Του Δημήτρη Τόλια,
Πρόκειται για μια τακτική συνηθισμένη. Μια τακτική που τα περισσότερα κόμματα υιοθετούν. Ένα άτομο θέτει υποψηφιότητα στις Αυτοδιοικητικές εκλογές, είτε ως Υποψήφιος Δήμαρχος, είτε ως υποψήφιος περιφερειάρχης, δημοτικός ή περιφερειακός σύμβουλος. Κάνει τον αγώνα του για τον θεσμό που επιθυμεί να εκπροσωπήσει τους πολίτες και πείθει τους συμπολίτες του, οι οποίοι τον ψηφίζουν γι’ αυτό.
Όμως όταν έρχονται οι Βουλευτικές εκλογές, ένα μήνα μόλις μετά, τα παρατούν όλα και κατεβαίνουν εκ νέου υποψήφιοι για τη Βουλή, αφήνοντας τους πολίτες ουσιαστικά ξεκρέμαστους. Ξεχνούν όλα όσα υποσχέθηκαν για την αυτοδιοίκηση, το όραμα, το πλάνο για το οποίο ψηφίστηκαν, ξεχνούν τους πολίτες που αντιπροσωπεύουν και παραιτούνται από το αξίωμα για το οποίο ζητούσαν την ψήφο τους ένα μήνα πριν.
Φαντάζει στα μάτια μου εντελώς υποκριτικό. Φυσικά, έχουμε την ελευθερία να θέτουμε υποψηφιότητα σε όποια κάλπη επιθυμούμε, για όποιο αξίωμα επιθυμούμε, μα θεωρώ πως δεν πρέπει να βλέπουμε τις εκλογές ως μηχανισμό ανέλιξης. Δεν είναι ηθικό για εμένα να χρησιμοποιείς αξιώματα για τα οποία εκλέχθηκες ως εργαλεία, σαν σκάλα. Ζητάμε την ψήφο του εκλογικού σώματος προκειμένου να το εκπροσωπήσουμε σε έναν θεσμό. Όταν όμως ένα μήνα μετά, λίγες μέρες μετά ουσιαστικά, αφού έχουμε πείσει μια μερίδα των συμπολιτών μας για το πρόγραμμά μας στην αυτοδιοίκηση, παραιτούμαστε και ζητάμε την ψήφο για τη Βουλή, αποξενώνουμε τον ίδιο τον θεσμό.
Η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εργαλείο. Ο θεσμός αυτός δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα και μικροπολιτικές που υπονομεύουν την ορθή λειτουργία της διοίκησης. Τα ίδια τα άτομα που βγαίνουν μπροστά και ζητούν την ψήφο μας, ειδικά όταν την λάβουν, οφείλουν να δώσουν τον αγώνα για τον οποίο επιλέχθηκαν. Οφείλουν να στηρίξουν τον θεσμό για τον οποίο ζήτησαν την ψήφο από τους συμπολίτες τους.
Στην αυτοδιοίκηση εκπροσωπείς μια μικρή κοινωνία ανθρώπων που σε στήριξε, με τις δικές της ιδιαιτερότητες, τις δικές της ξεχωριστές ανάγκες τις οποίες καλείσαι να καλύψεις αφού εκλέχθηκες γι’ αυτό. Δεν είναι ηθικό να εγκαταλείπεις τον θεσμό, να τον υποβαθμίζεις, να βλέπεις την πολιτική ως καριέρα ξεχνώντας γιατί σε εμπιστεύτηκαν οι συμπολίτες σου, ένα μήνα πριν.
Είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει σε πολλές πόλεις και περιφέρειες με πολύ μεγάλη ένταση και το παρακολουθώ χρόνια, με τεράστια απόγνωση. Αλλά η μεγαλύτερη απορία μου είναι πως οι πολιτικοί αυτοί, σε πολλές περιπτώσεις, κατορθώνουν να εκλεγούν. Ο ένας ξεχνά τα όσα υποσχέθηκε για την αυτοδιοίκηση, ο άλλος όμως, ο πολίτης, ξεχνά ή δεν αντιλαμβάνεται, δεν αναγνωρίζει κάποιο σφάλμα. Συνεχίζει να ψηφίζει και να συναινεί σε αυτή την απαξίωση των πολιτικών θεσμών. Αρέσκεται πιθανόν να συλλαμβάνει την πολιτική ως σκάλα, ως επάγγελμα και όχι ως λειτούργημα.
Επομένως, ο πολίτης φαίνεται να επικροτεί τους καιροσκόπους πολιτικούς. Εκείνους που έντονα ζητούν την ψήφο μας για την αυτοδιοίκηση και ενώ εκλέγονται, έναν μόλις μήνα μετά, τα ξεχνούν όλα και αφήνουν τη θέση τους στα περιφερειακά ή δημοτικά συμβούλια κενή, προκειμένου να διεκδικήσουν μια μεγαλύτερη. Είναι ηθικό το ζήτημα και αφορά την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών, την αποκρυσταλλωμένη αυτοδιοίκηση και την απαγκίστρωσή της από κομματικές σκοπιμότητες και τους καριερίστες που προτάσσουν στην διοίκηση το ατομικό συμφέρον, μη σεβόμενοι τους εκλογείς και τους θεσμούς. Οι πολιτικοί και της αυτοδιοίκησης και της «κεντρικής σκηνής» οφείλουν να λειτουργούν με γνώμονα το συλλογικό και όχι το ατομικό συμφέρον. Είναι τετριμμένο, ωστόσο όπως αποδεικνύεται, όχι και τόσο αντιληπτό εν τοις πράγμασι.
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ έχει φοιτήσει και για ένα έτος στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι λάτρης της πολιτικής ιστορικής ανάλυσης και έρευνας. Ασχολείται με την ανίχνευση της διαδικασίας διάδοσης και τις επιδράσεις των πολιτικών ιδεών στην κοινωνία τόσο στο παρελθόν όσο και φυσικά στο σήμερα.
