Της Γιώτας Κοσκινά,
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και ειδικότερα μετά από δύο φονικές πυρκαγιές, στην Ηλεία το 2007 και στο Μάτι το 2018, έγινε λόγος για τον – άγνωστο σε πολλούς, έως τότε – αριθμό 112. Ένας πανευρωπαϊκός αριθμός κλήσης έκτακτης ανάγκης, όπου η λειτουργία του στην Ελλάδα άργησε μερικές δεκαετίες και, δυστυχώς, δε μας γλύτωσε από τις δυσάρεστες συνέπειες. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 1991, ξεκίνησε να λειτουργεί και να χρησιμοποιείται ο Ευρωπαϊκός αριθμός κλήσης έκτακτης ανάγκης ή, αλλιώς, το πλέον γνωστό σε όλους μας 112. Από το 1998, η Ευρωπαϊκή Ένωση υποχρεώνει τα κράτη – μέλη της να παρέχουν κλήση επί 24ώρου βάσεως από σταθερό ή κινητό τηλέφωνο και από δημόσιο τηλεφωνικό θάλαμο χωρίς τηλεφωνική χρέωση, ενώ θεσπίζει και την 11η Φεβρουαρίου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα του 112», καθώς ο αριθμός 112 σχηματίζεται από τη συγκεκριμένη ημερομηνία (11/2).
Με τη δημιουργία και λειτουργία του παραπάνω τηλεφώνου σε ένα Ευρωπαϊκό κράτος, οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να καλούν τον αριθμό 112, προκειμένου να εξυπηρετηθούν από τις αρμόδιες τοπικές αρχές και να ζητήσουν βοήθεια. Στην Ελλάδα καθυστέρησε να ενσωματωθεί ένας τέτοιος μηχανισμός στήριξης για πολλές δεκαετίες, όπως συμβαίνει κατά καιρούς και με πολλά άλλα θέματα. Έτσι, εν έτη 2019, ο Πρωθυπουργός έδωσε εντολή για την επιτάχυνση των διαδικασιών ως προς τη λειτουργία της εφαρμογής του 112, αλλά και για την εφαρμογή ενδιάμεσης λύσης με την αποστολή SMS προς τα κινητά τηλέφωνα των πολιτών που μπορεί να βρίσκονται σε περιοχές έκτακτου κινδύνου. Ύστερα από σχετική δοκιμή στη Σύρο τον προηγούμενο μήνα, μία προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης για τη λειτουργία του ευρωπαϊκού αριθμού κλήσεων έκτακτης ανάγκης υλοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο. Συγκεκριμένα, τις πρώτες πρωινές ώρες που άρχισε επίσημα η λειτουργία του 112, στάλθηκαν μαζικά μηνύματα τρεις και τέσσερις φορές (ανάλογα με τις μετακινήσεις των πολιτών το τελευταίο 24ώρο) από τη νέα υπηρεσία έκτακτης ανάγκης της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, η οποία και είναι αρμόδια για το συντονισμό της παραπάνω υπηρεσίας, που καλούσε τους πολίτες να είναι προσεκτικοί, λόγω ακραίου κινδύνου πυρκαγιάς.
Παρότι μεγάλος αριθμός πολιτών διακωμώδησαν στα social media τον αρχικό όγκο των μηνυμάτων, στο τέλος όλοι αναγνώρισαν το πόσο αναγκαίο είναι για την προστασία των πολιτών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τις πυρκαγιές και τους σεισμούς, αλλά και το πόσο θα είχε βοηθήσει στην άμεση εκκένωση των περιοχών που φλέγονταν πέρυσι το καλοκαίρι.
Το θέμα, όμως, που τίθεται, είναι η αργοπορία και η ολιγωρία που προηγήθηκε. Πέρασαν είκοσι οχτώ ολόκληρα χρόνια για να καταφέρουμε σαν Ελλάδα, σαν ένα Ευρωπαϊκό κράτος, να ενσωματώσουμε ένα τόσο σημαντικό βοηθητικό σύστημα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως είναι οι πυρκαγιές που αντιμετωπίζουμε ως χώρα κάθε χρόνο (σχεδόν), τους καλοκαιρινούς μήνες. Μία σχετικά απλή υπόθεση για τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη, για εμάς ήταν προεκλογικό μήλον της έριδος και, εν τέλει, προεκλογική δέσμευση που, επιτέλους, έγινε πράξη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πειραιά. Αποφοίτησε το 2016 από το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με κατεύθυνση την Πολιτική Επιστήμη. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο μεταπτυχιακό με τίτλο «Πολιτική και Διαδίκτυο» του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ως επικοινωνιολόγος.
