Του Εμμανουήλ Ανθουλάκη,
Η έλευση του Αυγούστου, η καλοκαιρινή ραστώνη καθώς και οι άδειοι δρόμοι της Αθήνας δε σηματοδοτούν μόνο την επιβεβαίωση ότι οι αδειούχοι απουσιάζουν. Σηματοδοτούν, σε δεύτερη μοίρα, και την αρχή των αγωνιστικών υποχρεώσεων των αθλητικών ομάδων, κυρίως των ποδοσφαιρικών.
Στη χώρα μας η ταύτιση με τον αθλητισμό, καθώς και η αγάπη μας -και πολλές φορές ο φανατισμός και η εκτόνωση- με αυτόν, είναι κάτι παραπάνω από διακριτή. Ουκ ολίγες φορές η συμπεριφορά των οπαδών, πολλές φορές και των αθλητών, ο ρατσισμός και τα επεισόδια έχουν «παρελάσει» στα ελληνικά γήπεδα-στάδια. Το ντόπινγκ, η χειραγώγηση αγώνων, καθώς και ο τζόγος, ως κινητήριος μοχλός κέρδους αλλά και απώλειας περιουσίας, δημιουργούν μία αποκρουστική εντύπωση στο απλό φιλοθεάμον κοινό, που έχει απομακρυνθεί από τα στάδια. Όλα αυτά αποτελούν σύνολο μίας γενικότερης ασταθούς αντιμετώπισης των παραπάνω ζητημάτων, η αποτελεσματική αντιμετώπιση των οποίων αποτελεί αδήριτη ανάγκη.
Ορθή πολιτική για τον αθλητισμό, τη σήμερον ημέρα, αγνοείται. Δεν παρέχονται οι απαιτούμενες υποδομές (μη αξιοποίηση των υπαρχουσών εγκαταστάσεων μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004), πράγμα που φαίνεται και από την ελάχιστη παροχή κινήτρων, προκειμένου ένας ταλαντούχος αθλητής να παραμείνει στην Ελλάδα. Η οργάνωση παραπαίει, όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, με τις συνεχείς αναδιαρθρώσεις των κατηγοριών και τις κενές κόντρες των «μεγάλων», αλλά και στα προάστια και στις συνοικίες, όπου η χρηματοδότηση για την επιβίωση των γειτονικών ομάδων είναι μηδενική και η έλλειψη παροχών σε τεχνικό κομμάτι αισθητή. Αλλά ας μην το κοιτάξουμε μόνο από την άποψη της χρηματικής επιβίωσης, αλλά κι από την άποψη αντίληψης της κατάστασης.
Έχοντας υπάρξει αθλητής στο παρελθόν, απόρησα πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές, τα χρήματα κι ο εξοπλισμός. Τα υλικά αγαθά έρχονται σε δεύτερη μοίρα, εφόσον δεν υπάρχει εν γένει η νοοτροπία. Για παράδειγμα, το περιβάλλον πλήρους ανταγωνιστικότητας και έλλειψης αθλητικής διαπαιδαγώγησης, η προώθηση του μεστού coaching και της νίκης με οποιοδήποτε κόστος, κάνει τους νέους να ξεχνούν την αξία του ευ αγωνίζεσθαι και την αρχή «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Κυριαρχεί το μικρόβιο του φανατισμού και της κυριαρχίας από μικρή ηλικία, καθώς κι η αντιμετώπιση του αντιπάλου ως εχθρού. Επομένως, επικρατεί η νοοτροπία του «όπως βολεύει τον καθένα ως ατομικό ον». Μήπως έχει έρθει ο καιρός να κοιτάξουμε το όλον μας ως κοινωνία στο θέμα αυτό;
Φέρνοντας ως παράδειγμα τη Νέα Ζηλανδία και τον πρώτο προϋπολογισμό κράτους, που βασίζεται στην ψυχική υγεία των πολιτών -μία νέα προσέγγιση στη δημοσιονομική διαδικασία αποφάσεων- έχει έρθει η ώρα να ληφθούν υπόψη σοβαρότερα τα «απλά πράγματα», όπως ο αθλητισμός. Να αποτελέσουν πυλώνα μιας νέας αντίληψης. Φυσικά και καθίσταται σχεδόν αδύνατον μία παρόμοια αλλαγή συστήματος να αφορά μόνο τον αθλητισμό, αλλά και αυτός αποδεδειγμένα βοηθάει στην ψυχική υγεία. Όμως, το πλάνο για τη διαμόρφωση αθλητικής κουλτούρας, ως μέρους της γενικότερης κουλτούρας, οφείλει να αποτελέσει ξανά θέμα με πρωταρχικό ρόλο. Μπορεί να γίνει ξανά ένας πυλώνας, που θα λειτουργήσει προς όφελος των πολλών, που θέλουν να επιστρέψουν στα γήπεδα, στις αθλητικές δραστηριότητες και στη σωστή παιδεία του αθλητισμού και όχι προς όφελος των λίγων και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους. Τα γυμναστήρια να γίνουν ξανά τα μέρη των ονείρων, που θα βοηθούν, θα γεμίζουν ψυχικά τους αθλούμενους, μέρη όπου οι αθλητές δε θα είναι απλώς εξαγώγιμο προϊόν. Με σωστά κατανεμημένη χρηματοδότηση.
Φυσικά και η κατάσταση δεν είναι απόλυτα τραγική. Με τα οικονομικά, κοινωνικά και ελλείψεως υποδομών δεδομένα, πολλοί αθλητές έχουν καταφέρει να διαπρέψουν και να διαφημίσουν τη χώρα μας με τον καλύτερο τρόπο στο εξωτερικό. Άλλοι πάλι, ζώντας γι’ αυτό που υπηρετούν, με προσωπικές θυσίες, καταφέρνουν να δίνουν στιγμές χαράς και ηρεμίας σε αυτούς που ζητούν μία «ανάσα από την καθημερινότητα».
Πρωταρχικό μέλημα της πολιτικής οφείλει να είναι το να γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με στιγμές. Ο αθλητισμός μπορεί να γίνει ξανά ένας πρωταγωνιστής στις ζωές των ανθρώπων, αν μπορεί να υπάρξει, αρκεί η νοηματοδότησή της να είναι ουσιαστική.
Έχει μεγαλώσει στην Ελευσίνα και είναι τεταρτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Αποτελεί ενεργό μέλος των PES Activists, ενώ αρθρογραφεί τακτικά. Έχει, επιπλέον, συμμετάσχει σε αρκετές προσομοιώσεις τοπικής και εθνικής εμβέλειας, από θέσεις ευθύνης. Εργάζεται στον κλάδο της εστίασης.
