Του Δημήτρη Τόλια,
Οι νέοι Δήμαρχοι και οι νέοι Περιφερειάρχες πριν από μια εβδομάδα ανέλαβαν τα καθήκοντά τους. Οι νέες δημοτικές και περιφερειακές αρχές καλούνται να εργαστούν σκληρά, προκειμένου να «σηκώσουν» το βάρος των υποσχέσεών τους. Φαντάζει ιδιαίτερα συμβολικό το ότι οι νέες αρχές αναλαμβάνουν το Σεπτέμβρη. Τη στιγμή που το καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο, έτσι και οι νέες αρχές από το έξωθεν και ασφαλές της αντιπολίτευσης, πλέον γίνονται τα αντικείμενα της κριτικής. Πλέον διοικούν.
Μελετώντας τη ρητορική πολλών υποψηφίων των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, παρατήρησα ένα λόγο απλούστευσης της διοίκησης. Αναφορές στον τρόπο λειτουργίας της διοίκησης σα να ήταν μια παρτίδα τάβλι. Και φυσικά πρόκειται για ένα ατόπημα, όχι μόνο των υποψηφίων αλλά και των ίδιων των ψηφοφόρων. Εδώ κατά χιλιάδες γινόμαστε προπονητές του Γιάννη στο Μουντομπάσκετ, στα θέματα της διοίκησης θα κολλούσαμε; Όλα είναι εύκολα. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτό είναι που αποβαίνει καταστροφικό για τις τοπικές κοινωνίες και για την εμπιστοσύνη στην ίδια την πολιτική.
Διότι είναι εύκολο να διατυμπανίζεις πως «εγώ θα το έκανα καλύτερα». Όταν όμως φτάνει η στιγμή που «εσύ εκλέχθηκες να το κάνεις», βρίσκεσαι άμεσα υπόλογος στον ίδιο σου τον εαυτό, στις ίδιες σου τις υποσχέσεις. Διότι διοίκηση δεν είναι οι σκληροί αντιπολιτευτικοί λόγοι. Το να παρουσιάσεις απλουστευμένα μια ιδανική πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο. Διοίκηση δεν είναι οι ανοιξιάτικες δάφνες του Μαΐου έξω από το εκλογικό κέντρο. Εκείνη τη νύχτα της Κυριακής που διατρανώνουμε και πιστεύουμε πως τα πάντα θα αλλάξουν.
Η διοίκηση αρχίζει ένα γκρίζο δευτεριάτικο πρωινό του φθινοπώρου. Μέσα στα γραφεία, μέσα στη χαρτούρα, στον πάτο ενός βαρελιού γεμάτου με ανάγκες, χρέη, τοπικά προβλήματα, διενέξεις και χιλιάδες αιτήματα συλλογικά και ατομικά. Η αίγλη σου εκπίπτει, μα το περιδέραιο των υποσχέσεων στο λαιμό σου παραμένει, σα θηλιά, σε ακολουθεί στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας.
Το λάθος δεν είναι να ονειρεύεσαι το καλύτερο, να έχεις προσδοκίες για το καλύτερο. Το λάθος είναι να λησμονάς το διοικητικό βραχνά. Και ιδιαίτερα σήμερα, που η πολιτική η ίδια διασαλεύεται από προσωπικότητες που προσπαθούν να προσφέρουν το «θέαμα». Πολιτικοί χαρακτήρες που αναδύθηκαν από την ανάγκη των ψηφοφόρων να σπάσουν τη μουντάδα της διοίκησης. Η τάση αυτή να υπερκερνάμε στο λόγο και να υποβαθμίζουμε τη δυσκολία της διοίκησης, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, φθείρει χρόνο με τον χρόνο τους ανθρώπους. Εξαερώνει την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική και τους μετατρέπει σε φορείς προσωπικών, ατομικών αιτημάτων. «Θα ψηφίσω τον Μάκη γιατί του έχω υποχρέωση/ θα μου κάνει το Χ».
Σημασία έχει όλοι μας να κατανοήσουμε το πόσο δύσκολο είναι να διοικείς ένα Δήμο και μια Περιφέρεια. Να γνωρίζουμε ως ενεργοί πολίτες έστω τα στοιχειώδη. Ποιες είναι οι αρμοδιότητες της κάθε αρχής, ποιος ευθύνεται για το προβλήμά μου, ποιες είναι οι προτεραιότητες ενός Δήμου, υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά μου; Βασικά ερωτήματα που οφείλουμε να θέτουμε στον εαυτό μας πριν ρίξουμε την καθοριστική μας ψήφο.
Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για να ενημερωθείς για τα τεκταινόμενα και μάλιστα πλουραλιστικά. Αρκεί φυσικά εσύ να το επιλέξεις. Αλλά δε φαίνεται να το πράττουμε. Εξελέγησαν διοικήσεις σε πολλούς Δήμους της χώρας με υποσχέσεις, η υλοποίηση των οποίων δεν ανήκει στην αρμοδιότητά τους, ούτε καν στην αρμοδιότητα της ελληνικής Κυβέρνησης! Ωστόσο, εμείς, έχοντας ανάγκη λόγους που μας προσφέρουν τη χαρά και την ελπίδα, υποτασσόμαστε με την ελπίδα για μια ατέλειωτη άνοιξη. Όμως, με τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη γίνεται φανερό πως ξεχάσαμε την ομπρέλα.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
