Του Παναγιώτη Δωρή,
Πριν από λίγες μόνο ημέρες ολοκληρώθηκε η εκτενέστερη προεκλογική περίοδος της σύγχρονης Ελλάδας. Ο λαός μπήκε στις κάλπες και εξέλεξε όλους τους αιρετούς άρχοντες του τόπου, από τους βουλευτές έως και τους κοινοτάρχες. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της 7ης Ιουλίου φέρνει στην θέση της κυβέρνησης το κόμμα της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, με αυτοδυναμία μάλιστα, σχεδόν με το πέρας μίας δεκαετίας από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης έχει ξεκάθαρα όπως συνήθως δύο αντίθετες σχολές. Η πρώτη θεωρεί ότι επέρχεται αέρας ανανέωσης της χώρας σε όλα τα πεδία διακυβέρνησης, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Κυβέρνηση έως και τα τοπικά συμβούλια και η δεύτερη πιστεύει ότι η εκλογές επέφεραν αλλαγή προσώπων μονάχα και τίποτε άλλο. Αντικειμενικά, όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχει επέλθει πλήρης ανανέωση των πολιτικών προσώπων σε όλους τους θεσμούς.
Μία από τις πρώτες εξαγγελίες της νέας υπουργού Παιδείας, της κυρίας Κεραμέως, υπήρξε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Εύγε λοιπόν στην κυρία Κεραμέως, εφόσον το υλοποιήσει κατ’ ορθόν τρόπο και εφόσον ο ιδωμένος σκοπός μιας ενέργειας τέτοιας προσβλέπει με αγαθά κίνητρα στην παροχή της δωρεάν παιδείας και μόνο, ως συνταγματικό κεκτημένο. Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναλωθώ στην περαιτέρω εξέταση της άρσης του ασύλου, υπάρχουν χιλιάδες άρθρα στο διαδίκτυο που το αναλύουν εκτενώς και ευπρεπώς. Απλά, θα ήθελα να σημειώσω το εξής: η οποιαδήποτε ενέργεια των αστυνομικών αρχών πρέπει να διακατέχεται από το μέτρο της αρχής της αναλογικότητας. Από κει και πέρα, ο θυμόσοφος λαός ορθά σημειώνει «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Αναμένουμε βεβαίως στωικά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και ιδιαίτερα τους στόχους της ως προς την παιδεία και την εκπαίδευση. Στο σημείο αυτό η κατάσταση εκτραχύνεται.
Η κυρία Κεραμέως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσαν ότι στόχος τους αποτελεί η ποιοτική παιδεία. Με μια πρώτη σκέψη ποιοτική παιδεία είναι η βέλτιστη δυνατή προσφερόμενη εκπαίδευση στο παιδί. Ποιοτική παιδεία υφίσταται σε πλήθος χωρών, με τα think tanks κλπ. Η διαφορά της Ελλάδας με τις λοιπές δυτικές χώρες είναι η εξής: είναι η Ελλάδα έτοιμη για αυτό το βήμα;
Το κουδούνι θα χτυπάει στις 8:15 και όχι στις 9:00. Ωραία. Λύσαμε το πρόβλημά μας, βάζοντας το μαχαίρι στο «κόκκαλο». Αυτό είναι το βασικό μας πρόβλημα; Το τι ώρα θα χτυπήσει το κουδούνι; Ή το γεγονός της μη ίδρυσης της 4ης Νομικής στην Πάτρα (ορθό κατ’ εμέ); Είναι τεράστιες οι ειδοποιοί διαφορές μεταξύ της Παιδείας και της εκπαίδευσης, που στην τελική οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η πρόθεσή μας και ποιον στόχο έχουμε κατά νου. Αν ένα κράτος προσβλέπει σε πεπαιδευμένους πολίτες, με γνωστικούς ορίζοντες μεγάλου βεληνεκούς και πλούτο γνώσεων που θα σταθούν ως υποστήριγμα στις μετέπειτα δράσεις τους, τότε το κράτος επιζητεί την Παιδεία. Εάν το κράτος προσβλέπει σε πολίτες, οι οποίοι θα γνωρίζουν σε βάθος πληροφορίες που ίσως δεν θα τους φανούν χρήσιμες, πλην λιγοστών περιπτώσεων, αλλά θα γνωρίζουν άπταιστα το αντικείμενο της εργασίας τους, τότε το κράτος επιζητεί την εκπαίδευση.
Είναι δυνατόν πρακτικά να συνδυασθούν τα παραπάνω αρμονικά; Η απάντηση είναι πολυσχιδής και η Ελλάδα είναι καθ’ ολοκληρίαν αναρμόδια να δώσει απάντηση. Δυστυχώς στην χώρα μας πάντοτε κυριαρχούσε το εξετασιοκεντρικό- βαθμοθηρικό σύστημα, το οποίο έδινε βάρος στις εξετάσεις. Ο εκάστοτε μαθητής οφείλει να διαβάσει αρκετά, ακόμη και με την μέθοδο της «παπαγαλίας», ώστε να επιτύχει στις εξετάσεις, λαμβάνοντας υψηλή βαθμολόγηση. Το πρόβλημα παρουσιάζεται στην εξής περίπτωση: την στιγμή που ο μαθητής αποφοιτήσει από ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα είναι έτοιμος για την κοινωνία ως σωστός πολίτης ενός κράτους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το αυτό συμπέρασμα έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές, με τα αποτελέσματα να είναι εμφανή στην σημερινή μας κοινωνία.
Η εκπαίδευση οφείλει να αλλάξει χαρακτήρα, ώστε να αποκοπεί από τον φαύλο κύκλο της εξέτασης και του βαθμού και να μετακινηθεί μεθοδικά και τελεολογικά στον ουσιαστικό πυρήνα της εκπαίδευσης, δηλαδή την παιδεία. Σέβομαι απόλυτα τα θρησκευτικά ως μάθημα, αλλά θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι διδάσκεται ως υποχρεωτικό μάθημα, ενώ αντίθετα δεν υπάρχει μάθημα σχετικό με την οικολογική και φορολογική συνείδηση. Χρειάζεται εκ θεμελίων ανασύσταση και ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο δυστυχώς, πέραν από την αθρόα συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων, χρειάζεται και χρόνο, πολύ χρόνο. Αλλά, όπως έχει γράψει και ο Ρουσσώ, «η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός».
Έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στο Ναύπλιο. Σπουδάζει στη Νομική σχολή του Δ.Π.Θ. Όντας πολύ καλός γνώστης αγγλικών, έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις και σε αρκετά επιστημονικά συνέδρια. Το ενδιαφέρον του κεντρίζεται γύρω από τα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και την πολιτική ενεργοποίηση των νέων.
