Του Γιάννη Βεργίδη,
Στο κάτω κάτω, ποιος αλήθεια πιστεύει ότι ο Αδάμ θέλησε το μήλο… επειδή ήταν μήλο;
Είναι μάταιη και μοιραία η παγίδα που έχει γλιστρήσει ο άνθρωπος και η σκέψη του. Τα δεσμά παίρνουν άυλη υπόσταση και πλέον ονομάζονται επιθυμίες. Μήπως όμως αυτά τα θέλω δεν είναι τα δεσμά που μας κρατούν αλλά το αμυδρό φως που μας δείχνει τον δρόμο προς την έξοδο;
Ίσως είναι και τα δύο.
Θέλω πολύ να φύγω. Αυτό που ζω, η καθημερινότητα μου δεν είναι εγώ. Σκέφτομαι τον εαυτό μου σε μια άλλη πόλη… στο εσωτερικό θα είναι… στο εξωτερικό; Δεν ξέρω… θέλω να βγω όμως έξω να δω πως είναι, πιστεύω θα μου ταιριάζει, θα τα καταφέρω. Θα πάω να κυνηγήσω τα όνειρα μου και τους στόχους μου, θα βρω μια δουλειά και θα ζω άνετα, μια δουλειά που θα μου αρέσει. Θα γνωρίσω νέα άτομα εκεί, θα κάνουμε καλή παρέα ενώ και από εδώ θα έχω κρατήσει τους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου. Ίσως μελλοντικά συναντηθώ κάπου τυχαία και με τον έρωτα, εκεί θα γίνει ακόμα καλύτερο γιατί πλέον θα τα έχω όλα, ένα νέο ξεκίνημα, μια δουλειά, φίλους, μια σχέση… μακάρι και ένα ωραίο σπίτι το οποίο να είναι ακριβώς όπως το θέλω… Νομίζω πως τότε θα είμαι ολοκληρωμένος, θα είμαι ευτυχισμένος.
Ολοκλήρωση, επίτευξη όλων των «θέλω».
Αλήθεια, μπορεί να γίνει ποτέ αυτό;
Μπορεί τις παραπάνω σκέψεις να τις κάνω εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε άλλος ενώ μπορεί και μερικοί να σκέφτηκαν ακριβώς τα ίδια και να τα απέκτησαν. Αν άραγε τους ρωτούσαμε αυτούς τους ανθρώπους, αν αισθάνονται ολοκληρωμένοι θα μας απαντούσαν θετικά;
Το πιο πιθανό είναι να μας μιλήσουν για τα μελλοντικά τους σχέδια και τους νέους στόχους που έχουν θέσει για να φτάσουν προς την ολοκλήρωση, παρά να μας πουν: Ναι αισθάνομαι πως έχω ό,τι θέλω και δεν χρειάζεται να σκεφτώ πλέον κάτι άλλο.
Οι επιθυμίες μας έχουν μια τάση να αυξάνονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου κάθε φορά που πετυχαίνουμε κάποιον προηγούμενο στόχο. Η ουσία είναι πως όσο παίζουμε το παιχνίδι των επιθυμιών, συνειδητοποιούμε πως το δωμάτιο-παγίδα που έχουμε εισέλθει (πέρα από σκοτεινό) είναι και κυκλικό.
Δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από εκεί όσο ψάχνουμε την ολοκλήρωση. Η ολοκλήρωση δεν θα έρθει ποτέ.
Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα περί ευτυχίας και ενώ ρωτούσα την συνομιλήτρια μου για το τι είναι γι’ αυτήν η ευτυχία, μου αποκρίθηκε λέγοντας μου πως η ευτυχία είναι στιγμές, είναι αυτά τα πολύ μικρά χρονικά διαστήματα που νιώθεις μέσα σου αυτήν την ολοκλήρωση ενώ μετά από λίγο αυτό σιγά σιγά φεύγει… σαν να έχεις ανοίξει το χέρι σου και προσπαθείς να πιάσεις μια πολύχρωμη πεταλούδα και μόλις το κλείνεις και είσαι σίγουρος ότι την έχεις πιάσει… το ανοίγεις, την βλέπεις, και σε κλάσματα του δευτερολέπτου αυτή έχει πετάξει ξανά. Αυτό το σημείο είναι το τέλος της μιας επιθυμίας και η γέννηση – απαρχή της επόμενης.
Όχι, ο Αδάμ ήταν άνθρωπος, ήθελε το μήλο επειδή ήταν απαγορευμένο. – Μάρκ Τουέϊν.
Γεννημένος στις 10 Μαΐου το 1999 και μεγαλωμένος στις Σέρρες. Είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης στη Κομοτηνή. Εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Κομοτηνής.
