Του Νίκου Παπαγγελή,
Είμαι είκοσι ετών και από το 2014 έχω μάθει να ισορροπώ. Έχω μάθει να ισορροπώ στη ζωή ακόμη και με ένα πόδι… Κλείνω τα μάτια και επιστρέφω στο 2012. Μία χρονιά που ξεκίνησε όπως κάθε άλλη. Μία χρονιά ευχάριστη, γεμάτη γέλιο, φίλους και πολύ ποδόσφαιρο. Πόσα ανάμεικτα αισθήματα για το ποδόσφαιρο. Κλείνω τα μάτια και επιστρέφω σε εκείνον τον αγώνα, σε εκείνον τον αγώνα που αισθάνθηκα για πρώτη φορά έναν οξύ πόνο στο αριστερό μου πόδι, περίπου πάνω από το γόνατο. Φυσικά το αμέλησα, θεωρώντας ότι ήταν μία απλή ενόχληση από κάποιον τραυματισμό «ρουτίνας». Βλέποντας την επιμονή του, ωστόσο, αποφασίσαμε οικογενειακώς να υποβληθώ σε εξετάσεις.
Όλα ήταν θολά εκείνη τη μέρα, ακριβώς σαν τη σκιά που φάνηκε στο γόνατό μου όταν ο γιατρός αντίκρυσε την ακτινογραφία. Από εκεί και πέρα ακολουθεί η εξής σειρά: αξονική και βιοψία. Ήμουν δεκατριών χρονών όταν μου ανακοινώθηκε για πρώτη φορά ότι διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα, ένα είδος καρκίνου στα κόκαλα. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα έβλεπα ένα Νίκο μικρό, φοβισμένο, γεμάτο «γιατί». Δεν είναι και λίγο να ακούς κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι χιλιάδες φοβίες και δαίμονες ζωντάνεψαν εκείνη τη στιγμή, ωστόσο το χρονόμετρο έχει ξεκινήσει και δε χωρούν μοιρολατρίες. Παρά το γενικότερο πλαίσιο άρνησης, ακολούθησαν δώδεκα σχήματα χημειοθεραπειών και με πολλή πίστη, αγάπη και στήριξη, χαιρετήσαμε για πρώτη φορά τον καρκίνο.
Μετά από αυτό το περιστατικό, επέστρεψα στην καθημερινότητά μου, επέστρεψα στη ζωή μου, σε μία ζωή που είχα κερδίσει. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το σημείο έκανα μία μεταστροφή από το ποδόσφαιρο στο μπάσκετ, το οποίο αποτέλεσε και μία μεγάλη μου αγάπη. Οι φίλοι μου ήταν -και είναι- πάντα εκεί για να βγαίνουμε, να τσακωνόμαστε και γενικότερα για να ζούμε όλα όσα αποτελούν την πραγματικότητα ενός εφήβου. Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, το 2014, στο πλαίσιο μίας εξέτασης η σκιά είχε επιστρέψει και αυτή τη φορά λίγο πιο επιθετικά. Χρειάστηκαν ενδελεχέστερες εξετάσεις, προκειμένου να διαγνωστώ για ακόμη μία φορά με οστεοσάρκωμα. Σε αυτό το σημείο, η ζωή μου πήρε μία ανατρεπτική στροφή…
Δύο χρόνια μετά το πρώτο περιστατικό, είχα γίνει ένας άνθρωπος πιο ώριμος, ένας άνθρωπος δυναμικός και αποφασισμένος να νικήσω. Η οικογένειά μου ήρθε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δίλημμα. Ειδικότερα, οι γιατροί επέμεναν στη λύση του ακρωτηριασμού, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν μελλοντικές μεταστάσεις. Ήταν η στιγμή που ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον καρκίνο και έπρεπε να λάβω την καθοριστική απόφαση. Στη ζυγαριά της ζωής και του ενδεχομένου του οστεοσαρκώματος, επέλεξα και θα επέλεγα ξανά τη ζωή. Ίσως αναρωτιέστε τι αισθανόμασταν η οικογένειά μου κι εγώ… Η αλήθεια είναι μία. Κανείς δε θέλει να υποβληθεί σε μία τέτοια διαδικασία, πόσο μάλλον μία μητέρα να είναι παρατηρητής μίας τέτοιας πορείας.
Μετά τον ακρωτηριασμό, πάμε στην ώρα μηδέν. Η ώρα μηδέν ήταν η στιγμή που ο χρόνος ξεκίνησε από την αρχή. Ύστερα από κάποιες χημειοθεραπείες και εξετάσεις ανακάλυψα μία νέα ζωή ή ακόμα καλύτερα μία νέα ισορροπία. Εντατικά, για ένα διάστημα τριών-τεσσάρων μηνών, πήγαινα στο κέντρο αποκατάστασης, διότι ήμουν αποφασισμένος να σταθώ ξανά όρθιος. Φυσικά, όταν λέω όρθιος δεν εννοώ απλώς τη φυσική κατάσταση ενός ανθρώπου που στέκεται, αλλά την ψυχική δύναμη που διαθέτει και τον καθιστά ικανό να είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου, πράγμα το οποίο και έγινε. Τρεις μήνες αργότερα, ήμουν πάλι στην ίδια αυλή του σχολείου μου, με τους φίλους μου, τις υποχρεώσεις μου και την «πραγματικότητά» μου.
Στο πλαίσιο αυτής της καθημερινότητας, άρχισα εντελώς ερασιτεχνικά να κάνω ποδήλατο. Το ποδήλατο έγινε σύντομα μία μεγάλη αγάπη και ίσως η μεγαλύτερη κάθαρση. Με την προτροπή ενός προπονητή, το ποδήλατο έγινε και το άθλημά μου. Με σκληρές προπονήσεις και υπέρμετρη στήριξη από το περιβάλλον μου, έχω καταφέρει να λάβω μέρος στο «Τρίαθλον», το οποίο διεξάγεται στις Σπέτσες και περιλαμβάνει κολύμβηση, τρέξιμο και ποδηλασία, να διακριθώ το 2017 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας στην Ολλανδία, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση και να τερματίσω πρώτος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Η ψυχολογία διαδραματίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο. Πριν από κάθε μεγάλο αγώνα φυσικά και αισθάνομαι άγχος, ωστόσο κλείνω τα μάτια μου για ακόμη μια φορά και σκέφτομαι ότι κάποτε είχα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα πολύ μεγαλύτερο δίλημμα -παίρνω βαθιά ανάσα και κάνω πετάλι. Οι αδικίες είναι πολλές και η καθημερινότητα δε με ευνοεί πάντα. Ένα περιστατικό που μου στοίχισε, κυρίως ψυχολογικά, ήταν όταν μου έκλεψαν το ποδήλατο. Ένα ποδήλατο εξαιρετικά ακριβό, στο οποίο είχα διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα χαράς. Το κράτος δυστυχώς δεν είναι σύμμαχος και οι μόνες ελπίδες επαφίονται σε προσωπικές χορηγίες.
Εκτός των άλλων, είμαι και φοιτητής στο Χαροκόπειο πανεπιστήμιο στο Τμήμα Επιστήμης, Διαιτολογίας και Διατροφής, οπότε οι υποχρεώσεις συσσωρεύονται, αλλά πλέον δε με σταματά τίποτα. Μετά τη σχολή, παίρνω το ποδήλατό μου και κάνω πετάλι από την παραλιακή έως και το Σούνιο. Κάθε μέρα είναι μία προπόνηση, η οποία παρά την κούραση, με γεμίζει χαρά και με φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο μεγάλο μου όνειρο, στους παραολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο το 2020. Οι φιλοδοξίες μου μπορεί να είναι μεγάλες, όμως είμαι παραπάνω από πρόθυμος να διεκδικήσω τη μεγάλη νίκη.
Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να παραλείψω τον ιδιαίτερο ρόλο που είχαν σε όλο αυτό οι φίλοι μου και η οικογένειά μου κι ιδιαίτερα η μητέρα μου. Η μαμά μου ήταν ο άνθρωπος που ήταν δίπλα μου από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο άνθρωπος που σεβάστηκε τη σιωπή μου, με στήριξε στην αδυναμία μου και με χειροκρότησε όταν ξαναστάθηκα όρθιος. Ακόμη και σήμερα που μένω μόνος μου, ξέρω ότι κρυφά μου μαγειρεύει, μου σιδερώνει τα ρούχα και έχει πάντα στο νου της ότι είμαι το μικρό της αγοράκι, όσο κι αν έχω μεγαλώσει.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να πω ότι είμαι ένας άνθρωπος χαρούμενος και παρά τα δυστυχή παιχνίδια της μοίρας, κατάφερα να αναγεννηθώ και να αναδυθώ ως ένα πιο ολοκληρωμένο άτομο. Η προσωπική μου ελευθερία βρίσκεται πάνω στη σέλα μου, όπου νιώθω γρήγορος και ανίκητος. Εύχομαι όλοι να βρείτε τη δική σας πηγή ευτυχίας και να ευχαριστιέστε την κάθε μέρα στο έπακρον.
