Του Θάνου Κουλουβάκη,
Πριν από μερικές μέρες, μία γυναίκα στο κέντρο των Χανίων της Κρήτης τραυματίστηκε από αδέσποτη σφαίρα, η οποία τη χτύπησε στο θώρακα. Η γυναίκα μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο Χανίων και, ευτυχώς, το τραύμα ήταν ελαφρύ – όσο ελαφρύ μπορεί να είναι, βέβαια, ένα τέτοιο τραύμα. Η ουσία είναι ότι η εν λόγω γυναίκα επιβίωσε ύστερα από αυτήν την τυχαία «δολοφονική επίθεση»· εν τούτοις, το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που στην Κρήτη, αδέσποτη σφαίρα τυχαίνει να πετύχει κάποιον άνθρωπο. Μάλιστα, σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις, το τέλος δεν είναι αίσιο και θρηνούμε νεκρούς. Δεν είναι η πρώτη – και σαφώς ούτε η τελευταία – φορά που κάποιος χρησιμοποιεί αυθαίρετα όπλο, πυροβολεί και τραυματίζει – στην καλύτερη περίπτωση – ή σκοτώνει. Ας μην ξεχνάμε ότι πέρσι, μαθητής σε χωριό της Μεσσαράς Ηρακλείου είχε τραυματιστεί σοβαρά κάτω από το μάτι από αδέσποτη σφαίρα, την ώρα που βρισκόταν αμέριμνος στην αυλή του σχολείου του, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
Αν αναλογιστούμε πόσα αντίστοιχα περιστατικά συμβαίνουν, σίγουρα οφείλουμε να προβληματιστούμε και να μπούμε σε σκέψεις. Πάντοτε σεβόμενοι τα έθιμα του εκάστοτε τόπου, την κουλτούρα και τον πολιτισμό του, ίσως είναι εύλογο να αναθεωρήσουμε ή να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται αυτά τα έθιμα. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως παρ’ όλο που το έθιμο της χρήσης των όπλων στην Κρήτη είναι διαδεδομένο και γνωστό σε όλους και όλες μας, ενώ κυρίως λάμβανε χώρο σε γάμους, βαπτίσεις και σημαντικά γεγονότα, πλέον, έχει ξεκινήσει να συμβαίνει ασύστολα.
Το καλύτερο, βεβαίως, θα ήταν να μη συμβαίνει καθόλου διότι πολλές φορές αυτό το έθιμο παίρνει ανθρώπινες ζωές· ωστόσο, είναι πραγματικά οξύμωρο το πώς έχει μεταβληθεί ο τρόπος χρήσης του. Είναι άξιο απορίας, δηλαδή, για ποιο λόγο πυροβόλησε κάποιος μέσα στην πόλη των Χανίων εξαρχής. Είναι πραγματικά παράξενο για ποιο λόγο ένας άνθρωπος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο όπλο μέσα σε μία κατοικημένη περιοχή, δίχως να αναλογιστεί – όπως φαίνεται – τις συνέπειες που θα μπορούσε να επιφέρει η πράξη του.
Όπως αποδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα, η Κρήτη και η εθιμοτυπική χρήση των όπλων είναι άμεσα συνδεδεμένες· και η σχέση αυτή είναι – εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον – αμετάβλητη. Το ζήτημα είναι ότι – εφόσον αυτό το έθιμο αποτελεί μια πραγματικότητα – πρέπει να συμβαίνει περιορισμένα και ελεγχόμενα. Αν είναι αδύνατον να σταματήσει, ας γίνεται, τουλάχιστον, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και κυρίως, όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι παρόντες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής, ας έχουν γνώση της κατάστασης. Διότι η γυναίκα στα Χανιά, σίγουρα δεν είχε γνώση του κινδύνου και δε θα μπορούσε να έχει· ποιος περιμένει ότι θα τον χτυπήσει αδέσποτη σφαίρα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της πόλης;
Όπως και να ‘χει, ο σεβασμός προς τους συνανθρώπους μας είναι το παν – κατά τη γνώμη μου. Οφείλουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε την ανθρώπινη ζωή. Αν, παρ’ όλα αυτά, πολλοί επιθυμούν να ρισκάρουν τη ζωή τους, είναι δική τους επιλογή στην τελική· όμως δεν έχουν το δικαίωμα να ρισκάρουν και τις ζωές των άλλων. Δεν έχουν το δικαίωμα να δολοφονούν.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
