Της Μαίρης Ουρουμίδου,
Την προηγούμενη εβδομάδα το Χονγκ Κονγκ συμπλήρωσε επίσημα τους δέκα μήνες αδιάκοπων διαδηλώσεων. Όπως είχα αναφέρει πιο αναλυτικά στο προηγούμενο άρθρο μου επάνω στο ζήτημα, οι εξεγέρσεις ξεκίνησαν με επίκεντρο την προσπάθεια της κυβέρνησης να δικαιοδοτήσει τα κινεζικά δικαστήρια με δυνατότητα έκδοσης. Σύμφωνα με το δικαίωμα αυτό, κατηγορούμενοι θα μπορούσαν να μεταφερθούν στην Κίνα για την εκδίκαση της υπόθεσής τους. Μια τέτοια κίνηση θα έδινε τεράστια εξουσία στην Κίνα εναντίον κριτικών, αντι-κινεζικών δημοσιογράφων από το Χονγκ Κονγκ να δικαστούν υπό τους όρους της. Η αξιοθαύμαστη αντίδραση των πολιτών του Χονγκ Κονγκ, οι οποίοι γέμισαν τους δρόμους της πόλης τους, απαιτώντας την απόσυρση του σχεδίου, είχαν ως αποτέλεσμα μόλις την αναβολή του από τη Διευθύνουσα Σύμβουλο, Κερι Λαμ. Μια αναβολή δεν ήταν αρκετή, οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν.
Με αφορμή το αρχικό αίτημα του λαού, δόθηκε η ευκαιρία για την ανάδειξη νέων αιτημάτων. Μεταβολές υπέρ της Δημοκρατίας, η απελευθέρωση διαδηλωτών, οι οποίοι από τις 9 Ιουνίου έχουν φτάσει τους 592, η διεξαγωγή έρευνας εναντίον της αστυνομικής βίας, ακόμη και η παραίτηση της Διευθύνουσας Συμβούλου βρίσκονταν στο επίκεντρο των επιθυμιών.
Το αξιοσημειώτο της προηγούμενης εβδομάδας είναι η μεταφορά των διαμαρτυριών από έξω προς τα μέσα. Συγκεκριμένα, στις 12 Αυγούστου το αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ, ένα από τα πιο ενεργά αεροδρόμια του κόσμου, γέμισε με χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι καθισμένοι ειρηνικά, διαδήλωναν εναντίον της αστυνομικής βίας. Η πολυάριθμη διαδήλωση διέκοψε οποιαδήποτε κίνηση αεροπλάνων, με τους συμμετέχοντες να απολογούνται για τη συνέπεια, υποστηρίζοντας, όμως, την αναγκαιότητα του κακού. Τα θύματα από δακρυγόνα, σφαίρες καουτσούκ, ξυλοδαρμό και βίαιες συλλήψεις φτάνουν τα χιλιάδες. Αυτό που πυροδότησε, ωστόσο, τη μεταφορά στο εσωτερικό του αεροδρομίου ήταν η χρήση δακρυγόνων την προηγούμενη ημέρα από μεταμφιεσμένους αστυνομικούς σε εσωτερικούς χώρους.
Αξιοσημείωτο φυσικά είναι το γεγονός πως η βία δεν ήταν μονόπλευρο παιχνίδι, αλλά αντιθέτως δόθηκε η ευκαιρία σε ακραίες ομάδες των διαδηλωτών να επιτεθούν σε κρατικά όργανα και μάλιστα με τη χρήση τούβλων και βενζίνης. Η συμπεριφορά αυτή, ωστόσο, αν και απαράδεκτη, δεν ήταν σε καμία περίπτωση η κοινά αποδεκτή ανάμεσα στο λαό του Χονγκ Κονγκ. Χρησιμοποιώντας την, όμως, ως αφορμή, τόσο η φιλο-κινεζική κυβέρνηση της Κέρι Λαμ, όσο και η ίδια η Κίνα προχώρησαν σε βαριά φορτισμένες δηλώσεις εναντίον τους. Η ίδια η Λαμ ξεκαθάρισε πως δε θα προχωρήσει σε παραίτηση και πως δεν έχει κανένα δικαιώμα να απελευθερώσει τους φυλακισμένους. Τόνισε επίσης την οικονομική ζημιά, η οποία έχει προκύψει από τις εξεγέρσεις.
Ο λαός του Χονγκ Κονγκ έχει, ωστόσο, ένα μεγαλύτερο γίγαντα να αντιμετωπίσει από την ίδια του την κυβέρνηση και αυτός είναι η Κίνα. Την ίδια Δευτέρα, η Κεντρική Τηλεόραση της Κίνας εξέδωσε συναγερμό υπό την κατηγορία τρομοκρατικών ενεργειών στο Χονγκ Κονγκ, απαιτώντας οι εξεγέρσεις να λάβουν ένα τέλος και να αποκατασταθεί η τάξη. Επιπλέον, υπό την επίγνωση της κινεζικής κυβέρνησης, ένοπλοι μεταφορείς κατευθύνθηκαν προς τα σύνορα με σκοπό τη διεξαγωγή παραστρατιωτικών ασκήσεων. Ένας εκπρόσωπος μάλιστα του κινεζικού κυβερνητικού τμήματος, σχετικά με τη διαχείριση του Χονγκ Κονγκ, καταδίκασε σε συνέντευξη τύπου τη βιαιότητα των διαδηλωτών, υποστήριξε τις κινήσεις της αστυνομίας και επεσήμανε την ανάγκη για ακόμη σκληρότερα μέτρα. Αντίδραση προκάλεσε, τέλος, ένα βίντεο, στο οποίο παρουσιάζεται μια στρατιωτική ομάδα της Κίνας να εξασκείται σε πυροβολισμό διαδηλωτών.
Σχετικά με την αντίδραση των ΗΠΑ, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει δεχτεί κριτική για τη σιωπηλή του στάση απέναντι στο ζήτημα. Την Τρίτη 13 Αυγούστου έγραψε στο twitter: «Η Υπηρεσία Πληροφοριών μας, μας έχει ενημερώσει ότι η κινεζική κυβέρνηση μετακινεί στρατεύματα στα σύνορα με το Χονγκ Κονγκ. Όλοι πρέπει να είναι ήρεμοι και ασφαλείς!».
Γεννηθείσα το 1998 στη Γεωργία, απόγονος Ποντίων προσφύγων της Σοβιετικής Ένωσης, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ως λάτρης της διεθνούς πολιτικής και ιστορίας, όποτε βρίσκει χρόνο από τις ακαδημαϊκές της ασχολίες, ταξιδεύει και λαμβάνει μέρος σε ευρωπαϊκά προγράμματα με σκοπό μια σφαιρική εικόνα της ανθρώπινης πραγματικότητας.
