Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Στην πολιτική επικαιρότητα, πρωταγωνιστεί η πλήρης άρση των capital controls, που μας προικοδότησε η εξαγγελία του δημοψηφίσματος – παρωδίας εκ μέρους του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Η ιστορία είναι γνωστή: Ο θρίαμβος του ΟΧΙ απεδείχθη άνευ ουσιαστικής σημασίας, μιας και λίγο αργότερα η κωλοτούμπα θα ολοκληρωνόταν από την «Πρώτη φορά Αριστερά», με την υπογραφή του τρίτου και χειρότερου όλων των μνημονίων. Ένα κρίσιμο σημείο της περιόδου εκείνης, όμως, είναι και η ψήφιση του μνημονίου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τα κόμματα που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, τη στιγμή που το τελικό αποτέλεσμα της θρυλικής -17 ωρών- διαπραγμάτευσης ήταν χειρότερο της πρότασης Γιουνκέρ, η οποία ετέθη στην κρίση του εκλογικού σώματος, αν και βέβαια είχε αποσυρθεί πρώτου απορριφθεί από αυτό!
Γιατί τα τρία κόμματα λειτούργησαν με τον συγκεκριμένο, αυτοκτονικό, τρόπο; Γιατί, τη στιγμή που ο Τσίπρας διαφήμιζε πως πήρε πάνω του την ευθύνη της διαπραγμάτευσης, δεν τον άφησαν να χρεωθεί μόνος του το αποτέλεσμα; Θα μπορούσαν να αποχωρήσουν από τη διαδικασία της Βουλής και το μνημόνιο 3 να περνούσε με τις ψήφους των παρόντων, εναπομεινάντων -μετά την απόσχιση Λαφαζάνη κ.λπ.– ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θα είχαν τη δυνατότητα ακόμη να τονίσουν τον σεβασμό τους στη γνώμη του κυρίαρχου λαού αντί να νομιμοποιούν πολιτικά την εξαπάτησή του από τον Τσίπρα. Ο τελευταίος φυσικά αξιοποίησε το δώρο με τον καλύτερο τρόπο, παίζοντας στο γήπεδό του: «Εφόσον όλοι ψηφίσαμε μνημόνιο, στηρίξτε εμάς τους νέους και ευαίσθητους μνημονιακούς κι όχι τους παλιούς κι ανάλγητους». Κέρδισε τις εκλογές καταφέρνοντας, επίσης, να διασώσει τον συγκυβερνήτη του, Καμμένο, να δημιουργήσει ένα κόμμα και μία Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπου ήταν απόλυτα κυρίαρχος και του επέτρεψαν να εξασφαλίσει μια σταθερή κυβερνητική τετραετία, ενώ απενεργοποίησε και τον βασικό του αντίπαλο, τη ΝΔ, που εισήλθε σε φάση έντονης εσωστρέφειας μέχρι τις αρχές του 2016 και την εκλογή νέας ηγεσίας.
Βασική παράμετρος του τεράστιου αυτού στρατηγικού λάθους αποτελεί η ανικανότητα στάθμισης των δεδομένων που επέδειξαν σίγουρα Μεϊμαράκης, Γεννηματά και Θεοδωράκης. Θεώρησαν ότι η υποταγή του Τσίπρα στην Τρόικα τον κατέστησε θεσμικό παίκτη. Όπως όμως έχει αποδείξει η πορεία του, ο Τσίπρας ήταν και παραμένει ένας αδίστακτος τακτικιστής, ο οποίος ως πρώτο του μέλημα έχει το προσωπικό του όφελος. Αμόρφωτος και αστοιχείωτος, αλλά ταυτόχρονα ικανότατος στο παρασκήνιο, στη μικροπολιτικής και στον λαϊκισμό. Με βαθύτατη απέχθεια για τα βασικά θεμέλια του ελληνικού πολιτεύματος και της κοινωνίας μας και με αντίληψη της ΕΕ, της Ευρωζώνης, του ΝΑΤΟ ως αναγκαίων κακών, που μπορούν, όμως, να χρησιμοποιηθούν, προκειμένου να ανέλθει και να διατηρηθεί στην εξουσία. Και φυσικά, εσωκομματικός…killer. Το ότι οι ηγεσίες ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού θεώρησαν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα τηρήσει την υπόσχεσή του να μην προχωρήσει αμέσως μετά την ψήφιση του Μνημονίου σε εθνικές εκλογές, που αποτελούσαν το τελευταίο του χαρτί, αποδεικνύει τουλάχιστον αφέλεια εκ μέρους τους.
Αυτή, όμως, είναι η ευνοϊκότερη εκδοχή για τη στάση τους. Διότι η μεγαλύτερη εικόνα, τα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν, εύλογα μας επιτρέπουν να ανιχνεύσουμε δόλο τουλάχιστον στις ενέργειες δύο εκ των τριών Προέδρων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων.
Η ΝΔ, με τον Μεϊμαράκη στην ηγεσία της, ουσιαστικά διοικούταν από τον βαθύ καραμανλισμό, ενώ ο Καραμανλής βρισκόταν σταθερά στο απυρόβλητο εκ μέρους του Τσίπρα. Οι καραμανλικοί (από τον Παυλόπουλο ως τον Αντώναρο κι από την Παπακώστα ως τον Παπαγγελόπουλο και πολλούς άλλους) λειτουργούσαν με τον τρόπο τους ουσιαστικά ως η τρίτη, κρυφή συνιστώσα της κυβέρνησης. Η καραμανλική πτέρυγα βολευόταν με τη διατήρηση του Τσίπρα στην κυβέρνηση, στοχεύοντας στο να κερδίσει χρόνο, για να ελέγξει απολύτως τη ΝΔ και να περιμένει μετά το «ώριμο φρούτο» να πέσει. Ο Μεϊμαράκης, άλλωστε, πραγματοποίησε μια ανεμική προεκλογική εκστρατεία και στις εμφυλιοπολεμικές κραυγές του Τσίπρα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», απαντούσε ικετεύοντας για έναν καφέ στην Κουμουνδούρου…
Το Ποτάμι, αυτοπροσδιοριζόταν ως ένα κεντρώο-φιλελεύθερο και αναφανδόν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, αλλά κατ’ ουσία είχε πολλά σημεία επαφής με τον ΣΥΡΙΖΑ: απέχθεια για τις έννοιες της εθνικής ταυτότητας και κυριαρχίας και φανατισμό υπέρ της πολιτικής ορθότητας. Ο Θεοδωράκης πίστευε ότι θα μπορούσε ο ίδιος να παίξει τον ρόλο του κυβερνητικού εταίρου του Τσίπρα, με τις ευλογίες των Ευρωπαίων για τους οποίους θεωρούσε ότι θα ήθελαν στην κυβέρνηση, αντί του Καμμένου, ένα κόμμα σαν το δικό του. Φυσικά, οι εταίροι και δανειστές μας, βασικά ενδιαφέρονταν για τα λεφτά τους και γενικότερα την κατοχύρωση των συμφερόντων τους κι ο Καμμένος δεν αποτελούσε εμπόδιο σε αυτά…
Σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ της περιόδου, μόλις είχε αποκτήσει νέα ηγεσία και πάλευε να σταθεί στα πόδια του. Η υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου μπορεί να αποδοθεί πέρα από την κακή εκτίμηση της ηγεσίας του σχετικά με τις προθέσεις Τσίπρα, στην αδιέξοδη εμμονή στη γραμμή της «εθνικής συνεννόησης», η οποία είχε απορριφθεί από το εκλογικό σώμα και ήταν εκτός τόπου και χρόνου, με τον Καμμένο να φωνάζει «εσείς στα τέσσερα» και τον Τσίπρα να καλεί δημοσίως τον λαό να «τελειώσει» τους αντιπάλους του. Βέβαια, το γεγονός ότι δε φαίνεται να υπήρχε υστεροβουλία στη στάση του κάνει ακόμη πιο τραγική την απόφασή του!
Εν κατακλείδι, το σωσίβιο που τότε πέταξαν ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι στον Τσίπρα ήταν ικανό να πνίξει τη χώρα. Αν οι Δεξιοί δε λειτουργούσαν με το διαχρονικό αίσθημα αυτοσυντήρησης που τους χαρακτηρίζει, εκλέγοντας τον Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ κι αν ο Τσίπρας δεν έφερνε την εκτρωματική συνθήκη των Πρεσπών, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση. Το πάθημα ας γίνει μάθημα…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
