Της Μαρίας – Ιωάννας Χαμντάνη,
Είναι κοινωνικά παραδεκτό, πως οι γυναίκες από τα παλαιότερα χρόνια είχαν υποστεί μεγάλη καταπίεση, αλλά και διακρίσεις σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Τους απαγορευόταν να έχουν το δικαίωμα έκφρασης, το δικαίωμα να κυκλοφορούν χωρίς τη συνοδεία κάποιου άνδρα, να εργάζονται, να μορφώνονται και να είναι υπεύθυνες για τον εαυτό τους. Αυτές οι διακρίσεις έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, όταν οι γυναίκες ήταν άμεσα συνδεδεμένες κατ’ αποκλειστικότητα με την αναπαραγωγή, ενώ οι άνδρες (ως το δυνατό φύλο), με το κυνήγι και άλλες χειρονακτικές εργασίες, ώστε να μπορέσει να ζήσει η οικογένεια.
Αυτές οι διακρίσεις προέρχονται και από το γεγονός, πως σε μικρή ηλικία οι γυναίκες υφίστανται αυστηρή γαλούχηση, σχετικά με το ρόλο τους τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικογένεια. Το κίνημα του φεμινισμού που άρχισε κατά το 19ο αιώνα, επιχείρησε να δώσει φωνή στις καταπιεσμένες γυναίκες, ώστε να εξαλειφθούν οι διακρίσεις εις βάρος τους και να αναγνωριστούν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Παρά τις προσπάθειες, όμως, αυτού του κινήματος, η καταπίεση των γυναικών δεν είναι κάτι που έχει πάψει να υφίσταται, ειδικά αν αναλογιστούμε τις μουσουλμανικές χώρες, όπου η θέση της γυναίκας βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.
Η θρησκεία, η πατριαρχική δομή της κοινωνίας και η παράδοση, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη θέση της γυναίκας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αυστηροί κανόνες ένδυσης για εκείνες. Η γυναίκα δεν είναι χειραφετημένη, αλλά αντιθέτως, εξαρτημένη από τον κύριο του σπιτιού, σύζυγο, πατέρα ή αδερφό. Σύμφωνα με αυτό, οι άνδρες αποφασίζουν και οι γυναίκες με τη σειρά τους είναι υποχρεωμένες να υπακούν πιστά. Επιπλέον, οι άνδρες έχουν το δικαίωμα να τιμωρούν τις γυναίκες αν δεν υπακούσουν, αν δεν τηρήσουν τα καθήκοντά τους, αλλά και για να τις συμμορφώσουν τις επιταγές τους. Οι τιμωρίες περιλαμβάνουν ξυλοδαρμό, δημόσιο μαστίγωμα, λιθοβολισμό ακόμα και οξύ στο πρόσωπο της γυναίκας.
Βέβαια, τα φαινόμενα αυτά, παρατηρούνται σε υπανάπτυκτες χώρες, κυρίως της Μέσης Ανατολής, όπου υπάρχει έντονος πουριτανισμός και πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο Η γυναίκα θεωρείται κατώτερη από τον άνδρα, καθώς αυτός παρουσιάζεται ως προστάτης της οικογένειας. Η ιδανική γυναίκα παρουσιάζεται συνετή και υποταγμένη, ενώ αποκομίζει σεβασμό και κοινωνική αναγνώριση, μόνο εάν ακολουθεί πιστά το ρόλο της καλής μητέρας και συζύγου.
Ένα χαρακτηριστικό αποτέλεσμα της καταπίεσης, αποτελεί η στροφή πολλών μουσουλμάνων (ανδρών και γυναικών), στο χριστιανισμό. Πώς, όμως, παίρνουν αυτό το ρίσκο γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο μπορεί να επιφέρει ακόμα και θανατική ποινή; Λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα που έχουν καταγραφεί, περίπου 6-8 εκατομμύρια άνθρωποι στην υποσαχάρια Αφρική, Νιγηρία, Μαλί, Ασία, Μογγολία, Ουγκάντα, στρέφονται στο χριστιανισμό, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής, περισσότερα δικαιώματα και ελευθερία στην εκπαίδευση. Οι μουσουλμάνοι που αποφασίζουν να στραφούν προς το χριστιανισμό, βιώνουν το φόβο της τιμωρίας από άλλους μουσουλμάνους και πρώτα απ’ όλα από την οικογένειά τους.
Το περιοδικό Paris Match περιλαμβάνει μαρτυρίες ανθρώπων που άλλαξαν θρησκεία. Παράδειγμα αποτελεί η 45χρονη οικιακή βοηθός Aïcha, που μεγάλωσε στην Αφρική. Υποβλήθηκε σε κλειτοριδεκτομή, τηρούσε τις 5 καθημερινές προσευχές του Ισλάμ, αλλά θυμάται ότι ανακάλυψε τυχαία το Χριστό στην τηλεόραση μιας γειτόνισσάς της. Η ίδια δηλώνει πως είναι αποφασισμένη και πως δε φοβάται. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο David από την Τυνησία, ο οποίος όταν το ανακοίνωσε στην οικογένειά του, εκείνη τον αποκλήρωσε ως τιμωρία.
Σε άλλες χώρες όπως Ιορδανία, Παλαιστίνη, Λίβανος, Τουρκία και Αίγυπτος οι γυναίκες έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες και έχουν το δικαίωμα μόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης. Οι γυναίκες προστατεύονται από το νόμο, αποτελούν σημαντικό πυλώνα της οικονομίας, έχουν κοινωνική ζωή και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο μέσα στην οικογένεια, αρκεί βέβαια, να ντύνονται ευπρεπώς και να σέβονται τις παραδόσεις.
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, η θέση των γυναικών στις αραβικές χώρες θεωρείται πολύ κατώτερη και οι γυναίκες βιώνουν συχνά καταπίεση και άσχημη μεταχείριση. Δεν είναι, όμως, λίγες οι περιπτώσεις γυναικών σε συνδυασμό με άλλες οργανώσεις, που τόλμησαν να αλλάξουν τα δεδομένα και ως συνέπεια να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Ωστόσο, οι προσπάθειες δεν πρέπει να πάψουν να υφίστανται προκειμένου να επιτευχθεί η ολοκληρωτική εξίσωση της θέσης των γυναικών με τους άντρες.
Είναι γεννημένη το 1999 σπουδάζει στις Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και βρίσκεται στο 3ο έτος των σπουδών της. Ως κατεύθυνση θέλει να επιλέξει τις διεθνείς σχέσεις αλλά δε γνωρίζει ακόμα το επάγγελμα που επιθυμεί να ακολουθήσει στο μέλλον. Έχει παρακολουθήσει αρκετά συνέδρια, ημερίδες και πλέον συμμετέχει σε προσομοιώσεις. Της αρέσουν οι ξένες γλώσσες και ο χορός.
