Του Εμμανουήλ Ανθουλάκη,
Οι πρόσφατες εκλογές που ανέδειξαν το Κίνημα Αλλαγής σε τρίτη δύναμη του πολιτικού γίγνεσθαι της χώρας, δημιούργησαν το κλίμα για την αναφορά στο παιχνίδι του μετώπου της Κεντροαριστεράς, στους κόλπους του Κινήματος και το άνοιγμα του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα ως προς τη βάση του λόγω του νέου κόμματος.
Η περίοδος όπου το ΠΑΣΟΚ θεωρήθηκε ως persona non grata του πολιτικού-κομματικού χάρτη, φτάνοντας το Γενάρη του 2015 μέχρι κι ως έβδομο κόμμα στο 4%, καθώς και η θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου απορρόφησης όλης της κρίσης και των ερχομών των μνημονίων φαίνεται πια να μη βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Ομολογουμένως, το 8,10% σίγουρα δεν ενθουσίασε τους ψηφοφόρους και την ηγεσία του Κινήματος αλλά μέσα στο κλίμα επαναφοράς κι αναγέννησης ενός ισχυρού δικομματισμού που μετά το 2009 ξεπέρασε το 70%, απέδειξε πως η βάση του είναι ακόμα ισχυρή παρά τους τριγμούς που δημιουργήθηκαν λόγω του θέματος Βενιζέλου. Η εκλογική άνοδος, είναι μικρή αλλά είναι η δεύτερη συνεχόμενη μετά από αυτήν των ευρωεκλογών. Όπως είχε πει κι ο Καζαντζάκης ‘’Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει’’. Εν προκειμένω, η παράταξη αντέχει.
Η επόμενη ημέρα στο κόμμα αποτελείται από ανασύνταξη δυνάμεων, συσπείρωση για το αύριο και προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της ριζοσπαστικότητας που κατέστησε το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου κίνημα λαού. Ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που χαρακτηρίστηκε από την οργανωτική δομή ενός μαζικού κόμματος, με σαφές έρεισμα στις πάλαι ποτέ τοπικές και κλαδικές οργανώσεις -πλέον νομαρχιακές – περιφερειακές-, που στην επαρχία αποπνέουν μεγάλη δυναμική. Το ιστορικό παρελθόν του κόμματος αποτελεί ένα ισχυρό υπόβαθρο, αλλά δεν μένει εκεί. Τα στοιχήματα είναι δύο. Η άνοδος στα μεγάλα αστικά κέντρα και δεύτερο και σημαντικότερο, οι αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη είναι και πάλι επίκαιρες σε συνδυασμό με την έκφραση της σημερινής σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας ως μέτωπο απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και προσαρμοσμένης στα δεδομένα της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Δευτερευόντως, η εκκωφαντική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν επαναλήφθηκε στις εθνικές εκλογές δημιουργώντας τέτοιο κλίμα προκειμένου να επιδιώξει να καταστεί ως ο ισχυρός πόλος έκφρασης του προοδευτικού χώρου. Εν γένει, δεν καθίσταται δυνατόν να μιλήσουμε με αυστηρά ιδεολογικούς κεντροαριστερούς όρους. Το στοίχημα της κοινωνικής πολιτικής εν προκειμένω περιορίστηκε μόνο σε επιδοματική πολιτική, μία πολιτική οικονομικά προσωρινού και πελατειακού χαρακτήρα και – πολλώ δε μάλλον-, ιδεολογικής μετατόπισης σε προοδευτικό πρόσημο με προώθηση και εκλογή προσώπων από το κόμμα των ΑΝΕΛ, κόμμα με αρκετά δεξιές καταβολές. Μεστή επιλογή θα αποτελούσε η -ιδεολογική- προβολή και προώθησης στελεχών του λεγόμενου αριστερού χώρου για το ενδεχόμενο άνοιγμα.
Η ‘’ιδεολογική μετατόπιση’’ του πρώην κυβερνώντος κόμματος με ελάχιστες αναφορές ως προς τα θετικά της κεντροαριστεράς ανά τα χρόνια, φανερώνει μία επιλογή τακτικισμού, ενός γενικότερου τακτικισμού όπου ήρθε στο κατάλληλο timing (οικονομική κρίση) προκειμένου να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί στην εξουσία. Οι εκδοχές του πρώην κυβερνώντος κόμματος ως Ριζοσπαστική Αριστερά, Ανανεωτική Αριστερά, μνημονιακό, αντιμνημονιακό και ενδεχομένως ως σοσιαλδημοκρατικό φανερώνει ομολογουμένως αστάθεια.
Αντίστοιχες επιλογές αποτέλεσαν και οι άκρατοι λαϊκισμοί, π.χ. αναφορές περί σκισίματος των μνημονίων που εν τέλει απέφεραν μόνο τα capital controls, του δημοψηφίσματος που εν μία νυκτί η λαϊκή εντολή άλλαξε, της διαπόμπευσης των μνημονιακών στελεχών του ‘‘κακού’’ ΠΑΣΟΚ, ως προδότες και υποταγμένους που -κάποιοι εξ αυτών πλέον- βρήκαν θαλπωρή στην αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα και τη μηδενική αναφορά στην περίοδο 2004-2009 που απέφερε τη δημιουργία ελλείμματος και τον ‘’ιδεολογικό αντίπαλο’’ της δεξιάς. Ακόμα, η προσπάθεια ακριβούς αντιγραφής της οργανωτικής δομής του ΠΑΣΟΚ στο νέο κόμμα του Τσίπρα δεν δίνει απαραίτητα κεντροαριστερή έκφανση. Επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για άνοιγμα και μετατόπιση παρά μόνον για ιδεολογική περιφορά. Το 31,5% του δίνει τον πρώτο λόγο, αλλά όχι και τον τελευταίο.
Το Κίνημα Αλλαγής σε αυτήν τη συγκυρία λόγω της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει σε μία σταθερή θέση στις ιδέες του, έχει την ευκαιρία να αποτελέσει τον αδιαμφισβήτητο προοδευτικό πόλο. Το ποσοστό δεν βολεύει κανέναν, παρά μόνο δίνει το έρεισμα για τον μεγάλο αγώνα της επανόρθωσης του. Να αναδείξει ξανά τον χαρακτήρα του μετά την πτώση της Σοσιαλδημοκρατίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την προσπάθεια επαναφοράς της. Με όραμα ρεαλιστικό και με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Έχει μεγαλώσει στην Ελευσίνα και είναι τεταρτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Αποτελεί ενεργό μέλος των PES Activists, ενώ αρθρογραφεί τακτικά. Έχει, επιπλέον, συμμετάσχει σε αρκετές προσομοιώσεις τοπικής και εθνικής εμβέλειας, από θέσεις ευθύνης. Εργάζεται στον κλάδο της εστίασης.
