Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Σήψη
Ξεκινώ με τη θετική είδηση του μήνα. Αφού αποχαιρέτησαν τα παραρτήματά τους σε διάφορες γωνιές της χώρας, οι Χρυσαυγίτες πακέταραν πρόσφατα και από τα κεντρικά τους γραφεία στη Λεωφόρο Μεσογείων. Η συγκυρία ήταν ιδανική, μιας και συνέπεσε με τη συμπλήρωση έξι χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι ξεκάθαρο πια, πως μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουλίου, η εν λόγω οργάνωση έχει μπει σε τελική διαδικασία σήψης. Το σάπισμα, άλλωστε, είχε ήδη ξεκινήσει προ πολλών ετών. Στα καθαρόαιμα στέκια δεν εμφανίζονται πλέον πολλοί. Οι μισοί τρέχουν να γλιτώσουν τη φυλακή και οι άλλοι μισοί μυρίζουν τις ημέρες πείνας που έρχονται για τους ίδιους, μακριά από τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, τα βουλευτικά έδρανα και τις επιχειρηματικές πλάτες. Κανείς τους, όμως, δε μετανιώνει για τις ακραία αντιδημοκρατικές και αντιουμανιστικές θέσεις και πρακτικές…
Το 10%
…κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η συγκεκριμένη ιδεολογική μερίδα υπήρχε, υπάρχει και –κατά πάσα πιθανότητα– θα συνεχίσει να υφίσταται στην Ελλάδα. Αυτό το 10% του εκλογικού κοινού που έβρισκε ανέκαθεν καταφύγιο σε άλλα διαμερίσματα της δεξιάς πολυκατοικίας και κατάφερνε να πετύχει την εκπροσώπησή του, είτε ως πτέρυγα μεγαλύτερων κομμάτων, είτε ως πυρήνας μικρότερων, δήθεν αντισυστημικών τσαρλατάνων, που για τόσα χρόνια τροφοδοτεί στην πολιτική σκηνή η Καρατζαφέρειος Σχολή.
Κανονικοποίηση
Εφησυχασμός δεν ενδείκνυται. Η πολιτική κηδεία τους αποτελεί χρονοβόρα διαδικασία, με τελικό στάδιο το σφραγισμένο φέρετρο και τον ενταφιασμό τους πολλά μέτρα κάτω από τη γη, με μπόλικο χώμα από πάνω. Θα ήταν ανεύθυνο, όμως, να ξεχάσουμε με ποιων τις μιντιακές, επιχειρηματικές και πολιτικές πλάτες επιχειρήθηκε η «κανονικοποίηση» των Χρυσαυγιτών στη συνείδηση της κοινής γνώμης, ως απλώς «κάποιων ακραίων της διπλανής πόρτας». Η λίστα έχει από όλα. Δηλώσεις, όπως εκείνη του βουλευτή της νυν κυβέρνησης και τότε δημοσιογράφου, Μπάμπη Παπαδημητρίου, περί μιας «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής που θα μπορούσε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία». Εμετικά lifestyle ρεπορτάζ για το «πώς περνάνε τη μέρα τους» τα παιδιά της σφαλιάρας, καθώς και για το «ποια γυναίκα έκλεψε την καρδιά του Κασιδιάρη», αλλά και επιχειρηματικές πλάτες, που διατήρησαν τη Χρυσή Αυγή σε τροχιά βιωσιμότητας ακόμη και όταν η “κάνουλα” της χρηματοδότησης είχε κλείσει. Για όλους τους Μπάμπηδες, τους Θέμους και τις Τατιάνες οφείλουμε να μην ξεχάσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τους κύριους δρώντες, τις εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων που την εμπιστεύθηκαν στην κάλπη, ακόμη και μετά το 2013, ότε και οποιαδήποτε αμφιβολία για το ποιόν της είχε εξανεμιστεί. Εκτός από το να τιμούμε την ιστορία, καλό είναι και να τη θυμόμαστε. Είναι θέμα πρακτικής αξίας.
Κανονικότητα
Αλλάζοντας κλίμα, η ανάγνωση παλιών πρωτοσέλιδων έχει αναδειχθεί σε ένα ωραίο φετίχ των τελευταίων ημερών μου. Με βοηθά κυρίως να αντιληφθώ τα -γενικώς- πιο ήρεμα νερά στα οποία κινούμαστε αυτήν την περίοδο. Περιορισμένης εμβέλειας πολιτική πόλωση γύρω από ένα θέμα, στο οποίο η σύγχιση και ο αποπροσανατολισμός αναδεικνύονται νικητές, όπως αυτό της Novartis ή ζητήματα οικονομίας παραχωρούν το χρόνο τους σε θέματα καθημερινότητας και κοινωνίας στα ειδησεογραφικά μέσα και η ελληνική τηλεόραση ασχολείται με δηλώσεις τύπων επιπέδου Καλίδη, τον οποίο οι περισσότεροι δε γνωρίζουν και ορθά πράττουν. Σε θέματα επιφάνειας, οι ρυθμοί προ κρίσης επανέρχονται…
Ανακούφιση
…και μιας και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρίσκει κι αυτό με τη σειρά του τη δική του κανονικότητα αναφορικά με τους οργανωτικούς του ρυθμούς, ερώτημα προκαλεί η καταψήφιση της συζήτησης με θέμα την οικολογική καταστροφή του Αμαζονίου και επακόλουθα η έγκριση σχετικού ψηφίσματος, εκ μέρους της συντηρητικής ευρωομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν πέφτουν πολλοί από τα σύννεφα, ωστόσο η σκέψη μου ταξιδεύει στον οικολόγο σκάουτερ που πρότεινε τον κύριο Κυμπουρόπουλο ως υποψήφιο με την «Πράσινη Αλληλεγγύη» στις ευρωεκλογές του 2014, πράγμα το οποίο κι έγινε. Ικανοποίηση που ανακάλυψε πρώτος το άτομο, που πέντε χρόνια αργότερα έμελλε να εξελιχθεί στο «πρόσωπο των ευρωεκλογών» ή απογοήτευση για την πολιτική μεταπήδηση και την ιδεολογική ανακολουθία από, πλέον, θεσμικό ρόλο; Σε κάθε περίπτωση ανακούφιση.
Τρελαντώνης
Δεν αναφέρομαι στο λογοτεχνικό έργο της Πηνελόπης Δέλτα, αλλά στην επίκαιρη υπόθεση της κυρίας Αντωνιάδου, που σίγουρα είναι από τις πιο βαρετές των τελευταίων εβδομάδων. Μια κυρία να υποκρίνεται για τα επιστημονικά της επιτεύγματα, χρησιμοποιώντας ένα από τα πιο ισχυρά brand names στο χώρο της επιστήμης, τη NASA, προκειμένου να γίνει ακόμα πιο πιστευτή, να τροφοδοτεί τα μίντια με συγκεχυμένες επιστημονικές αερολογίες, με σκοπό να παραπληροφορήσει το κοινό (εικάζω πως το ίδιο θα έχει κάνει και με τους μέχρι πρότινος περήφανους συγγενείς της) και ως επίλογο τα ελληνικά μίντια, κατά πάγια τακτική, να ψαρεύουν έτοιμο ρεπορτάζ χωρίς να προβούν σε διασταύρωση, επισφραγίζοντας έτσι ακόμη μία ιστορία καθημερινής τρέλας. Πιάνομαι από το τελευταίο προκειμένου να οδηγηθώ και στην ουσία του ζητήματος. Πραγματικά αδυνατώ να αντιληφθώ το λόγο για τον οποίο τα μέσα επιδεικνύουν τόσο υπερβάλλοντα ζήλο, σε σημείο σεληνιασμού, στις περιπτώσεις ελληνικής «αριστείας» του εξωτερικού. Φάνηκε και από την πρόσφατη υπόθεση της «Ελληνίδας της NASA». Το κόμπλεξ του πληγωμένου εθνικού «εγώ» είναι προφανές και χρήζει αντιμετώπισης. Μόνο τότε οι προσωπικές επιδόσεις πολλών εξαιρετικών νέων επιστημόνων θα παύσουν να χρησιμοποιούνται ως παστίλιες υπερηφάνειας, προσαρμοσμένες σε όρους εθνικής επιτυχίας.
Ένα Ν
Κλείνω με την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη και την αναφορά του στο ζήτημα του λεγόμενου «plan b», καθώς και στην χιλιοειπωμένη ανέκδοτη ιστορία της ηχογράφησης συνομιλιών του Eurogroup. Αποτέλεσμα; Ο ερεθισμός των “δικαστών” των social και των πολιτικών του αντιπάλων, που του προσάπτουν, λίγο πολύ, καραγκιοζιλίκια και ανέντιμη στάση. Μπορείς να κατηγορήσεις για αρκετούς χειρισμούς τον κύριο Βαρουφάκη, οι προαναφερθέντες, όμως, δεν ανήκουν σε αυτούς. Αναφορικά με το πρώτο, κάθε ανώτατος αξιωματούχος που σέβεται πρωτίστως το θεσμικό ρόλο που έχει αναλάβει και δευτερευόντως τον εαυτό του, καλείται να διερευνά και να καταρτίζει εναλλακτικά πλάνα, στην περίπτωση που αυτά χρειαστεί να τεθούν σε εφαρμογή. Για το δεύτερο, αρκούμαι να σχολιάσω πως η ανέντιμη στάση χαρακτηρίζει περισσότερο εκείνους που πράττουν κατά τρόπο αντίθετο στις εν λόγω συνομιλίες. Συνομιλίες πρώτον, των οποίων τα αποτελέσματά κρίνουν και διαμορφώνουν την οικονομική και όχι μόνο, πορεία ενός κράτους και δεύτερον, συνομιλίες, που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο ενός άτυπου οργάνου, όπου δεν κρατούνται καν πρακτικά! Αντιλαμβάνομαι την ευαισθησία των φιλοευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων σε θέματα δημοκρατικού ελλείμματος, ωστόσο η λογική πως όποιος «σκαλίζει» τα θέματα αυτά θέλει το κακό της Ευρώπης, είναι άδικη και μυωπική.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
