Του Παναγιώτη Πλουμή,
Λίγες ώρες έμειναν ακόμη μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες. Λίγες ώρες έμειναν μέχρι να ασκήσω και εγώ για πρώτη μου φορά ,σε επίπεδο εθνικών εκλογών, το εκλογικό μου δικαίωμα. Ευρισκόμενος σε φάση περισυλλογής, προσπαθώ να καταλάβω αν αισθάνομαι όλα όσα στα 18 μου προσδοκούσα να αισθανθώ λίγο πριν από αυτήν την μεγάλη στιγμή. Αισθάνομαι άραγε ανυπομονησία; Αισθάνομαι αυτήν την αυτοπεποίθηση που λογικά θα έπρεπε να είναι επακόλουθο της συμβολής μου στην διαμόρφωση του μέλλοντος της πατρίδας μου; Αισθάνομαι ικανοποίηση απ το γεγονός ότι αύριο θα ακουστεί η φωνή μου και θα δοθεί επιτέλους και το δικό μου στίγμα στο πολιτικό τοπίο; Μάλλον όχι. Το μόνο που αισθάνομαι είναι κούραση και αποστροφή για κάθε τι που σχετίζεται με την ελληνική πολιτική σκηνή.
Το ξέρω ακούγεται περίεργο μόλις από τα 21 μου να διακατέχομαι από δύο τόσο μίζερα συναισθήματα όσον αφορά την συμμετοχή μου, μέσω της ψήφου μου, στα κοινά. Μάλιστα είμαι σίγουρος πως αν με κάποιον τρόπο γινόταν να επικοινωνήσω με τον 18χρονο εαυτό μου, ο οποίος είχε και μια «λόξα» να χαρακτηρίζεται ως «σοσιαλδημοκράτης» επιδιώκοντας να ασχοληθεί και ενεργά με την πολιτική στο μέλλον, θα με πέρναγε είτε για τρελό είτε για τελείως απροσάρμοστο. Αν όμως μου έδινε την ευκαιρία να του εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους κατέληξα να νιώθω έτσι, θέλω να πιστεύω πως θα καταλάβαινε ότι δεν ευθύνομαι εγώ για αυτήν την ριζική μεταστροφή μου, αλλά μάλλον η απογοήτευση που εισέπραξα και εισπράττω καθημερινά ,τόσο από το πολιτικό μας σύστημα και τους εκπροσώπους του ,όσο και από ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, το οποίο εθελοτυφλεί και αρνείται να δει την «σαπίλα» που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του, ίσως βέβαια γιατί τον συμφέρει εν πολλοίς μια τέτοια στάση.
Θα μπορούσα να παραδεχθώ πως την μεγάλη μου κατραπακιά από την φαυλότητα της πολιτικής ζωής του τόπου μας, την έφαγα όταν αποφάσισα στα 20 μου να επανεξετάσω τον στόχο που είχα θέσει να γίνω κάποτε και εγώ πολιτικός. Τότε μόνο, απαλλαγμένος από την ηλίθια τάση εξιδανίκευσης όλων όσων αφορούσαν το «μελλοντικό μου όνειρο», άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα πλέον καθαρά όλα όσα προηγουμένως χαρακτήρισα ως «σαπίλα».
Μόνο τότε, συνειδητοποίησα δηλαδή, τις θλιβερές επιπτώσεις εκείνων των κούφιων εξαγγελιών των τελευταίων χρόνων οι οποίες όχι μόνο δεν έγιναν ποτέ πράξη αλλά έφεραν στον λαό αποτελέσματα αντίθετα με το περιεχόμενο τους («λεφτά υπάρχουν» «πρόγραμμα Ζαππείου», «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης»). Μόνο τότε είδα την ευθυνοφοβία και την αναίδεια των σημερινών μας πολιτικών σε όλο της το μεγαλείο μέσα από την σθεναρή άρνηση τους να αναλάβουν επιτέλους έστω και ένα ψήγμα ευθύνης για τα λάθη τους που έφεραν την χώρα μας σε αυτήν την κατάσταση. Μόνο τότε κατάλαβα το θράσος ενός μεγάλου μέρους απ’ όσους απαρτίζουν το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, καθώς πολλοί εξ αυτών θέλουν να διοικήσουν την χώρα ,χωρίς ωστόσο να έχουν τις διαπιστευμένες ικανότητες να διοικήσουν ούτε πιτσαρία, όντας στην ουσία ανεπάγγελτοι. Μόνο τότε κατανόησα σε όλη της την έκταση την αισχρότητα του λεγόμενου «πολιτικού λόγου» και το χαμηλότατο του επίπεδο. Ένας λόγος ο οποίος είναι κυριολεκτικά τσακωμένος με την καθαρή αλήθεια χωρίς «ψιλά γράμματα» και «υποσημειώσεις», ένας λόγος ο οποίος υποτιμά την νοημοσύνη του ελληνικού λαού «κάνοντας το άσπρο – μαύρο» μέσα από βερμπαλισμούς, λεκτικούς ακροβατισμούς και συνεχή επίκληση του συναισθήματος παραμερίζοντας κάθε στοιχειώδη έννοια λογικής.
Παράλληλα όντας πλέον ψυχικά αποστασιοποιημένος και περισσότερο καχύποπτος με το πολιτικό μας σύστημα κατάφερα πέρα από την συνειδητοποίηση όλων των παραπάνω να οδηγηθώ και σε ακόμα μια διαπίστωση η οποία αν και απλή εν τέλει –ειδικά για έναν μεσήλικα- ομολογώ ότι με απογοήτευσε περισσότερο από όλα τα προαναφερθέντα μαζί. Η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο συμπέρασμα ότι τελικά ο πραγματικός στόχος όλων των κομματικών δυνάμεων δεν είναι η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού μέσα από την άσκηση της εξουσίας όπως ευαγγελίζονται, αλλά η ίδια η κατάκτηση της εξουσίας καθεαυτή.
Η εξουσία έχει γίνει αυτοσκοπός. Το κάθε κόμμα θα επιδιώκει πάντοτε να επανακτά την «γλυκιά δύναμη της εξουσίας» στηρίζοντας με όποιο μέσο διαθέτει τον βασικό πυλώνα ψηφοφόρων (την τάξη δηλαδή) που του την χάρισε, έτσι ώστε να του την ξαναχαρίσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, χωρίς να υπολογίζει ότι γι αυτή του την στήριξη θα πρέπει να θυσιάσει σε υπέρμετρο βαθμό τα συμφέροντα των άλλων τάξεων. Με αυτόν τον τρόπο το «μέρος» τίθεται σε προτεραιότητα έναντι «του όλου» και ενώ «το μέρος» δρέπει τους καρπούς των πελατειακών του σχέσεων «το όλον» ,η Ελλάδα μας, παρακμάζει όλο και περισσότερο…
Με αυτές μου τις σκέψεις προφανώς και δεν έχω σκοπό να προωθήσω την αποχή από τις αυριανές εκλογές. Η συμμετοχή μας στους δημοκρατικούς θεσμούς ακόμα και στην σημερινή εκφυλισμένη τους μορφή είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία καθώς αποτελεί το πρώτο και σημαντικότερο βήμα που μας «νομιμοποιεί» να απαιτήσουμε και την αλλαγή τους. Μια αλλαγή που σίγουρα θα πρέπει να φέρει νέα πρόσωπα άξια να μας καθοδηγούν , νέα νοοτροπία τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών απαλλαγμένη από την προσήλωση στο ατομικό συμφέρον και στρεφόμενη στην ευημερία του συνόλου, μια αλλαγή πορείας ώστε σαν κράτος να διεκδικήσουμε επιτέλους αυτό που μας αξίζει. Για αυτήν την αλλαγή λοιπόν που θα μας επιτρέψει να ονειρευόμαστε ξανά, έχουμε χρέος να κριτικάρουμε σκληρά τόσο τους πολιτικούς μας όσο και τους εαυτούς μας για την ανοχή στον εκφυλισμό της δημοκρατίας μας και φυσικά να αμφισβητήσουμε με τρανταχτή φωνή κάθε κακώς κείμενο της πολιτικής ζωής που μας προβάλλεται ως δεδομένο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 και κατάγεται από την Κρήτη. Σπουδάζει στο τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν είναι ελεύθερος από τις φοιτητικές του υποχρεώσεις του αρέσει να ταξιδεύει, γιατί όπως λέει "η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος". Διετέλεσε πρώτος αρχισυντάκτης στην κατηγορία των Κοινωνικών για την ιστοσελίδα του OffLine Post, σε ένα διάστημα όπου κατάφερε να αναδείξει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.
