Του Μιχάλη Γιαννακίδη,
Μάλλον όχι, αλλά ίσως και να είναι – εδώ θα χρησιμοποιήσω έναν επιστημονικό όρο – η πιο «cool» ταινία όλων των εποχών. Είδα για πρώτη φορά το «Pulp Fiction» ένα βαρετό βράδυ στις καλοκαιρινές διακοπές, όταν οι μεγάλοι είχαν βγει για ποτό. Τότε, είχα μόλις αρχίσει να παθιάζομαι με τον κόσμο του κινηματογράφου, με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ στο διαδίκτυο για ώρες, αποθηκεύοντας πληροφορίες για να ικανοποιήσω τη δίψα μου για γνώση (ή την ανάγκη μου να φαίνομαι ψαγχμένος).
Δε δυσκολεύτηκα να βρω το «Pulp Fiction», πώς θα μπορούσα, άλλωστε, αφού φιγουράρει στην 5η θέση στη λίστα του IMDB με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μόλις την παρατήρησα, έσπευσα να δω περί τίνος πρόκειται και έπεσα πάνω σε μια λίστα ηθοποιών που λίγες άλλες παραγωγές μπορούν να συναγωνιστούν. John Travolta, Uma Thurman, Samuel L. Jackson, Bruce Willis, Tim Roth και Ving Rhames: ο 15χρονος εαυτός μου ήταν πολύ, πολύ ενθουσιασμένος. Έτσι, έβαλε το DVD και περίμενε, με μια μικρή δόση αγωνίας, να δει τι του επιφυλάσσει η «5η καλύτερη ταινία όλων των εποχών».
Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Δε θυμάμαι, με ακρίβεια, το ρυάκι των σκέψεων μου αμέσως μετά τους τίτλους τέλους, αλλά νομίζω πως ήμουν λίγο μπερδεμένος. Δε με είχε ξετρελάνει, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση. Δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά, σκηνές από την ταινία συνέχισαν να επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου, μέχρι που την είδα ξανά και ξανά και ξανά, φτάνοντας στο σήμερα.
Υπάρχουν πολλά κομμάτια τέχνης τα οποία λατρεύω, μουσικά άλμπουμ, βιβλία, ταινίες, οτιδήποτε, θεωρώ την τέχνη υπέροχο πράγμα και μου αρέσει η ενασχόληση μαζί της, έστω ως καταναλωτής. Τις περισσότερες φορές, μπορώ να υποδείξω το λόγο που μου αρέσει κάτι, κάποιο μήνυμα που ο καλλιτέχνης θέλει να περάσει, κάποια δήλωση, κάτι. Το «Pulp Fiction» είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Είναι μια ταινία στην οποία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, ο σκηνοθέτης δε φαίνεται να προσπαθεί να σου περάσει κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα, ούτε θέλει να σε κάνει να συμπαθήσεις κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Φυσικά, όλοι μας έχουμε τις συμπάθειές μας, όμως, στο «Pulp Fiction» δε συμπαθείς κάποιον επειδή είναι ο καλός της υπόθεσης ή επειδή έχεις, μόλις, δει ένα πλάνο της εγκύου γυναίκας του, αλλά επειδή ταιριάζει περισσότερο σε εσένα.
Τώρα, δε θα μπορούσα να γράψω άρθρο για το «Pulp Fiction» και να μην αναφερθώ στο νούμερο 1 χαρακτηριστικό του: τον εξαιρετικό του διάλογο. Για άλλη μια φορά, δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν ο Quentin Tarantino και ο Roger Avary, αλλά ο διάλογος ακούγεται αληθινός και, αναπόφευκτα, σε μαγνητίζει. Είναι τόσο καλός που, κατά κύριο λόγο, οι άνθρωποι αγνοούν τη χρήση ρατσιστικών όρων κατά τη διάρκεια της ταινίας. Δε θα σταθώ παραπάνω στο διάλογο, υπάρχουν τόσες εργασίες φοιτητών και καθηγητών κινηματογράφου, είμαι σίγουρος, που προσπαθούν να τον αναλύσουν, αλλά δεν είναι εύκολο, όπως φαίνεται από τις πολλές και φθηνές απομιμήσεις του που έχουν υπάρξει ανά τα χρόνια.
Το άλλο στοιχείο της ταινίας που, από την πρώτη φορά, κάνει «μπαμ», είναι το soundtrack. Έχοντας βάλει αρκετούς φίλους μου να δούνε το «Pulp Fiction», αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως σε όλους αρέσει η μουσική, παρά το γεγονός ότι, εν έτει 2019, ελάχιστα άτομα ακούν απαλή ροκ, ποπ και σόουλ των προηγούμενων δεκαετιών.
Όσο, λοιπόν, την ξαναβλέπω, κοιτώντας παράλληλα για τις αντιδράσεις των φίλων μου, παρατηρώ άλλα πράγματα, μικρές λεπτομέρειες που δε σου τραβάνε την προσοχή. Αυτό που παρατήρησα την τελευταία φορά που είδα το «Pulp Fiction», είναι ο πολύ ωραίος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει το Los Angeles του 1994. Είναι μια ωραία έκδοση της πόλης των αγγέλων, όμορφη, ευχάριστα ζεστή, πιο χαλαρή από εκείνη του LA Confidential και πιο κλασσική από εκείνη του πρώτου «Fast and Furious».
Τι είναι, λοιπόν, το «Pulp Fiction»; Είναι ένα συνονθύλευμα αναφορών στην αμερικάνικη ποπ κουλτούρα; Είναι απλά 2 μισή ώρες ωραίου διαλόγου με διαλείμματα για ενέσεις δράσης και ηρωίνης; Είναι το magnum opus ενός μεγάλου σκηνοθέτη; Ίσως είναι όλα τα παραπάνω ή, ίσως, είναι απλά… «cool».
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
