Του Γιάννη Βεργίδη,
Τα πανεπιστήμια και πάλι στο προσκήνιο. Η σύγκριση των φοιτητικών κινημάτων παίρνει τη σκυτάλη μέσα σε σαθρά δομημένες συζητήσεις, οι οποίες – στην πλειοψηφία τους – λειτουργούν αφοριστικά για τις δράσεις των φοιτητών, πλέον, ενώ το ερώτημα για το αν τελικά το άσυλο έπρεπε να καταργηθεί, μένει τις περισσότερες φορές παγιδευμένο. Παγιδευμένο μεταξύ του «δε γίνεται να συνεχιστεί άλλο η κατάσταση με τα περιστατικά βίας και ανομίας» και του «τα πανεπιστήμια θα γίνουν, πλέον, αστυνομοκρατούμενα, η αστυνομία θα κάνει ό,τι θέλει, νόμος και τάξη.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Οι φοιτητές, οι δράσεις τους και τα κινήματα τους, δεν πρέπει να συγκρίνονται με το τι συνέβαινε πριν από 40, 30 και 20 χρόνια. Τα δεδομένα που επικρατούσαν στην ελληνική κοινωνία ήταν τελείως διαφορετικά, η αντίληψη του κόσμου για τα περισσότερα πράγματα ήταν ολότελα διαφορετική και από εκεί προέκυπταν οι αντίστοιχες φοιτητικές δράσεις. Στην Ελλάδα του 2019, η νεολαία έχει αποκτήσει μια απολιτίκ στάση και απαξίωση των πραγμάτων, η οποία υιοθετήθηκε πρωταρχικά εξαιτίας του «Άντε μωρέ, όλοι λαμόγια είναι / για να είσαι πολιτικός πρέπει να λες καλά ψέμματα / φωτιά στη βουλή / δεν πάω να ψηφίσω», που αναπαράγονταν με την πρώτη ευκαιρία από τα Μ.Μ.Ε. Από τη στιγμή, λοιπόν, που απαξιώθηκε η πολιτική εν γένει, απαξιώθηκε και ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια. Έκτοτε, η ελληνική κοινωνία, για άλλη μια φορά, εμφανίζεται διχασμένη για το αν τελικά καλά κάνουν όσοι φοιτητές ασχολούνται με τον συνδικαλισμό γιατί τον κρατάνε ζωντανό ή αν, τελικά, είναι χαζοί εκεί που πάνε και μπλέκουν ή είναι κομματόσκυλά ή παπαγαλάκια. Η κριτική που ασκείται, τεράστια· το θέμα είναι ότι δεν καταλήγει κάπου για να βγουν και τα σωστά συμπεράσματα.
Η ουσία είναι το πανεπιστήμιο, πέρα από ένα μέρος όπου λαμβάνεις γνώσεις και σε ετοιμάζει για την έξοδο σου στην κοινωνία, να αποτελεί και το μέρος όπου θα μπορείς να ακούσεις ελεύθερα τις ιδέες όλων των φοιτητών. Να γίνεται διάλογος, να υπάρχουν διαφωνίες και να αγαπάνε οι φοιτητές αυτό το κομμάτι του διαλόγου. Να έρχονται κοντά με την πολιτική και όχι να απαξιούν γι’ αυτήν. Να ασχολούνται με τα προβλήματα που βλέπουν γύρω τους και να προσπαθεί ο καθένας από τη μεριά του να κάνει κάτι, ώστε να τα αλλάξει. Να διεκδικούν αυτά που θέλουν, με τον τρόπο που θέλουν.
Συνέβαιναν αυτά, όμως, στο Ελληνικό πανεπιστήμιο;
Το πανεπιστημιακό άσυλο στην Ελλάδα, ήταν κάτι το μοναδικό. Δεν υπήρχε πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτό μπορεί να το δει κανείς από τη ρομαντική πλευρά της σκέψης, αλλά μπορεί και να το δει από τη μεριά του ότι, για να είμαστε η μοναδική χώρα που το έχει, ίσως και να είναι δείγμα κάποιας παθογένειας. Το να λες ότι σε ένα μέρος υπάρχει άσυλο, σημαίνει ότι έξω από αυτό το μέρος, ενδεχομένως, τα πράγματα να είναι διαφορετικά… Με λίγα λόγια, να μην μπορείς να πεις την άποψή σου ελεύθερα. Συμβαίνει όντως αυτό στην Ελληνική κοινωνία ή μήπως γίνεται το αντίστροφο; Δηλαδή, εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου και πόσο μάλλον την περίοδο που ακόμα ίσχυε το άσυλο, δεν μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα απόψεις, καθώς λογοκρίνονταν και αντιμετωπίζονταν με τρόπους που έφταναν πολλές φορές σε βίαιες μεθόδους; Επίσης, πλέον, με την κατάργηση του ασύλου, φαίνεται να φιλελευθεροποιήθηκε σε έναν βαθμό ασυνείδητα η πλειοψηφία του φοιτητικού σώματος, καθώς οι φωνές αντίδρασης έχουν ως κεντρικό πυρήνα την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου που πιστεύουν ότι με την κατάργηση του ασύλου βάλλεται… Σε επίπεδο ιδεών η φιλελεύθερο ποίηση, πάντα.
Το άσυλο υπήρχε τόσα χρόνια στην Ελλάδα, όχι επειδή δεν μπορούσαμε να εκφραστούμε έξω στην κοινωνία ελεύθερα, αλλά λόγω του πολυτεχνείου και των όσων συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Άλλοι βλέπουν την διατήρηση του ασύλου ως φόρο τιμής σε αυτήν την ηρωική αντίσταση των φοιτητών απέναντι στη Χούντα. Άποψή μου, πάντως, είναι ότι από τη στιγμή που πάλεψαν για να υπάρχουν τα αυτονόητα και νίκησαν, είναι άσκοπο να θεωρούμε ότι το άσυλο είναι αυτό που παρέχει, ακόμα και τώρα, την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου. Πάνε αυτές οι εποχές, παρήλθαν.
Υ.Γ: Όσο πιο διαιρεμένη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ ευνοείται το διαίρει και βασίλευε.
Γεννημένος στις 10 Μαΐου το 1999 και μεγαλωμένος στις Σέρρες. Είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης στη Κομοτηνή. Εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Κομοτηνής.
