Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από λίγες μέρες «έκλεισε» οριστικά η υπόθεση Γιακουμάκη, με τους οκτώ από τους εννιά κατηγορούμενους να κρίνονται ένοχοι. Ο Βαγγέλης μέσα από την απόφασή του να δώσει τέλος στη ζωή του, έγινε, χωρίς να το καταλάβει, σύμβολο κατά της σχολικής – νεανικής βίας.
Έφτασε στην αυτοκτονία αφού πρώτα βιάστηκε λεκτικά, χτυπήθηκε, χλευάστηκε και ένιωσε με κάθε πιθανό τρόπο πως δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στην παρέα των 8, που εν τέλει κρίθηκε ένοχη. Ο λόγος που δεν μπορούσε να σταθεί, πιθανότατα είναι οι σεξουαλικότητά του. Παράξενο δεν είναι, πώς μερικοί άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να απομακρύνουν το «ανήθικο» από γύρω τους γίνονται τέρατα;
Η υπόθεση του Βαγγέλη, φώτισε μία πραγματικότητα που πολλοί προσπαθούν να καμουφλάρουν με διάφορες φθηνές δικαιολογίες. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας, μπορεί να είναι καταστροφικός για εκείνους. Καθημερινά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε κι εμείς συνένοχοι στην υπόθεση κάποιου Βαγγέλη. Κρίνουμε και κοροϊδεύουμε τους γύρω μας με τις παρέες μας, βαφτίζοντας αυτή τη συνήθεια χιούμορ. Στην απόλυτη ελαφρότητα της εποχής μας, γινόμαστε κι εμείς θύτες μέσα από μικρές καθημερινές συζητήσεις που ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε.
Ο Βαγγέλης, σαν ένας άλλος καιόμενος του Σινόπουλου, φώτισε την αλήθεια και εμείς πρέπει αυτήν τη φορά τουλάχιστον να τη δούμε κατάματα! Έχει έρθει τώρα η ώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι. Να σεβόμαστε το διπλανό μας. Να του επιτρέπουμε να είναι αυτός που είναι. Να γνωρίζουμε πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όλους τους άλλους. Να θέλουμε να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός. Να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι το αντρίκιο είναι το ξεκάθαρο, το ηθικό το σωστό και ότι η δύναμη είναι ο σεβασμός.
Στις χιλιάδες καθημερινές ιστορίες κάποιου Βαγγέλη, υπάρχει αυτός που υποφέρει, αυτοί που έχουν αποπροσανατολιστεί και έχουν γίνει ένα με το τέρας και αυτοί που γίνονται συνένοχοι με τη σιωπή τους. Να μη χρειαστεί να καεί κανένας άλλος Βαγγέλης, ποτέ ξανά. Να μη χρειαστεί να επιβεβαιώσουμε τον ποιητή ούτε μία φορά επιπλέον. Μαζί με το κλείσιμο αυτής της υπόθεσης, να κλείσει επιτέλους και το ζήτημα της χαμένης ανθρωπιάς μας. Να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι. Να φτάσουμε λίγο πιο ψηλά. Να πλησιάσουμε το Βαγγέλη και να του δείξουμε πως ίσως, άξιζε τον κόπο.
