Της Σοφίας Ζωής Παράσχου,
2019
Η ώρα 11 το βράδυ. Εσύ, μπροστά σε έναν υπολογιστή, χτυπώντας με τα δάχτυλά σου μανιωδώς τα πλήκτρα του. Πρέπει να προλάβεις, να προλάβεις να στείλεις το report. Να συμπληρώσεις τις λίστες, να τελειώσεις το διάβασμα, να γράψεις για το site, να κανονίσεις τις επαγγελματικές συναντήσεις του μήνα, να παλέψεις για εκείνη τη ρημάδα την προαγωγή που σε κυνηγάει εδώ και μήνες. Η μπαταρία του κινητού σου έχει πλέον πέσει στο 2%, το γραφείο έχει αδειάσει και ο τελευταίος συνάδελφος, με μαύρους κύκλους και κορμί σκυφτό από την κούραση, σε χαιρετάει λέγοντας: «μα καλά, σπίτι δε θα πας εσύ;». Εσύ του επαναλαμβάνεις την καθημερινή βραδινή σου ατάκα: «Έχω πολλή δουλειά ακόμη, θα αργήσω σήμερα. Καλή ξεκούραση!» Και συνεχίζεις μέχρι να πατήσεις το enter, να στείλεις το report, να συμπληρώσεις τις λίστες, να τελειώσεις -έστω και κατά το ήμισυ- τις απεριόριστες υποχρεώσεις σου, άλλωστε η επαγγελματική ανέλιξη είναι δύσκολη πρόκληση, έτσι δε λένε;
Και ο κύκλος αυτός συνεχίζει, το κουμπί του repeat είναι μόνιμα πατημένο. Το σώμα όλο και πιο σκυφτό, τα μάτια όλο και πιο μελανά και αστραφτερά από την κούραση, οι φλέβες στα χέρια όλο και πιο έντονες από το συνεχές γράψιμο.
Μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
2030
Η ώρα 11 το βράδυ. Εσύ μπροστά σε έναν υπολογιστή, ακούνητος κι αγέλαστος. Οι ρυτίδες στο πρόσωπό σου διαγράφονται πλέον καθαρά. Τα μάτια σου συνοδεύονται από δύο μεγάλες σακούλες, που κανένας αισθητικός ή πλαστικός δε μπορεί πλέον να πειράξει. Το μυαλό σου πλέον «ζαρωμένο», γεμάτο αριθμούς και γράμματα, φοβούμενο να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, μην τυχόν και αντιληφθεί ότι τα χρόνια πέρασαν. Κι αυτή η ρημάδα η προαγωγή… Η ρουτίνα και η υπερεργασία δεν την έφερε… Ή την έφερε… Και πήρε μαζί της την ξεκούραστη και ανέμελη πλευρά σου, το χρόνο για τον εαυτό σου, τους φίλους, αχ αυτούς τους φίλους που δεν προλάβαινες να δεις, όσα «πάμε για ένα ποτό» και να σου είπαν, την οικογένειά σου, τη μαμά και το μπαμπά, στους οποίους έλεγες ότι δεν προλάβαινες να πας, το παιδί σου που, όταν γυρνούσες σπίτι, είχε κοιμηθεί ήδη και ουσιαστικά μεγάλωνε με ένα ξένο άτομο…
Κι ο χρόνος άφησε μια προαγωγή, ένα χαρτί και κάποια χαρτονομίσματα παραπάνω. Κι ένα επαγγελματικό όνειρο που κυνηγούσες και όλο εξελισσόταν σε κάτι παραπάνω, αχ, πόσο αχόρταγοι είμαστε τελικά; Και πόσο λίγοι που δε μπορούμε να αξιολογήσουμε την πραγματική αξία της ζωής; Και πόσο άδικο όταν το μετανιώνουμε να είναι πλέον αργά;
Η ζωή είναι σαν ένα ποδήλατο. Πάνω του χωράνε το πολύ 3 άτομα και αυτά με το ζόρι. Αν βάλουμε 4ο, τότε όλα καταρρέουν. Ποια είναι αυτά τα 3 που αξίζει να έχουμε; Ποιες είναι οι προτεραιότητες, ποια φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν;
Οι άνθρωποι, τη σήμερον ημέρα, παλεύουν και αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Αντιμετωπίζουν την κρίση, παλεύουν για τα οικονομικά της οικογένειάς τους, όμως το απόκρυφο μυστικό είναι ότι, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, προσπαθούν να προσαρμοστούν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, γεμάτο ψευδοφιλοδοξίες, που έχει διαμορφωθεί. Υπερεργάζονται, υπερκοπιάζουν, παθαίνουν κρίσεις πανικού κι ο εγκέφαλος, σα μηχανή, κάποια στιγμή σταματά να δουλεύει. Υπεραναλώνονται σε ματαιότητες, παλεύοντας για μια δήθεν εξιδανικευμένη επαγγελματική ανέλιξη. Και η ζωή, σα να ήταν φιλμ, αποτυπώνει στιγμές και κυλάει.
Ποιες είναι οι στιγμές, στις οποίες θες να υπάρχεις, σε ποια πλάνα να συμμετέχεις, σε πόσα αποκόμματα φιλμ θέλεις να διακρίνεται η φιγούρα σου;
Ή μάλλον… Σε 40 χρόνια από τώρα, τι θα θέλεις να βλέπεις όταν γυρνάς το κεφάλι σου πίσω; Πρόλαβες, τελικά, να ζήσεις όσα ήθελες πραγματικά;
Κι η θετική απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι η απόλυτη ευτυχία, για την οποία νόμιζες ότι παλεύεις τόσα χρόνια… Αναθεώρηση τώρα!
Γεννηθείσα το 1999. Είναι φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, εκ των οποίων ξεχώρισε τα debate και την αρθρογραφία. Συμμετέχει ενεργά σε μοντέλα προσομοιώσεων, ενώ ήταν αρχισυντάκτρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα του σχολείου της. Ιδιαίτερα πεδία ενδιαφέροντός της αποτελούν η Μέση Ανατολή και τα κοινωνικά ζητήματα.
