Του Θάνου Κουλουβάκη,
Πριν από λίγο καιρό βρεθήκαμε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με μία είδηση, που μονάχα θλίψη και θυμό μπορεί να μας γεννήσει. Μπρος στα μάτια μας είδαμε εικόνες ντροπής και βίας· αυτή τη φορά όχι προς ανθρώπους, αλλά προς ένα ζώο. Αναφέρομαι στο περιστατικό που συνέβη στη Χαλκίδα. Σε γνωστή παραλία της πόλης οι λουόμενοι, ξαφνικά, αντίκρισαν μία βασιλική ζαργάνα – ένα ζώο που μοιάζει με μικρό ξιφία – η οποία ήρθε στα ρηχά για να γεννήσει. Τότε, λοιπόν, αποφάσισαν ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν, είναι να τη λιθοβολήσουν μέχρι θανάτου.
Δίχως κανένα σεβασμό προς το ίδιο το πλάσμα, αλλά και προς το «σπίτι» του, στο οποίο οι άνθρωποι εισβάλουν, οι ίδιοι δεν δίστασαν να προβούν σε πράξεις βίαιες και βάρβαρες· πράξεις που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία συνάφεια με το ανθρώπινο είδος. Έτσι, εν τέλει, η άτυχη ζαργάνα ξεψύχησε και οι λουόμενοι συνέχισαν κανονικότατα το μπάνιο τους και τη ζωή τους, δίχως την ενόχληση του “τρομακτικού και επικίνδυνου” αυτού ζώου.
Είναι απίστευτα απογοητευτικό, να βλέπεις ανθρώπους να μη δείχνουν σεβασμό προς τη ζωή εν γένει. Είναι τρομερό να βρισκόμαστε αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με τη βαρβαρότητα και να αναγκαζόμαστε να τη διαχειριστούμε. Όμως, ακόμη πιο τρομερό είναι ότι μερικοί άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν καν τη βαρβαρότητα στην όλη κατάσταση. Διότι μέσα στο μυαλό τους έχουν εξανθρωπίσει τη βία – ακόμη και για τις περιπτώσεις που αυτή οδηγεί σε θάνατο.
Βέβαια, ευτυχώς για όλες και όλους μας δεν υπάρχουν μονάχα τέτοια περιστατικά στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχουν μονάχα τέτοιοι άνθρωποι, που χρησιμοποιούν τη βία για να διαχειριστούν ορισμένες καταστάσεις. Όλα αυτά τα αναφέρω, διότι βρέθηκα πριν από μερικές μέρες μπροστά σε ένα περιστατικό, που πραγματικά με συγκλόνισε. Στην παραλία της Αγίας Γαλήνης, ενός χωριού της νοτιάς Κρήτης, βρέθηκε ένας γλάρος, ο οποίος είχε έρθει ως την ακτή προκειμένου να φάει ένα ψάρι, που είχε ήδη βρει στη θάλασσα. Ενώ ο κόσμος ξεκίνησε να τρομάζει, καθότι ο γλάρος άνοιγε τα φτερά του και έβγαζε ήχους ενώ προσπαθούσε να καταναλώσει το ψάρι, η εξέλιξη ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για όλους.
Σε πρώτη φάση, οι άνθρωποι τριγύρω τρόμαξαν και ξεκίνησαν να απομακρύνονται. Ενδεχομένως να μην είχαν έρθει σε επαφή με γλάρο ξανά – ιδίως από τόσο κοντινή απόσταση. Ορισμένοι άνθρωποι έφυγαν εντελώς από την παραλία ή απομακρύνθηκαν αρκετά μέτρα μακριά. Ένας κύριος, ωστόσο, ήρθε κοντά στο γλάρο και καθότι δυσκολευόταν να ανοίξει το ψάρι με το ράμφος του προκειμένου να το φάει, ο ίδιος το βοήθησε και ξεκίνησε να του καθαρίζει το ψάρι. Είχε καθίσει ακριβώς δίπλα του και ο γλάρος είχε κλείσει τα φτερά του και είχε καθίσει κι αυτός, προσμένοντας το γεύμα του.
Μία, αν μην τι άλλο, εντυπωσιακή επικοινωνία συνέβαινε εκείνη τη στιγμή· λες και ο γλάρος είχε μιλήσει με τον κύριο και είχε καταλάβει ότι έπρεπε να περιμένει μερικά λεπτά για να φάει. Το ράμφος του παρέμενε κλειστό μέχρι που ο κύριος ξεκίνησε να του δίνει κομμάτια από το ψάρι, το οποίο σταδιακά καθάριζε.
Πραγματικά μία συγκίνηση με κατέλαβε και έκανα αυτόματα τη σύγκριση. Για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους σεβασμό και αγάπη για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου, ενώ κάποιοι άλλοι δε διστάζουν να εκδηλώσουν την βαρβαρότητα και το μίσος τους; Πάντως, είναι στο χέρι μας τι είδους άνθρωποι θέλουμε να είμαστε.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
