Του Χρήστου Αμανατίδη,
Η άνοδός του στον θρόνο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το 37 μ.Χ, χαιρετίστηκε από τους πολίτες ως μια πραγματική ευλογία. Ήταν γιος της Αγριππίνας της Πρεσβύτερης και του λαοφιλούς Γερμανικού, πολλά υποσχόμενου στρατιωτικού και θετού γιου του δεύτερου αυτοκράτορα της Ρώμης, Τιβέριου. Ο Γερμανικός όμως πέθανε το 19 μ.Χ στη Συρία και η υποψία ότι αυτό συνέβη έπειτα από αυτοκρατορική εντολή εκφραζόταν από πολλούς. Συνεπώς η ενθρόνιση του Καλιγούλα θεωρήθηκε πράξη δικαίωσης, μια και στα χρόνια που διαδέχτηκαν το θάνατο του πατέρα του, ο Καλιγούλας έχασε τη μητέρα του και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, εξαιτίας της σύγκρουσης της Αγριππίνας με τον Τιβέριο.
Τους πρώτους 6 μήνες της βασιλείας του, ο Καλιγούλας κυβέρνησε με μετριοπάθεια. Αρρώστησε όμως βαριά και κόντεψε να πεθάνει. Όταν ανάρρωσε, έδειξε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Για αρχή δολοφόνησε τον θετό του γιο Τιβέριο Γέμελλο, τον εγγονό του προκατόχου του, ενώ οδήγησε τον επικεφαλής της Πραιτοριανής Φρουράς, Μάρκο στην αυτοκτονία, παρόλο που αυτός σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς τον βοήθησε να καταλάβει την εξουσία, επισπεύδοντας το θάνατο του Τιβέριου.
Οι υπήκοοί του δεν ήταν ασφαλέστεροι. Ένας πολίτης που ευχήθηκε να αναρρώσει ο Καλιγούλας και να πεθάνει εκείνος στη θέση του, στολίστηκε σαν ζώο που επρόκειτο να θυσιαστεί και εκτελέστηκε, μόλις ο αυτοκράτορας έγινε καλά.
Άλλα στοιχεία του ψυχοπαθούς χαρακτήρα του ήταν η απαίτησή του να ονομαστεί επίγειος θεός, η διατήρηση αιμομικτικών σχέσεων με τις αδερφές του, κυρίως με τη Δρουσίλα, της οποίας το θάνατο θρήνησε σε σημείο τρέλας, ο διορισμός του αλόγου του, Ινκιτάτο σε ύπατο και η εντολή που έδωσε στις λεγεώνες που αποβιβάστηκαν στα παράλια της Βρετανίας να μαζέψουν κοχύλια, τα οποία κατανάλωσε ο ίδιος.
Κύριος ύποπτος για την ανισόρροπη συμπεριφορά του θεωρείται η ασθένεια που πέρασε. Κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν πως είχε προσβληθεί από εγκεφαλίτιδα που σε συνδυασμό με την επιληψία από την οποία υπέφερε (ο λόγος για τον οποίο το κολύμπι δεν συμπεριλήφθηκε στην εκπαίδευσή του) τον έστρεψε στην τρέλα.
Τέλος στην τρομοκρατία του, δόθηκε από την Πραιτοριανή Φρουρά, ενώ λίγο καιρό αργότερα σκοτώθηκαν η τελευταία σύζυγός του και η κόρη του. Η Σύγκλητος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον θάνατό του για να αποκαταστήσει τη θέση ισχύος που είχε στο παρελθόν, δεδομένου ότι ο Καλιγούλας είχε επιχειρήσει να μετατρέψει το πολιτικό καθεστώς σε μοναρχία. Μάλιστα ήταν ο μοναδικός αυτοκράτορας από τη δυναστεία των Ιουλίων-Κλαυδίων που το επιχείρησε αυτό. Όμως, ο στρατός παρέμεινε πιστός στην αυτοκρατορική ιδέα. Στο τέλος έχοντας κερδίσει την υποστήριξη της Πραιτοριανής Φρουράς, αυτοκράτορας στέφθηκε ο θείος του Καλιγούλα, Κλαύδιος.
Ο Καλιγούλας είχε ζήσει μια πολυτάραχη ζωή με ένα ιδιαίτερα τραυματικό ξεκίνημα. Αυτά τα βιώματά του είχαν ήδη δημιουργήσει μια εσωτερική φθορά την οποία ήρθε να αποτελειώσει ή ασθένειά του. Το άτομο που προέκυψε από αυτή τη ζύμωση, έχοντας απόλυτη δύναμη στην κατοχή του, βρέθηκε σε μια θέση που του επέτρεπε να αυθαιρετεί χωρίς κυρώσεις. Μέχρι τη μέρα που οι υπήκοοί του στράφηκαν εναντίον του και τον σκότωσαν, ως κοινό εγκληματία.
Βιβλιογραφία
- Arther Ferril: Caligula: Emperor of Rome
- Anthony A. Barrett: Caligula: The Corruption of Power
- Rostovtzeff: Ρωμαϊκή Ιστορία
- Michael Farquhar: A Treasury of Royal Scandals
Γεννημένος το 1999 και μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης, είναι απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από τον Οκτώβριο του 2017. Ασχολείται με τον εθελοντισμό, συμμετέχει σε επιμορφωτικά σεμινάρια, ενώ σε μικρότερη ηλικία είχε κάνει και μαθήματα σε θεατρική ομάδα. Ενδιαφέρεται σε μεγάλο βαθμό για την σύγχρονη ιστορία και τη ζωολογία.
