Του Δαβίδ Φουσιέκ,
Στις 25 Ιουνίου παρουσιάστηκε το φιλόδοξο σχέδιο «ειρήνευσης μεσώ της οικονομικής ανάπτυξης» για την Παλαιστίνη σε διήμερη συνοδό στο Μπαχρέιν από τον γαμπρό και σύμβουλο του προέδρου Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ. Μια εβδομάδα μετά το σχέδιο όχι μόνο πέρασε και δεν ακούμπησε αλλά γελοιοποιήθηκε από όλα τα διεθνή μέσα (η εφημερίδα Le Monde το χαρακτήρισε «χιμαιρική διπλωματική άσκηση αποφυγής και εθελοτυφλίας»), και κρατικούς ηγέτες (τόσο Δύσης όσο και Μέσης Ανατολής, έκτος από το Ισραήλ φυσικά) αποδεικνύοντας ότι ήταν εντελώς άτοπο και με απλά λόγια, «πατάτα».
Ο Ντονάλτων Τραμπ πρν δύο και μίση χρόνια ανακοίνωσε ότι ο γαμπρός του θα γίνει αυτός που θα φέρει επιτέλους την ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, ο Αμερικάνος Πρόεδρός έπρεπε να κρατάει «μικρότερο καλάθι» και να μετριάσει τις προσδοκίες. Ο αρχικός ενθουσιασμός υποχώρησε και καθώς πλησίαζε η ημερομηνία τόσο το όραμα για Νόμπελ Ειρήνης άρχισε να απομακρύνεται με αποτέλεσμα ακόμα και οι σύμμαχοι του να προτείνουν την αντιμετώπιση της πρωτοβουλίας σαν ένα κακόγουστο αστείο και την σιωπηλή λησμοσύνη του. Όμως, ο Κούσνερ δεν θα άφηνε την στιγμή του να λάμψει να περάσει και ποτισμένος από το ‘εγώ ΄και την φιλοδοξία του προχώρησε στην τελική παρουσίαση του.
Συνεπώς, το σχέδιο Κούσνερ προέβλεπε επενδύσεις ύψους 50 δισ. δολαρίων από ιδιωτικές επιχειρήσεις και κρατικούς φορείς, με στόχο τη δημιουργία ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας και την αντιμετώπιση της φτώχειας στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Επιπρόσθετα, προβλέπεται και η δημιουργία ενός εμπορικού κόμβου στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, παρότι οι δύο περιοχές δεν ελέγχουν τα σύνορά τους και δεν διαθέτουν λιμάνι ή αεροδρόμιο. Τέλος, ο Κούσνερ υπόσχεται το πλέον παράλογο που είναι τηλεπικοινωνίες 5G στους Παλαιστινίους, ενώ τα Κατεχόμενα μόλις απέκτησαν πρόσβαση σε δίκτυα 3G ύστερα από δώδεκα χρόνια διαπραγματεύσεων με τον ισραηλινό στρατό, ο οποίος διαθέτει το μονοπώλιο των τηλεπικοινωνιακών δικτύων.
Όπως γίνεται εμφανές το σχέδιο δεν θα φέρει ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Δεν φταίει μόνο τα αναποτελεσματικά μέτρα αλλά και η γενική προσέγγιση προς το ζήτημα. Το κείμενο που έχει φιλελεύθερο χαρακτήρα όπως υποδεικνύουν όροι και φράσεις «απελευθέρωση των οικονομικών δυνατοτήτων» και «βελτίωση της διακυβέρνησης» υποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ είτε δεν γνωρίζουν είτε προσπαθούν να κάνουν τα στραβά μάτια για την ρίζα του κακού που είναι η κατοχή των περιοχών από το Ισραήλ (Στις 135 σελίδες του σχεδίου δεν αναφερόταν ούτε μία φορά η λέξη «κατοχή»), που έχετε χαρακτηρισθεί παράνομη και σε διεθνές επίπεδο. Έτσι και αλλιώς, η Ουάσιγκτον από τη μεριά της δεν έχει κρύψει τη στήριξή της στην κυβέρνηση Νετανιάχου και στους ακροδεξιούς εταίρους της, παραβιάζοντας τις διεθνείς συμφωνίες και μεταφέροντας την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, γεγονός που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ταύτιση της ρητορικής Κουσνέρ με αυτή της ισραηλινής Δεξιάς.
Από την πλευρά του ο Κούσνερ, απαντά στους επικριτές του λέγοντας ότι φέρνει ένα νέο βλέμμα σε μια παλαιά διένεξη. Το σχέδιο του όμως δεν διαφέρει σε τίποτα με παλιότερες προτάσεις που δεν πέτυχαν καθώς βρέθηκαν στο δίλημμα της είτε στήριξης του κλασσικού συμμάχου της είτε της καταδίκης μιας παραβατικής συμπεριφοράς. Μην ξεχνάμε ότι τον προηγούμενο αιώνα η Αμερική ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της αρχής της αυτοδιάθεσης και επικριτής της κατοχής αποικιών, ενώ σήμερα αρνείται το αίτημα των Παλαιστίνιων. Η πεποίθηση του «πρώτου» γαμπρός ότι οι κάτοικοι των Κατεχόμενων και της Γάζας θα αποδεχθούν να ανταλλάξουν την ειρήνη και την κρατική ανεξαρτησία για την οικονομική ευμάρεια φαίνεται εντελώς ανόητη εφόσον ανοίξει κανείς ένα βιβλίο ιστορίας ή μίλησε απλά με τον κάτοικο της περιοχής. Ωστόσο, τίποτα δεν υποδεικνύει την αποτυχία του Κουσνέρ όσο η κριτική από αυτούς που το σχέδιο προσπαθεί να βοηθήσει όπως φάνηκε από τα άρθρα στους Times της Νέας Υόρκης όπου ο πρώην επικεφαλής της κρατικής ασφάλειας του Ισραήλ, Αμί Αγιαλόν, ο πρώην επικεφαλής των ειρηνευτικών συνομιλιών με τους Παλαιστινίους Γκιλάντ Σερ και ο Ισραηλινός επιχειρηματίας Ορνι Πετρούσκα υπογράμμισαν ότι μόνον η λήξη της κατοχής και η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θα εγγυηθεί την ειρήνη στην περιοχή.
