Της Ρένας Δανατζή,
Ήταν ένα κλασικό πρωινό που πήγαινα στη δουλειά μου. Πέρασα από το φούρνο που προτιμώ για το καθημερινό μου κουλούρι. Μου αρέσει πολύ αυτός ο φούρνος. Θέλετε η ποικιλία προϊόντων; Θέλετε οι ευγενέστατες κοπέλες που εργάζονται εκεί; Θέλετε ο καθαρός και πολύ όμορφα διακοσμημένος χώρος; Όλα αυτά, με κάνουν να τον επιλέγω σχεδόν καθημερινά. Φτάνοντας στην πόρτα, σχεδόν συναντιέμαι με έναν καλοντυμένο κύριο, περίπου 75 χρονών. Μου κάνει ένα ευγενικό νεύμα να περάσω πρώτη. Περνάω χαμογελώντας ενώ, παράλληλα, σκέφτομαι πόσοι λίγοι άνθρωποι διατηρούν σήμερα την ευγένειά τους και τον συγχαίρω σιωπηλά που, παρά την ηλικία του, δεν είχε χάσει τους τρόπους του.
Κατευθύνομαι στα ψυγεία για να βρω το χυμό μου. Γυρίζοντας πίσω, παρατηρώ έναν κύριο που μόλις είχε μπει στο φούρνο. Ήταν ρομά. Μπήκε με πολλή φόρα, ενώ στο αυτοκίνητο που πάρκαρε ακριβώς έξω από το φούρνο, τον περίμενε η μικρή του κόρη. Μόλις τον είδα, ήξερα ότι θα ανακατέψει με τα γυμνά του χέρια όλα τα κουλούρια και ότι δεν υπήρχε περίπτωση μετά από αυτό, να αγοράσω το πρωινό μου από εκεί. Άρχισα να ξινίζω το πρόσωπό μου και να κοιτάζω εκνευρισμένη προς τις υπαλλήλους.
Μάλλον, όμως, εκείνος ο ρομά βρέθηκε μπροστά μου για να μου αποδείξει ότι έπρεπε να ντραπώ! Ότι είμαι κι εγώ μία από αυτούς που, χωρίς να το θέλω, στοχοποιώ ανθρώπους, νομίζοντας ότι επειδή ανήκουν σε μία ομάδα, έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο ρομά, λοιπόν, πήρε πολύ προσεκτικά την ειδική τσιμπίδα στα χέρια του, επέλεξε το πρωινό της κόρης του και κατευθύνθηκε προς το ταμείο. Οι κινήσεις του ήταν έντονες, το βλέμμα του αψύ και η φωνή του βροντερή. Όμως, στο κάτω – κάτω, αυτό σε τι θα μπορούσε να με ενοχλήσει;
Κατευθύνομαι αργά και ιδιαίτερα ντροπιασμένη προς το stand με τα κουλούρια. Δίπλα μου, βρίσκεται ο 75χρονος κύριος. Ψάχνοντας να βρω το πρωινό μου, τον παρατηρώ να βάζει το χέρι του στο καλάθι με τα ψωμάκια και να τα ανακατεύει επιδεικτικά. Τον κοιτάζω με έντονο βλέμμα και εκείνος συνεχίζει ανενόχλητος. Πόσο έξω είχα πέσει; Πόσο λάθος είχα κάνει για δύο ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή ήμουν προκατειλημμένη;
Εκείνος ο ρομά, έκανε το πτυχίο μου κουρελόχαρτο, τους τρόπους μου σκόνη και μου απέδειξε ότι ο άνθρωπος δε χρειάζεται κανένα προσόν για να τον σεβόμαστε. Χρειάζεται, μόνο, να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κι ας είναι κακοντυμένος. Κι ας μιλάει δυνατά. Κι ας μην έχει τελειώσει το σχολείο. Εκείνος ο ρομά, με έκανε να ντραπώ, έτσι καλοντυμένη, πηγαίνοντας στη δουλειά μου και έχοντας στο σπίτι μου κρεμασμένα πτυχία. Τελικά, οι άνθρωποι που μοιάζουν με τον Αλέξη Ζορμπά, είναι αυτοί που έχουν να μας δώσουν τα περισσότερα μαθήματα. Πόσο επίκαιρος ο Καζαντζάκης;
