Του Ιωάννη Μυταυτσή,
Το ημερολόγιο έγραφε 6 Μαΐου 2012 όταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο εισέρχεται η Χρυσή Αυγή. Το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα ήταν αρκετά πολωμένο, αλλά και αρκετά δύσκολο από κάθε άποψη. Ο ελληνικός λαός βρισκόταν στα όρια της εξαθλίωσης, η ανθρωπιστική κρίση μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και εντονότερη και οφειλόταν στην οικονομική κρίση. Οι μνημονιακές απαιτήσεις οδήγησαν σε οικονομικό αδιέξοδο τους Έλληνες και η εμπιστοσύνη τους προς τα ήδη υπάρχοντα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο από τη μεταπολίτευση έως το 2012 χανόταν μέρα με τη μέρα. Τις εκλογές τότε κερδίζει η Νέα Δημοκρατία δίχως όμως ευρύτατη πλειοψηφία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. γνωρίζει μεγάλη φθορά μετά την απόφασή του να σηκώσει στις πλάτες του τη σωτηρία της χώρας μέσα από τη μνημονιακή πολιτική και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, με τον Αλέξη Τσίπρα καθίσταται αξιωματική αντιπολίτευση, «προβάροντας» τον αντιμνημονιακό μανδύα. Την εμφάνισή του σ’ εκείνη την εκλογική αναμέτρηση κάνει ένα άγνωστο σε πολλούς τότε κόμμα, η Χρυσή Αυγή.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ήταν ραγδαία στην Ελλάδα και συνδυάστηκε με την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην εποχή της κρίσης που έπληττε και την Ευρώπη (βλ. Γαλλία, Λεπέν). Η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε ως ένα εθνικιστικό κόμμα που επιδίωκε «την προστασία», σύμφωνα με τις εξαγγελίες της, «του ελληνικού πολιτισμού από εξωγενείς παράγοντες». Βέβαια, δεν ξέχασε τις ναζιστικές ρίζες της, πατώντας επί πτωμάτων, και συγκεκριμένα βασιζόμενη στην ηθική και οικονομική κατάπτωση του ελληνικού λαού, εκμεταλλευόμενη το κενό της πολιτικής που δημιουργήθηκε την εποχή της βαθιάς κρίσης και εξαθλίωσης. Η δράση της στις γειτονιές της Αθήνας, του Αγίου Παντελεήμονα, με τη μορφή σωμάτων ασφαλείας, ήταν καθημερινή και εν πολλοίς αστυνομική, αντικαθιστώντας έτσι κατά κάποιον τρόπο την αστυνομία. Ο ρατσισμός, ο ξυλοδαρμός σε βάρος προσφύγων, η αυταρχικότητα, η παράνομη χρήση όπλων, τα υβριστικά και απειλητικά συνθήματα ήταν λίγες από τις δράσεις του νεοναζιστικού μορφώματος. Ακόμη, το πάθος για την εξουσία, κατά τα πρότυπα της ναζιστικής Γερμανίας, έγινε εμφανές από τις πρώτες κιόλας μέρες στο Κοινοβούλιο και τα εθνικιστικά πρότυπα κλιμακώθηκαν σε μεγάλο βαθμό (βίαιες επιθέσεις, δολοφονίες). Το ζήτημα είναι ότι αυτή η βία, αυτός ο ναζισμός επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επικράτησε στην πολιτική ζωή της χώρας για επτά χρόνια, καθώς η Χρυσή Αυγή, όχι μόνο συντηρούταν στην πολιτική ζωή του τόπου από το Μάιο του 2012 έως τον Ιούλιο του 2019, αλλά συνεχώς αύξανε τα ποσοστά της, αποτελώντας μάλιστα την τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.
Στις 18 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον εντεταλμένο Ρουπακιά και τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτή η ναζιστική οργάνωση δε χωράει στη Δημοκρατία μας. Ο Παύλος Φύσσας πάντα θα εμπνέει αντιφασιστικές δράσεις. Μάλιστα αυτή τη βδομάδα οι δράσεις αυτές συνδυάζονται με το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής, καθώς πλέον αυτό το ναζιστικό μόρφωμα είναι παρελθόν για το ελληνικό κοινοβούλιο. Ο ελληνικός λαός τους έβγαλε έξω από το πολιτικό γίγνεσθαι. Το ζήτημα, όμως, που τίθεται είναι αν ξεμπλέξαμε από το φασισμό και ίσως η καλύτερη απάντηση σε αυτό είναι να αποβάλουμε τη βία, το ρατσισμό, την ξενοφοβία, αιτίες που δημιουργούν και αναπαράγουν αυτά τα εθνικιστικά πρότυπα.
Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Βυζαντινής Φιλολογίας - Παλαιογραφίας, στο ίδιο τμήμα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου ήταν υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στην κοινότητα Αγίου Νικολάου.
