Του Σαράντη Κοιλανίτη,
1261: Ο στρατηγός της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, Αλέξιος Στρατηγόπουλος, ανακαταλμβάνει την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους. Ήδη από το προηγούμενο έτος είχαν σημειωθεί απόπειρες από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, οι οποίες ωστόσο απέτυχαν, καθότι η πόλη έπρεπε να προσβληθεί από ξηρά και θάλασσα. Τη δεύτερη επέβλεπε το ισχυρό βενετικό ναυτικό, το οποίο αργότερα ο Μιχαήλ προσπάθησε να αντιμετωπίσει χρησιμοποιώντας το αντίστοιχο της Γένοβας, με την προοπτική να της παραχωρήσει εμπορικά προνόμια. Ωστόσο, τα μεγαλόπνοα σχέδια δε χρειάστηκε να πραγματοποιηθούν, καθώς ο Στρατηγόπουλος περνώντας έξω από την Κωνσταντινούπολη ενώ βρισκόταν καθοδόν για μια άλλη επιχείρηση σε βουλγαρικά εδάφη, αντιλήφθηκε πως ο κύριος όγκος της φρουράς της πόλης την είχε εγκαταλείψει για να λάβει μέρος σε μία στρατιωτική επιχείρηση στη Μαύρη Θάλασσα και αδράττοντας την ευκαιρία, επιτέθηκε με τις δυνάμεις του και κατέλαβε τη βυζαντινή πρωτεύουσα με ευκολία. Η Λατινοκρατία, που έιχε αρχίσει με την πτώση της πόλης το 1204, έληξε έτσι μετά από 57 χρόνια και το βυζαντινό κράτος επανιδρύθηκε με τον Μιχαήλ ως αυτοκράτορα.
1893: Ο πρωθυπουργός Σωτήριος Σωτηρόπουλος εγκαινιάζει τη Διώρυγα της Κορίνθου. Το έργο εμπνεύστηκε και εκτέλεσε ο Χαρίλαος Τρικούπης, η κυβέρνηση του οποίου «έπεσε» δύο μήνες νωρίτερα. Οι εργασίες διάνοιξης ξεκίνησαν στις 23 Απριλίου 1882. Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο Β. Gerfer, αρχιμηχανικό της διώρυγας Φραγκίσκου στην Ουγγαρία, και ελέγχθηκε από τον μηχανικό Daujats, αρχιμηχανικό της διώρυγας του Σουέζ. Τη συνέχιση του έργου ανέλαβε ελληνική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου» υπό τον Ανδρέα Συγγρό. Σήμερα, η Διώρυγα της Κορίνθου αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών και εξυπηρετεί περί τα 12.000 πλοία ετησίως, όλων των εθνικοτήτων.
1929: Τίθεται σε εφαρμογή από την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου ο νόμος «περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών, διάταξη ευρύτερα γνωστή ως «Ιδιώνυμο». Το νομοθέτημα αυτό αποσκοπούσε στον περιορισμό και την ποινικοποίηση αριστερών ιδεολογικών ρευμάτων που αποσκοπούσαν στην ανατροπή του αστικού κοινοβουλευτισμού. Κομμουνιστές, αναρχικοί και εν γένει το εργατικό κίνημα, έπεσαν θύματα διώξεων, οι οποίες εντάθηκαν αργότερα από το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά. Στον νόμο αυτόν αντιτάχθηκε η μετριοπαθής πτέρυγα του Κόμματος Φιλελευθέρων, με πρωτοστάτη τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, ο οποίος αξίωσε πως αντίστοιχα θα έπρεπε να διωχθούν και οι εκ δεξιών απόψεις ανατροπής του πολιτεύματος. Σημαντικό ρόλο στη λήψη του άνω μέτρου έπαιξε η θέση του ΚΚΕ για μία ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, η οποία προέβλεπε την απόσπαση εδαφών από την ελληνική επικράτεια.
Γεννημένος το 1997 και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτος Γενικού Λυκείου και φοιτητής στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της κατηγορίας της Ιστορίας και υποδιευθυντής του OffLine Post. Φέρει ιδιαίτερη ακαδημαϊκή προτίμηση στη στρατιωτική ιστορία.
