Της Έλενας Γεωργίου,
Έχεις παρατηρήσει ποτέ τον κόσμο γύρω σου, για να δεις τι λείπει απ’ τις διάφορες εγκαταστάσεις που τον περιτριγυρίζουν; Αν αφιερώσεις λίγα δευτερόλεπτα παρατηρητικότητας στο περιβάλλον σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε αυτό. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους το επιτρέπουμε. Άτομα με κινητικές δυσκολίες δεν έχουν πρόσβαση σε διάφορους χώρους είτε είναι ιδιωτικοί, είτε και δημόσιοι, αφού κανείς δεν έχει μεριμνήσει για τη διευκόλυνσή τους, όσον αφορά τους τρόπους διακίνησής τους σε αυτούς.
Σαν κοινωνία, λοιπόν, έχουμε παραμελήσει τις ανάγκες ανθρώπων που αποτελούν μέρος του συνόλου. Είτε συνειδητά, είτε και όχι. Παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας στα πεζοδρόμια χωρίς να επιτρέπουμε τη μετακίνηση ατόμων με αναπηρίες. Έτσι, η αμέλειά μας αποτρέπει την εύκολη διακίνησή τους κι αναγκάζει όλους όσοι έχουν προβλήματα υγείας να διαφεύγουν σε εξωφρενικές μεθόδους, μόνο και μόνο για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η έμφυτη τάση μας να σκεφτόμαστε εγωιστικά, παραγκωνίζοντας μια συλλογική σκέψη που θα μπορούσε να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των συνανθρώπων μας, οδηγεί στην περιθωριοποίησή τους. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ίσως, πώς μπορεί μια μικρή πράξη να έχει μεγάλο αντίκτυπο σε μια μελλοντική, γι’ αυτό και δε μας απασχολεί εξαρχής. Το γεγονός ότι ένα κτήριο δεν έχει ανελκυστήρα ή ράμπες για καροτσάκια δε μας φαίνεται καθόλου παράξενο, γιατί ποτέ δε χρειάστηκε να φανταστούμε τους εαυτούς μας στη «μειονεκτική» θέση που θα προϋπέθετε τη χρήση τους.
Δεν μπορείς, άλλωστε, να καταλάβεις τα εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο των γύρω σου, αν δεν εμφανιστούν και στο δικό σου μονοπάτι, μετατρέποντάς το σε μια δύσβατη ανηφόρα που δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής. Κι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν καθημερινά το τέρας της αναίδεια που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα και να καλύψει τις ανάγκες τους. Αυτή η έλλειψη σεβασμού δεν τους επιτρέπει να μετακινούνται ελεύθερα, αλλά ούτε και να έχουν πρόσβαση σε χώρους που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν μοναδικές στιγμές με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά στην καθημερινότητά τους, μετατρέπουν την Αθήνα σε μια αφιλόξενη πρωτεύουσα που δεν έχει αναπτυχθεί στους τομείς που θα έπρεπε. Αν εσύ δεν μπορείς να περάσεις μέσα απ’ το λαβύρινθο αυτοκινήτων – ένα σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας – και δυσανασχετείς με την ακατάλληλη τοποθέτησή τους, πώς θα μπορέσει να το κάνει ένα άτομο με κινητικά προβλήματα; Είτε χρησιμοποιεί μπαστούνι για να διευκολύνει την κυκλοφορία του στους δρόμους, είτε είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στους γρήγορους ρυθμούς μιας πόλης που δεν αφήνει κανένα περιθώριο καθυστέρησης.
Μικρές, για εμάς, λεπτομέρειες, καθιστούν απίθανη τη μετακίνησή τους. Συνήθως, οι ανελκυστήρες δεν είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι ή δεν έχει γίνει η συντήρηση που θα έπρεπε, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία τους. Τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα, γεγονός που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, αφού εκθέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητά τους.
Γίνεται, επίσης, ακόμη πιο δύσκολη η πρόσβαση τους σε χώρους αναψυχής, αφού οι τουαλέτες στις καφετέριες βρίσκονται συνήθως σε υπόγειους χώρους και τα σινεμά δεν προσφέρουν καμία θέση για άτομα με κινητικές δυσκολίες. Στο βωμό του χρήματος, λοιπόν, τα άτομα αυτά παραγκωνίζονται, αφού δύσκολα θ’ απολαύσουν έναν καφέ και μια ταινία στον ελεύθερο χρόνο τους.
Ιδανική θα ήταν και η απομυθοποίηση της μιζέριας που πιστεύουμε ότι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, αφού δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε τον τρόπο ζωής τους. Η αποδοχή είναι το σημαντικότερο βήμα προς ένα καλύτερο αύριο για όλους μας, αρκεί να πάρουμε στα σοβαρά τα προβλήματα που επηρεάζουν τις ζωές των γύρω μας. Ακόμη κι αν δε μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν!
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
