Της Σοφίας Βόγα,
Εσύ που ζεις με ένα δικό μου όργανο μέσα σου, που χάρη σε μένα μπόρεσες ν’ αρχίσεις να ονειρεύεσαι και πάλι, να πιστεύεις στην ομορφιά της ζωής και να βλέπεις τον κόσμο με μια αισιόδοξη ματιά, άκουσέ με προσεκτικά! Σε αγαπάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, γιατί χάρη σε σένα ένα δικό μου κομμάτι συνεχίζει να είναι λειτουργικό, ζωντανό και χρήσιμο. Μέσα από εσένα συνεχίζω να βλέπω τον ήλιο να λάμπει, τη ζωή να προχωράει κι εσένα να τα έχεις καταφέρει και να έχεις πλέον μια φυσιολογική ζωή. Νιώθω υπερηφάνεια για τον εαυτό μου, που αν και νεκρή, σε βοήθησα να επιβιώσεις, να πάψεις να μπαινοβγαίνεις σε νοσοκομεία, να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια, να μην ελπίζεις απλώς σε ένα θαύμα, αλλά να ζεις μέσα σε αυτό. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να σε γνωρίσω, να σου μιλήσω, δεν ήξερα καν την ύπαρξή σου, μέχρι τη στιγμή που άρχισα να νιώθω το χτύπο της καρδιάς σου και την κάθε σου ανάσα.
Την ώρα που τηλεφώνησαν στη μητέρα μου και της ανακοίνωσαν την εμπλοκή μου σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα,έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Ένιωσε τον κόσμο της να διαλύεται και την ψυχή της ξεριζώνεται. Ήρθε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου και επίσημα έμαθε ότι ήμουν εγκεφαλικά νεκρή και ότι παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η κατάστασή μου ήταν μη αναστρέψιμη. Ο πόνος της ανείπωτος. Η θλίψη της απέραντη και η καρδιά της σχεδόν νεκρή. Ήταν εκείνη η ώρα, που οι γιατροί ως όφειλαν, της έκαναν την κρίσιμη – για τη ζωή σου – ερώτηση: «Βρισκόμαστε στην άχαρη θέση να σας ρωτήσουμε αν επιθυμείτε να δωρίσετε τα όργανα της κόρης σας σε ανθρώπους, που πραγματικά τα έχουν ανάγκη. Ξέρετε, υπάρχει τεράστια ανάγκη για δωρεά οργάνων… Η ενημέρωση, που υπάρχει στη χώρα μας για το συγκεκριμένο θέμα είναι ελλιπέστατη, σχεδόν ανύπαρκτη. Η κόρη σας, όμως, ήταν μια νέα και υγιέστατη κοπέλα, όλα της τα όργανα βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και αν τα αφαιρέσουμε άμεσα, θα σωθούν άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν χρόνια και απειλητικά για τη ζωή τους προβλήματα υγείας». Η μητέρα μου, τότε, χωρίς να το σκεφτεί πολύ απάντησε: «Πάρτε τα όλα, το παιδί μου αυτό θα ήθελε να σας πω, αυτό θα ήθελε να κάνετε, να τα δώσετε όλα, ό,τι μπορεί να μεταμοσχευθεί, να μεταμοσχευθεί».
Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή σου άλλαξε και η δική μου, πάνω που νόμιζα ότι είχε οριστικά τελειώσει, άρχισε και πάλι να υπάρχει, ίσως με ένα διαφορετικό τρόπο και με μια άλλη υπόσταση, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν σαν η ζωή μου να ξεκίνησε από την αρχή. Ο γιατρός σου, που ομολογουμένως – ύστερα από δώδεκα χρόνια, κατά το οποία ήσουν εγγεγραμμένος σε λίστες αναμονής μοσχεύματος – είχε αρχίσει να πιστεύει ότι η εύρεση συμβατού μοσχεύματος, είναι από δυσχερής έως και απίθανη. Σου ανακοίνωσε, επιτέλους, ότι βρέθηκε δότης και ότι η μεταμόσχευση πρέπει να λάβει χώρα άμεσα. Η ζωή σου φωτίστηκε, η ψυχή σου γέμισε με ευγνωμοσύνη και ξαφνικά, αισθάνθηκε ο πιο ευτυχισμένος και τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Η μεταμόσχευση κατέστη κατορθωτή, ο οργανισμός σου δέχθηκε το μόσχευμα και σύντομα άρχισε να λειτουργεί χωρίς την παραμικρή επιπλοκή. Κι εγώ άρχισα να ξαναζώ για σένα και μέσα από σένα και σου χρωστάω γι’ αυτό απέραντη και παντοτινή ευγνωμοσύνη.
Για όλους εσάς που διστάζετε να συναινέσετε στη δωρεά των οργάνων του δικού σας ανθρώπου, που δε βρίσκεται πλέον στη ζωή, σκεφτείτε ότι η δωρεά οργάνων είναι μια πράξη ύψιστης και απόλυτης αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας, πηγή ζωής, ένδειξη ανιδιοτελούς αγάπης και γνήσιου σεβασμού απέναντι στον άνθρωπο. Σας παρακαλώ, μην αφήσετε τον πόνο και τη θλίψη του χαμού του δικού σας ανθρώπου να στερήσει από κάποιον άλλο μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην ευτυχία. Για τους ανθρώπους, των οποίων η καθημερινότητα περιλαμβάνει συχνές επισκέψεις σε νοσοκομεία, επίπονες και συχνά ανεπιτυχείς χειρουργικές επεμβάσεις, η εύρεση συμβατού μοσχεύματος είναι η μόνη λύτρωση,το μεγαλύτερο δώρο. Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου αποτελεί συμβάν τραγικό και λυπηρό. Όμως, γιατί εμείς να μη μετατρέψουμε το θάνατο σε μία άλλη μορφή ζωής; Γιατί όργανα υγιή, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή τουλάχιστον 8 ανθρώπων (!!!) να θάβονται ή να αποτεφρώνονται μαζί με το άψυχο σώμα;
Αν με ρωτάτε, θα προτιμούσα όλα μου τα όργανα να δοθούν σε ένα παιδάκι, που έχει περάσει μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε ένα νοσοκομείο, παρά στο σχολείο του ή στην παιδική χαρά, παίζοντας και γελώντας. Τα μάτια μου μπορούν να δώσουν την ευκαιρία σε μια γιαγιά την ευκαιρία να δει τα εγγόνια της. Οι πνεύμονές μου μπορούν να δώσουν σε έναν έφηβο την «ανάσα» να τρέξει και πάλι, να χορέψει, να ταξιδέψει και να σπουδάσει. Η καρδιά μου μπορεί να αρχίσει να χτυπά στο σώμα μιας μητέρας, που θα μπορέσει να δει, χάρη σε εμένα, τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να φτιάχνουν τη δική τους οικογένεια και να είναι ευτυχισμένα… κι έτσι, θα συνεχίσω κι εγώ να ζω μέσα από αυτούς και να ξέρω ότι έβαλα το λιθαράκι μου, ώστε ο θάνατος να μην είναι ένα τρομακτικό τέλος της ύπαρξης, αλλά μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1996, όπου και διαμένει μέχρι και σήμερα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ήδη σήμερα δικηγόρος, ενώ πραγματοποιεί μεταπτυχιακές σπουδές με ειδίκευση στο Δημόσιο Δίκαιο στο Εθνικό και Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και αραβικά, και στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων κλασικής λογοτεχνίας, τη μουσική, τον κινηματογράφο και τη γυμναστική.
