Του Σταμάτη Γερμανού,
-Είσαι πυροσβέστης;
-Εθελοντής, ναι.
-Εθελοντής; Δηλαδή τι; Δεν παίρνεις τίποτα;
-Όχι, τίποτα.
-Και γιατί το κάνεις;
Κάθε εθελοντής, έχει κάνει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του αυτή τη συζήτηση. Μία συζήτηση χωρίς ουσία. Που δε βγάζει σχεδόν ποτέ σε κάτι, πέρα από ένα «Εντάξει, μπράβο, τι να πώ;», που στην πραγματικότητα λέει ο άλλος για να λήξει το θέμα, απογοητευμένος που δε μιλούσε με επαγγελματία πυροσβέστη.
Όμως, το ερώτημα παραμένει. Γιατί το κάνεις; Γιατί «χάνεις» τις μέρες σου; Για να είσαι μέσα στη ζέστη και να ακούς έναν ασύρματο, όταν θα μπορούσες να είσαι στην παραλία με τους φίλους σου ή την οικογένειά σου; Γιατί να θυσιάζεις την ξεκούρασή σου και την ηρεμία σου; Για να τρέξεις σε ένα βουνό να σβήσεις μία φωτιά ή να κοιτάς τον ορίζοντα προκειμένου να προλάβεις μία καταστροφή; Γιατί να μην κοιμάσαι σπίτι σου τα βράδια και να είσαι σε επιφυλακή, έτοιμος να συνδράμεις όπου – και αν – χρειαστεί; Για το τίποτα;
Η απάντηση είναι τόσο περίπλοκη και, ταυτόχρονα, τόσο απλή. Για σένα. Γιατί κάποτε έχασες το σπίτι σου, την περιουσία σου ή έναν δικό σου άνθρωπο. Γιατί είδες την πόλη σου, το χωριό σου ή τα ζώα σου να καίγονται. Γιατί είδες έναν φίλο να κλαίει για όσα έχασε ή έναν άγνωστο από την τηλεόραση να ζητάει βοήθεια και να μην την έχει. Και αποφάσισες ότι θα γίνεις εσύ η βοήθεια αυτή. Ξέρεις ότι δε θα φέρεις ποτέ πίσω κανέναν. Ξέρεις ότι καμία περιουσία και κανένα δέντρο από αυτά που χάθηκαν δε θα «φτιάξει ξαφνικά». Τότε γιατί; Θα σου πω το γιατί. Γιατί πάντα θα ελπίζεις ότι μπορεί ένα παιδί να γυρίσει στο σπίτι του χάρη σε εσένα, τους συναδέλφους σου, την ομάδα σου. Γιατί 102 νεκροί είναι πολλοί, όμως, αν ήξερες ότι μπορεί να ήταν 101 ή 100 επειδή εσύ βοήθησες, με τον διπλανό σου, τον φίλο σου, την κοπέλα σου, τι θα έκανες; Θα ήσουν ακόμα στο σαλόνι σου, να σκέφτεσαι αν πληρώνομαι; Ναι. Πληρώνομαι. Πληρώνομαι από αυτούς που μου λένε ευχαριστώ, που μου σφίγγουν το χέρι, που με βλέπουν σε υπηρεσία και με κερνάνε ένα παγωτό ή δύο κουλουράκια, επειδή αυτό έχουν και θέλουν να σου δώσουν όσα μπορούν.
Δε με νοιάζει αν το κράτος δε μου καλύπτει τον εξοπλισμό μου, την ασφάλειά μου ή έστω, το εισιτήριο μου για τα μέσα. Με νοιάζει που κάνω έμπρακτα την κοινωνία μου καλύτερη. Δεν είμαι ήρωας. Κανείς δεν είναι, ποτέ δεν έπιασε πυροσβέστης (πόσο μάλλον εθελοντής) μόνος του φωτιά. Είμαι, όμως, μέρος μίας μεγάλης ομάδας ανθρώπων που μπορούν να γίνουν η γροθιά του ήρωα και να συμπληρώσουν τους επαγγελματίες του είδους. Μην περιμένεις να γίνεις σαν αυτούς, είναι ανώφελο. Δεν έχεις την εμπειρία τους και πιθανότατα, ούτε την εκπαίδευση τους. Γίνε αυτός ο κρίκος ανάμεσα σε δύο πυροσβέστες που θα τους φέρει πιο κοντά, θα ενώσει τις σωλήνες τους, θα τους δώσει νερό, θα τους ξεκουράσει στο μέτωπο, όταν οι δυνάμεις δεν είναι αρκετές.
Και πόσοι πρέπει να είναι για να είναι αρκετοί, δηλαδή; Δεν υπάρχει νούμερο, το νούμερο αλλάζει συνεχώς. Αλλάζει και θα αλλάζει όσο εμείς παραμένουμε ίδιοι. Για κάθε έναν ανεύθυνο πολίτη, χρειάζονται τουλάχιστον τρείς πυροσβέστες και ένα όχημα. Κάποιες φορές, χρειάζονται δεκάδες ή εκατοντάδες πυροσβέστες για κάποιον που του είπαν να μην κάψει χόρτα, αλλά τα έκαψε, που του είπαν να μην κόψει, αλλά «έπρεπε» να το κάνει σήμερα, γιατί του είπαν να μην ψήσει, αλλά, και τι έγινε;
Σταμάτα να κατηγορείς και κάνε εσύ καλύτερο τον κόσμο που θέλεις να βρουν τα παιδιά σου, γίνε πρώτα υπεύθυνος πολίτης, βοήθα τον συνάνθρωπο και την κοινωνία σου.
Γεννημένος το 1992, μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Έχει σπουδάσει στο τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης, εργάζεται και ασχολείται με το διαδικτυακό Marketing. Στον ελεύθερο του χρόνο ασχολείται σαν εθελοντής με την πυρόσβεση και την δασοπυρόσβεση, τόσο στο πυροσβεστικό σώμα όσο και στο σύλλογο πολιτικής προστασίας Αγίου Στεφάνου.
