Της Ανδριάνας Γιάτσιου,
Το πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου, έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο, το ζήτημα, όμως, είναι αν έφυγε και ποτέ. Η κατάργηση του ασύλου ήταν, άλλωστε, μία από τις προεκλογικές θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με τη σύσταση της κυβέρνησης, το θέμα άρχισε να δρομολογείται ταχύτατα και θα συμπεριληφθεί στο αμέσως επόμενο νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση στη βουλή προς ψήφιση. Το ζήτημα του ασύλου έχει αποτελέσει θέμα συζητήσεων πολλές φορές στο παρελθόν και το ερώτημα παραμένει το ίδιο: Είναι απαραίτητο, σήμερα, το Πανεπιστημιακό Άσυλο;
Σύμφωνα με το νόμο 3549/2007, ως πανεπιστημιακό άσυλο ορίζεται η κατοχύρωση της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, αφού δεν επιτρέπει την επιβολή ιδεών και απόψεων. Απαγορεύεται η επέμβαση δημόσιας δύναμης στους πανεπιστημιακούς χώρους, εκτός εάν ψηφιστεί από το Πρυτανικό Συμβούλιο για τα ΑΕΙ, ή από το Συμβούλιο για τα ΤΕΙ. Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια των προαναφερθέντων, επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις αυτοφώρων κακουργημάτων ή αυτοφώρων εγκλημάτων κατά της ζωής.
Μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τάσσεται υπέρ της κατάργησης του ασύλου, καθώς το πρόβλημα δεν έγκειται στο ίδιο το άσυλο, αλλά στην καταπάτησή του. Η εγκληματικότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους βρίσκεται σε έξαρση, και αυτό αποδεικνύεται από διάφορα συμβάντα. Συγκεκριμένα, συγκλονίζει το πρόσφατο συμβάν με τραμπουκισμό που δέχτηκε καθηγητής του Αριστοτελείου στο κτίριο διοίκησης του Πανεπιστημίου, από ομάδα φοιτητών. Είναι, ακόμη, νωπές οι μνήμες από το βιασμό κοπέλας μέσα στην πανεπιστημιούπολη του ΑΠΘ το 2016, με την αστυνομία να αδυνατεί να ανταποκριθεί, λόγω του ασύλου. Καθημερινότητα αποτελούν και τα φαινόμενα εμπορίας ναρκωτικών στους πανεπιστημιακούς χώρους, με τους φοιτητές να έρχονται κάθε μέρα σε επαφή με τέτοιες πρακτικές και να τίθενται, και οι ίδιοι, σε κίνδυνο.
Επίσης, είναι γνωστό ότι, μετά από επεισόδια και συγκρούσεις με την αστυνομία, οι γνωστοί μπαχαλάκηδες βρίσκουν άσυλο στις πανεπιστημιουπόλεις, εκεί δηλαδή όπου μπορούν να διαφύγουν τη σύλληψη. Είναι τραγική και η κατάσταση που βιώνουν φοιτητές, καθηγητές και διοικητικοί στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου, λόγω του ασύλου, το παρεμπόριο διενεργείται στον πανεπιστημιακό χώρο και κανείς δεν μπορεί να επέμβει. Όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν χώρο που θα έπρεπε να είναι από τους ασφαλέστερους. Εκεί που η διανόηση ευδοκιμεί.
Σε μία εποχή που η δημοκρατία μας είναι πλήρως κατοχυρωμένη, με τον ελληνικό λαό στις, πρόσφατες, εκλογές να αποκλείει από τη βουλή το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και να αποκαθιστά στο εύρος του το δημοκρατικό τόξο, θα μείνουμε δέσμιοι ιδεοληψιών που εμποδίζουν, ουσιαστικά, τη λειτουργία των πανεπιστημίων; Είναι καιρός, πια, να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Θέλουμε να κοιτάζουμε μπροστά και να διεκδικήσουμε μία θέση στην ομάδα των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ή να μείνουμε δέσμιοι του παρελθόντος;
