Του Άγγελου Μαρίνου,
Είναι φυσικό, όταν εμφανίζεται ένα ζήτημα ή, εν πάση περιπτώσει, ένα νομοθέτημα, να το αντιλαμβανόμαστε αντανακλαστικά με βάση τους ιδεολογικούς μας όρους, ιδίως όταν αφορά ένα φορτισμένο θέμα, όπως αυτό του πανεπιστημιακού ασύλου. Ωστόσο, η αντανάκλαση των προσδοκιών και προδιαθέσεών μας, δε μας φέρνει απαραίτητα στη σωστή οπτική των πραγμάτων. Για να φτάσουμε εκεί, χρειάζεται προσοχή και διαυγείς παρατηρητικότητα, μία αρετή που ελάχιστοι άνθρωποι διαθέτουν τη σήμερον ημέρα.
Τα παραδείγματα που οδηγούν σε αυτή την αντίληψη είναι πολλά, ωστόσο κανένα από αυτά δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις, όσο αυτό της Θάτσερ. Αναφέρομαι, προφανώς, στη σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του συνδικαλισμού. Αρχικά, πρέπει να ειπωθεί ότι υπάρχει πάντα χώρος για συνδικαλισμό, ωστόσο οφείλει να είναι ένας συνδικαλισμός ορθολογικός και όχι οπορτουνιστικός. Στη Βρετανία του ‘70, όμως, οπορτουνισμός είναι η λέξη που περιέγραφε τέλεια τον συνδικαλισμό. Ανεξάρτητα, λοιπόν, του ποια είναι/ήταν η σωστή ιδεολογική αντίληψη περί συνδικαλισμού, αυτή δεν απέδιδε τη σωστή αντιμετώπιση. Η ιδεολογία μας επιτρέπει να δούμε τις ισορροπίες που θα έπρεπε να υπάρχουν, η παρατηρητικότητα μας επιτρέπει να δούμε τις στρεβλώσεις που τις αποτρέπουν.
Όσον αφορά το άσυλο, δεν είναι εμφανές ποια ισορροπία διατηρείται ή αποπειράται να διατηρηθεί μέσω της ύπαρξής του. Αλλά και πάλι, μπορούμε να κάνουμε την παραδοχή ότι το άσυλο εξυπηρετεί κάποιους θετικούς σκοπούς, χωρίς να μπούμε στη σπαζοκεφαλιά να βρούμε ποιοι ακριβώς είναι αυτοί και γιατί είναι απαραίτητο το άσυλο για την ύπαρξή τους. Η συζήτηση δεν τελειώνει, όμως, με αυτή την παραδοχή. Τι άλλο συμβαίνει μέσω του ασύλου; Εμφανώς υποστηρίζεται η παράνομη δραστηριότητα και, μάλιστα, ούτε καν σε κάποιο μετριασμένο βαθμό, αλλά καθημερινά, ανοικτά και ανενόχλητα, με τη μορφή εμπορίου ναρκωτικών. Το περιβάλλον δεν είναι ασφαλές και, σε καμία περίπτωση, το άσυλο δε δημιουργήθηκε για να προωθήσει μία τέτοια κατάσταση, η οποία υπονομεύει τα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως να αποτελούν μία από τις λίγες επιτυχίες αυτής της χώρας.
Για άλλη μία φορά, ο οπορτουνισμός γύρω από ένα δικαίωμα οδηγεί στην πολιτική απαξίωσή του. Δεν αρκεί, λοιπόν, οποιαδήποτε ιδεολογική εξήγηση για την υπεράσπιση του ασύλου, ενώ υφίσταται τέτοια εκμετάλλευση του νομικού πλαισίου που δημιουργεί.
Αν μη τι άλλο, είναι λογική η υπόθεση ότι το άσυλο υπάρχει εκεί για να υποστηρίξει τους φοιτητές. Αλλά, αμφιβάλλω ότι οι φοιτητές αισθάνονται ότι υποστηρίζονται με οποιοδήποτε τρόπο, όταν ο χώρος στον οποίο εδράζεται το μέλλον τους εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, άσχετους με την ακαδημία. Αμφιβάλλω ότι οι φοιτητές αισθάνονται υποστήριξη όταν φεύγουν το βράδυ από τη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είναι απίθανο να τους συμβεί το οτιδήποτε, εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Επομένως, αν εξαιρέσουμε τους αντιεξουσιαστές που έχουν την ιδεολογία τους ως αιτία, ελάχιστες ομάδες φοιτητών αισθάνονται ότι κερδίζουν από το άσυλο, διότι, όντως, δεν κερδίζουν κάτι από αυτό.
Ας μείνει, λοιπόν, για μία φορά η ιδεολογία στο παρασκήνιο και ας έρθει εμπρός η αντικειμενική παρατήρηση. Ο Τσίπρας δεν μπορούσε να εναντιωθεί στο άσυλο για λόγους εκλογικούς, ενώ ο Κυριάκος μπορεί για ακριβώς τους ίδιους λόγους. Αντί, λοιπόν, να αρπάξουμε την ευκαιρία για επιπλέον πολιτικές γκριμάτσες, ας είμαστε ευγνώμων που οι περιστάσεις επέτρεψαν να γίνει η λογική νόμος. Εξάλλου, στην ταραχώδης πολιτική σκακιέρα των δημοκρατιών, κάτι τέτοιο, πολλές φορές, είναι δύσκολο, εάν όχι αδύνατο.
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
