Της Ιωάννας Λουκά,
Ενόψει των επικείμενων εκλογών όλα τα βλέμματα τώρα είναι στραμμένα στα δύο μεγάλα φαβορί. «Ποιος θα επικρατήσει;»,«θα υπάρξει αυτοδυναμία;»,«ποιο εκλογικό σύστημα είναι το καλύτερο;»,«μήπως η ενισχυμένη αναλογική είναι λειτουργικότερη και μπορεί να επιφέρει πιο σταθερές κυβερνήσεις;» είναι μερικά από τα καίρια ερωτήματα που απασχολούν τη σύγχρονη επικαιρότητα. Τα συνταγματικά αυτά ζητήματα- πολλές φορές- δίνουν τη θέση τους σε πιο ανάλαφρα σχόλια του τύπου «ο πρωθυπουργός τι στυλ θα ακολουθήσει; (με ή χωρίς γραβάτα) ή πώς θα διεξαχθεί το επινίκιο πάρτι;» προσδίδοντας, έτσι, στις εκλογές ένα χαρακτήρα γιορτής
Πραγματικά, οι εκλογές είναι γιορτή. Γιορτή όμως της δημοκρατίας, κατά την οποία ο πολίτης με αρκετή σοβαρότητα τοποθετείται και εκφράζει τη γνώμη του συνδιαμορφώνοντας με τους συμπολίτες του το μέλλον. Οι εκλογές δεν είναι πάρτυ. Στη δημοκρατία δεν ταιριάζουν τα κομφετί. Η δημοκρατία είναι έννοια πολύχρωμη όχι όμως θορυβώδης. Επιζητεί την διαφορετικότητα, όχι όμως την επιδεικτικότητα. Η δημοκρατία υπάρχει για το λαό και πηγάζει από το λαό, είναι πολίτευμα ουσίας και όχι του γλεντιού.
Το επινίκιο πάρτυ θα γίνει -είτε από το ένα κόμμα είτε από το άλλο-. Θα το γιορτάσουν, θα γλεντήσουν. Το πάρτι όμως περιορίζεται εκεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί και την επόμενη τετραετία. Η επόμενη τετραετία είναι ένας αγώνας, αγώνας μαραθώνιος, επίμονος, καθημερινός και όχι ένα φευγαλέο «σπριντ» .
Ο μελλοντικός πρωθυπουργός με το υπουργικό συμβούλιο και τους βουλευτές οφείλει να αφήσει τις χαρές και τα γλέντια και να δράσει, να αγωνιστεί αν θέλει να προοδεύσει αυτός ο τόπος, αν θέλει να ξεκολλήσουμε από αυτό το τέλμα διαρκείας στο οποίο έχουμε παγιδευτεί ͘αν θέλει να κρατήσει τον ελληνικό λαό στα σύνορα της εδαφικής επικράτειας.
Ο ελληνικός λαός υποφέρει. Αυτή η σοβούσα οικονομική κρίση τον έχει αφαιμάξει υλικά, τον έχει απογυμνώσει ψυχολογικά. Ο Έλληνας πονάει, σφαδάζει και το «αίμα που χάνει» δεν λέει να σταματήσει, εφόσον η οικονομική κρίση συνεχίζεται. Η οικονομική αιμορραγία βρίσκεται στο ζενίθ και ο Έλληνας προσπαθεί να επουλώσει ένα –μάλλον-« διαμπερές τραύμα».
Παράλληλα, με την οικονομική κρίση διαπιστώνεται και μια άλλου είδους, η εθνική. Το ελληνικό κράτος «χάνει» τα «βλαστάρια» του, αφού τα αφήνει και –συγχρόνως- τα εξαναγκάζει (άμεσα και έμμεσα) να αναζητήσουν καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Ενώ, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού του, είχε διαθέσει χρήματα για την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών αυτών δέχεται όλες αυτές οι “θυσίες” να λησμονηθούν και να παραγραφούν με τον πιο άδοξο τρόπο και συγχρόνως το πιο μεγάλο παραγωγικό του κεφάλαιο να καταστεί αντικείμενο ξένης εκμετάλλευσης ͘δέχεται τους καρπούς του «δέντρου» για το όποιο με τόση φροντίδα μεριμνούσε να τους υφαρπάξουν άλλοι, χωρίς ούτε καν στοιχειώδες αντάλλαγμα.
Η επικινδυνότητα αυτής της τάσης εκροής είναι ιδιαίτερα μεγάλη, ώστε να τίθεται, σε ύστατο σημείο, ζήτημα ακεραιότητας. Η Ελλάδα θα αρχίζει σιγά- σιγά να ερημώνεται. Ο νέος κόσμος θα φεύγει σωρηδόν στα ξένα, η υπογονιμότητα θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και οι γηραιότεροι θα πληθαίνουν. Με μία τέτοια εξέλιξη, ο πληθυσμός θα είναι ανίκανος να συμβάλει στην εξέλιξη του τόπου οικονομικοτεχνικά, να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα σε μία -ο μη γένοιτο- επερχόμενη συμπλοκή.
Θέλουμε να ζήσουμε σε ένα κράτος γερόντων, σε ένα κράτος που καταρρέει και φθίνει πληθυσμιακά και οικονομικά κινδυνεύοντας να αφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη, αφού θα είναι ευεπίφορο σε κατακτητές; Ελπίζω η απάντηση να είναι αρνητική.
Λύση σε αυτήν την ολισθηρή κατηφορική οδό είναι ο πολίτης. Ο πολίτης οφείλει να ψηφίσει με σύνεση και γνώση τον μέλλοντα άρχοντα, την κυβέρνηση που θέλει να τον εκπροσωπήσει. Από την άλλη, η κυβέρνηση οφείλει να δράσει ορθά, πατριωτικά, συνετά με πλήρη στάθμιση ενεργειών αλλά και κινούμενη εντός των ορίων των αυτοδεσμεύσεων που έθεσε προεκλογικά.
Στόχος της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να είναι εκτός από τη δημοσιονομική πολιτική και η προσπάθεια επαναπατρισμού του ελληνικού κεφαλαίου. Το κράτος οφείλει να δράσει, ώστε βελτιώνοντας την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σε πλείστους τομείς, και ειδικότερα στον τομέα της εργασίας να κερδίσει την εμπιστοσύνη των νεαρών και να τους φέρει πίσω, στη μητέρα πατρίδα. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει θεσμικές αλλαγές και ισχυρή εργασία, ώστε να παταχθούν διάφορες στρεβλώσεις του συστήματος που εξώθησαν τους νέους στα ξένα. Έτσι, το όφελος θα είναι διπλό, γιατί ο μέσος όρος της ηλικίας του πληθυσμού θα είναι πιο νεαρός, άρα και πιο παραγωγικός, ενώ οι νέες γνώσεις και εμπειρίες από την Ευρώπη θα μπορέσουν να διοχετευτούν στο ελληνικό κράτος, ώστε αυτό να κάνει άλματα προόδου. Παράλληλα, θα υπάρχει δυνατότητα να αυξηθούν οι συντάξεις –διακαές αίτημα όλων των συνταξιούχων-, αφού θα εργάζονται περισσότεροι νέοι, οι όποιοι για την εργασία τους θα αμείβονται καλά και μέσω αυτής θα πληρώνουν και τις συντάξεις των νυν συνταξιούχων.
Οι εκλογές έφτασαν! Καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη γιορτή της δημοκρατίας μας και να μην απέχουμε. Όχι για να τιμωρήσουμε αυτούς που έσφαλαν, ούτε διακινούμενοι από καθαρά αντιδραστικά κίνητρα. Απλά γιατί θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ήρθε η ώρα τα verba των πολικών να γίνουν acta. Οψόμεθα…
