Του Στάθη Αποστόλου,
Ακούγεται εξαιρετικά ποιητικό, μα όμως η καβαφική ρήση είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Στις εκλογές της 7ης Ιούλιου 2019 οι Έλληνες διάλεξαν πρώτον τη σταθερότητα και την κυβερνησιμότητα αλλά διάλεξαν και την έξοδο από τη βουλή ενός πολιτικού φορέα που δίχαζε και δεν ένωνε: τη Χρυσή Αυγή.
Στις εκλογές αυτές, όμως, παρόλο που το «κακό παιδί» του Κοινοβουλίου έμεινε εκτός, κάποιοι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, οι οποίοι προϋπήρχαν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι είδαν για πρώτη φορά την πόρτα της εισόδου της Βουλής, έκαναν κακή αρχή επειδή τείνουν -και το ομολογώ με μεγάλη λύπη- να αναπληρώσουν τον ακραίο και διχαστικό ρόλο και λόγο της. Συνθήματα όπως «εμείς είμαστε με τους πολλούς» από μια παράταξη η οποία δεν επιζητεί απλώς την είσοδο στην εθνική αντιπροσωπεία, αλλά επιδιώκει να αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι αρκετά λανθασμένη και άκρως διχαστική. «Γιατί να δουλεύουν οι ξένοι στη χώρα; Να χτίσουμε ναρκοπέδιο και να επαναφέρουμε τη θανατική ποινή» είναι αυτά, τα οποία δυστυχώς περιλαμβάνονται στις προγραμματικές θέσεις ενός κόμματος, που έλαβε για πρώτη φορά το βάπτισμα του πυρός και εισήλθε στην εθνική αντιπροσωπεία, γεγονός που είναι αρκετά λανθασμένο και μακριά από τα θέλω των Ελλήνων. Όταν μάλιστα τα συνθήματα αυτά θίγουν τα αναφαίρετα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, γίνονται αντικείμενο αντιπαράθεσης και εκτόξευσης πάσης φύσεως πομφολύγων, είναι ο πιο ακραίος, φθηνός και χονδροειδής λαϊκισμός, ειδικά όταν γίνεται και συνειδητά χωρίς λογική και άκριτα, απλώς για ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Ας θυμηθούμε πως η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να φαίνεται αλλά να είναι και τίμια. Πολιτικοί σχηματισμοί, οι οποίοι φαίνονται να εντάσσονται στο δημοκρατικό και συνταγματικό τόξο, φορώντας το περίβλημα της προάσπισης της Δημοκρατίας, ενώ πρώτα εκείνοι την απαξιώνουν, προσπαθούν να επωφεληθούν από το κενό της χρυσής αυγής. Εξαπολύουν μια ακραία ρητορική, η οποία έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το σύνταγμα και με τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επιπλέον το όχι σε όλα και η άρνηση των πεπραγμένων των δικών τους ημερών δεν είναι πολιτική, όταν μάλιστα η ίδια η πραγματικότητα τους διαψεύδει και αποδεικνύεται πως τα πράγματα συνέβησαν διαφορετικά. Η τακτική αυτή δεν τιμά ούτε αυτόν που την υιοθετεί ούτε το Κοινοβούλιο και την ίδια τη δημοκρατία. Με βρισιές και με ύβρεις, διάλογος παραγωγικός δε γίνεται και δε μπορεί να συμβεί, πόσο μάλλον όταν κάποιοι νομίζουν πως η Βουλή είναι αμφιθέατρο φοιτητικών εποχών και το βήμα της Βουλής ντουντούκα και πως μέσα σε μια δημοκρατία υπάρχουν άβατα ανομίας και αναρχίας.
Εμείς οι Έλληνες απαντούσαμε στη βία και στον πάσης φύσεως λαϊκισμό και οφείλουμε να συνεχίσουμε να απαντάμε με περισσότερη δημοκρατία και πίστη στον άνθρωπο και στο διαφορετικό. Πέρα από λαϊκίστικο, είναι και ανήθικο να προσπαθείς να στρέψεις μια κοινωνική ομάδα εναντίον μιας άλλης, τη στιγμή που άλλος είναι ο κοινός εχθρός. Ως υποστηρικτής της δημοκρατικής πολιτικής και ως πολίτης μιας χώρας που έζησε στο πετσί της την καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου αλλά και τον απάνθρωπο στιγματισμό του διαφορετικού και ως ευρωπαίος πολίτης, μα πάνω από όλα ως Έλληνας, κατά την ταπεινή μου άποψη στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και σαφέστατα άβατα και καθετί που προσβάλει την ανθρώπινη ύπαρξη. Επομένως, λοιπόν, οι «βάρβαροι» έφυγαν, σημασία έχει να μην ξαναγεννηθούν με άλλο ισχυρότερο προσωπείο.
Γεννημένος το 1998 και μεγαλωμένος στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Κερατσίνι, απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής στο τρίτο έτος στο Τμήμα Παιδαγωγικών Σπουδών στο Ρέθυμνο και στο δεύτερο έτος στη Νομική Σχολή του CITY UNITY COLLEGE.
