Του Δημήτρη Τόλια,
Είναι πολλές οι στιγμές που αναρωτιέμαι μήπως γίνομαι υπέρμετρα υπερβολικός με τις ανησυχίες που εκφράζω αναφορικά με την ελληνική κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως με τρομάζει το αξιάκο πλαίσιο που απορρέει σήμερα από τις μορφές έκφρασης. Ιδίως της μουσικής. Παρατηρώ συγχυσμένους νέους, ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να θέσουν τα όρια ατομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Νέους έρμαια των προκαταλήψεων και των απόλυτων εννοιών.
Πράγματι, με κάνει να αισθάνομαι έναν τρόμο το να ακούω σήμερα τραγούδια που εκφράζουν επιθυμία για μια συμπεριφορά ατομικιστική, εγωκεντρική, σεξιστική σε έναν κόσμο παρανομίας, ναρκωτικών και πλουτισμού. Μια τέχνη που στη φαρέτρα της έχει το παραπάνω αξιάκο πλαίσιο πως μπορεί να συνάδει με τις αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης; Φοβάμαι πως οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί και οι αξίες τους, το όραμα της κοινωνικής προόδου, το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ακόμη η περιέργεια, ο πόθος για την ανακάλυψη των ορίων της φύσης μέσω της επιστήμης, ξεθωριάζουν στις νέες γενιές.
Σίγουρα, η τέχνη προηγούμενων γενεών δεν χρησιμοποιούσε κάποιο υποδειγματικό αξιάκο πλαίσιο, ωστόσο έστω σε αυτή τη μορφή κυριαρχούσαν τα συναισθήματα της αγάπης, της χαράς ή της λύπης. (Αναφέρομαι κυρίως στην μουσική στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1990 και του 2000).
Με βάση τα όσα παρατηρώ σήμερα όμως, φαντάζει στα μάτια μου σαν λυπηρή ολίσθηση στο σκοτάδι, η ανάδυση του συγκεκριμένου αξιακού πλαισίου που εμποτίζει αρκετούς συνομήλικούς και νεότερους μου. Αναρωτιέμαι τι αντίκτυπο έχει σήμερα στη νέα γενιά, η 21 Ιουλίου, όταν ο Neil Armstrong πάτησε για πρώτη φορά στην Σελήνη ή τι αισθάνονται για την 24η Ιουλίου, την ημέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Για μένα η 24η Ιουλίου δεν ήταν μια ακόμη ημέρα στην παραλία. Δηλαδή ήταν, ωστόσο στη σκέψη μου φώλιαζε η λέξη “ελευθερία“. Μεγάλωσα έχοντας στη μνήμη μου τα γεγονότα αυτά που αποδείκνυαν πως η Δημοκρατία και η ελευθερία είναι κεκτημένα και όχι δεδομένα. Προσπαθώ ωστόσο να κατανοήσω αν οι νέοι του παραπάνω αξιακού πλαισίου γνωρίζουν για την 24η Ιουλίου. Αν συνειδητοποιούν την ευθύνη που έχουν να προστατέψουν το αγαθό της ελευθερίας, το κεκτημένο της δημοκρατίας. Έστω εάν αντιλαμβάνονται τις ίδιες τις έννοιες στην ολότητα τους. Σε αυτό είναι που εκφράζω την απαισιοδοξία μου και την ανησυχία μου.
Ο ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στη συνήθεια η οποία με τον καιρό έχασε την αίγλη της. Η επιστήμη και η πρόοδος έγιναν ρουτίνα, η Δημοκρατία και οι θεσμοί θεωρούνται δεδομένα.
Ο χρόνος πάντα πηγαίνει προς τα εμπρός, όχι όμως και η ανθρωπότητα. Και αν η εμπιστοσύνη στην επιστήμη, μας προσέφερε έναν κόσμο αξιών, το γεγονός της θεώρησης τους ως δεδομένων σίγουρα δεν εξασφαλίζει την ανοδική πορεία της ανθρωπότητας.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
