Της Έλενας Γεωργίου,
Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται για την προοδευτικότητα, αλλά και για την ευημερία της. Ή, τουλάχιστον, προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας για την αξιοθαύμαστη πρόοδο που έχει κάνει η κοινωνία μας τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τα ελαττώματά της. Γι’ αυτό και η μισαλλοδοξία έχει μετονομαστεί σε εποικοδομητική κριτική κι η αποδοκιμασία σε προσωπική προτίμηση, σωστά; Ό,τι δεν έχει καθιερωθεί ως δεδομένη πραγματικότητα, λοιπόν, αποτελείται από ζητούμενα όνειρα που έχασαν το δρόμο της επιστροφής και δεν κατάφεραν ποτέ να προσγειωθούν σε αυτήν. Μετατράπηκαν, όμως, σε ξεχασμένα κειμήλια του παρελθόντος, που δεν έχουν καμία θέση στην ανοδική, δήθεν, πορεία του μέλλοντος.
Άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ένωσαν τα χέρια και διεκδίκησαν αυτά τα όνειρα, ακόμη κι αν έπρεπε να θυσιάσουν την ακεραιότητά τους για να τα πραγματοποιήσουν. Αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συμβιβαστούν με κάθε «πρέπει» που τους επέβαλαν διάφοροι παράγοντες, ανθρώπινοι και μη, κι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους μονοπάτι προς την ευτυχία, χωρίς ν’ απολογηθούν σε κανέναν για τις επιλογές τους.
Αφορμή γι’ αυτή την εισαγωγή, λοιπόν, στάθηκαν οι αποτρόπαιες δηλώσεις της ομοφοβικής οργάνωσης «Saw», το ψευδώνυμο της οποίας μεταφράζεται – ελαφρά – σε «Πριόνι» και προέρχεται από τη Ρωσία, μια συντηρητική χώρα με μεγάλες επιρροές στην Ανατολική Ευρώπη. Μια χώρα η οποία, πρόσφατα, βρέθηκε στο προσκήνιο για τη στυγερή δολοφονία της ακτιβίστριας Ελένα Γκριγκόριεβα, υπέρμαχο των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και μέλος του αντιπολεμικού κινήματος της Ρωσίας. Το όνομά της είχε συμπεριληφθεί στη λίστα που δημοσίευσε η προαναφερθείσα οργάνωση, γεγονός που δε διερευνήθηκε από τους αρμόδιους. Στην εν λόγω λίστα, συμπεριλήφθηκαν τα ονόματα δέκα ατόμων που άνηκαν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και προμήνυε, τελικά, το θάνατo της άτυχης Ελένα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουν υπάρξει άλλα θύματα και, παρ’ όλο που το τραγικό συμβάν έχει σοκάρει το παγκόσμιο, η Αστυνομία της Ρωσίας δεν έχει λάβει ακόμη τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία των πολιτών της.
Ως μια χώρα που εναντιώνεται σθεναρά στη διαφορετικότητα, η Ρωσία έχει να λογοδοτήσει για την – εμφανή, θα ’λεγε κανείς – απάθειά της προς όλους όσοι στάθηκαν θύματα βίας και εξευτελισμού, μόνο και μόνο γιατί επέλεξαν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Σύμφωνα με τις δηλώσεις συγγενικών προσώπων της Ελένα Γκριγκόριεβα, η Αστυνομία αδιαφόρησε, τόσο για τις επανειλημμένες απειλές που είχε δεχθεί στο παρελθόν, όσο και για τις βίαιες επιθέσεις που είχαν γίνει εις βάρος της. Η άρνηση των αστυνομικών να διερευνήσουν διεξοδικά τα γεγονότα που οδήγησαν, τελικά, στο θάνατο της Ελένα Γκριγκόριεβα, αποδεικνύει την κατάντια μιας χώρας που θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα προς μίμηση κι όχι παράδειγμα προς αποφυγή.
Οι κανόνες που έχει θέσει η Ρωσία για τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου μας προσφέρουν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και, μέσα απ’ αυτούς, συνειδητοποιούμε ότι η κοινωνία μας δε θ’ αλλάξει ποτέ. Όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο. Η ομοφυλοφιλία έχει πάρει τον τίτλο της ψυχασθένειας, και διακρίσεις που ευνοούν τη σταθερότητα, αλλά περιθωριοποιούν ό,τι δεν συνεπάγεται με αυτήν, έχουν καθιερωθεί όπου κι αν ψάξεις για να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, όσον αφορά τους περιορισμούς που αντιμετωπίζει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στη χώρα. Οι παρελάσεις υπερηφάνειας που διεξάγονται κάθε χρόνο στις περισσότερες χώρες αντιμετωπίζονται με το χειρότερο τρόπο από την κυβέρνηση της Ρωσίας, αφού δεν επιτρέπει την πραγματοποίησή τους, παρ’ όλο που έχει δεχθεί πρόστιμο απ’ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Προωθεί μια ρατσιστική συμπεριφορά που έχει κατακριθεί από διάφορους δημόσιους, αλλά και ιδιωτικούς φορείς ανά το παγκόσμιο, και προβάλλει στερεότυπα που καθιερώθηκαν αιώνες πριν, αλλά δεν ανήκουν στην Ευρώπη του σήμερα!
Γι’ αυτό και πρέπει ν’ αναρωτηθούμε, αν πραγματικά υπάρχει τρόπος για να αλλάξουν τα μυαλά κάποιων ανθρώπων και να συμβαδίσουν, επιτέλους, με τον 21ο αιώνα της εξέλιξης και της αποδοχής. Είναι αδιανόητη η δολοφονία ανθρώπων που υποστηρίζουν τα πιστεύω τους. Κι είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά των ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, αλλά δεν ξέρουν πώς ν’ αλλάξουν – προς το καλύτερο – τον κόσμο, μέσα απ’ αυτές. Ή, μάλλον, δε θέλουν. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Ό,τι και να λείπει απ’ το βλέμμα των ανθρώπων, μια σπίθα ελπίδας είναι αρκετή για να τους οδηγήσει εκεί που πάντα ήθελαν να φτάσουν.
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
