάντια σε κάθε ρεύμα, όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Γράφοντας αυτό το άρθρο, συνειδητοποίησα πως ο σημερινός άνθρωπος αδυνατεί να ερωτευτεί αληθινά, ρομαντικά και έντονα όπως παλιά, γιατί πολύ απλά είναι ερωτευμένος με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός αποτελεί ένα μοναδικό καταφύγιο, το οποίο εκφράζεται μέσω της ατέρμονης ανάγκης για αυτοπροβολή. Πίσω από τη σιγουριά των φίλτρων, οι ειδοποιήσεις για τα αμέτρητα likes ηχούν σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που δηλώνει αποδοχή.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο άμετρος εγωκεντρισμός και η ματαιοδοξία, ακόμη και ο έρωτας μέσω των social media αποτελεί ένα φως μες στο απέραντο σκοτάδι του εγωισμού. Ένα φως που ξεκίνησε ως κάτι αδύναμο, αλλά σήμερα πλέον κατακλύζει τις ζωές μας και κοντεύει να μας τυφλώσει.
Δεν είναι, όμως, και τόσο αργά για να συνειδητοποιήσουμε πως η αληθινή αγάπη δε βρίσκεται πίσω από τις οθόνες, αλλά εκεί έξω, τουλάχιστον για όσους αναζητούν έναν επίλογο ανάλογο με αυτόν του βιβλίου του Gabriel Garcia Marquez «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Για όσους αναζητούν το «για όλη μας τη ζωή…».
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
