Του Μιχαλή Γιαννακίδη,
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την παιδική μου ηλικία. Οι λίγες αναμνήσεις που έχω είναι απλά ακίνητες εικόνες ή κλιπάκια διάρκειας λίγων δευτερολέπτων που για κάποιο λόγο έχουν παραμείνει στο μυαλό μου. Αυτές είναι οι αναμνήσεις που προβάλλονται πίσω από τα μάτια σου λες και έχουν κάποιο φίλτρο του instagram, ονόματι nostalgia και είναι τόσο μακρινες που δεν είσαι, απόλυτα, σίγουρος ότι τις έζησες ή απλά τις φαντάστηκες. Δεν ξέρω ποιος ο ρόλος τους και με ποια κριτήρια επιλέγονται, όμως τέτοιες ήταν οι αναμνήσεις που, απρόσμενα, με επισκέφθηκαν, όταν διάβασα πως ο Φερνάντο Τόρες σταματάει το ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι να βλέπω τον τελικό του Euro 2008 και να ανεβοκατεβαίνω τη ξύλινη σκάλα που ο παππούς μου είχε χτίσει, πανηγυρίζοντας το γκολ της Ισπανίας, μα πιο σημαντικά για εμένα, το γκολ του Τόρες. Λίγους μήνες αργότερα, είμαι στα Hooters του Μall ( R.I.P.), και καταβροχθίζω τις στριφογυριστές πατάτες τους, όντας προσηλωμένος όχι στις περιβόητες σερβιτόρες, αλλά στην οθόνη που έδειχνε το ντέρμπι του Merseyside. Αυτές οι αναμνήσεις, προφανώς, δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως για εσάς, όμως για εμένα είναι μια απόδειξη.
Μου θυμίζουν την σύνδεση μου με έναν αθλητή, ένα σύλλογο και ένα άθλημα που αγαπώ από τα βαθή της καρδιάς μου και με χαροποιεί ιδιαίτερο το γεγονός πως δεν θυμάμαι πως άρχισε αυτή η σχέση, παρότι έχω απτές αποδείξης για την ύπαρξη της. Έτσι, έχω την δυνάτοτητα να αφήνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως όλα έγιναν με κάποιον φυσικό τρόπο, πως η αγάπη μου για όλα τα παραπάνω είναι αγνή και αληθινή, γιατί δεν τα διάλεξα εγώ, αλλά ένα παιδί που ακόμη ζει μέσα μου.
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω την επιλογή του 8χρονού εαυτό μου, το 2007 ο Φερνάντο Τόρες ήταν ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο, όμως, όπως κάποιοι από έσας θα γνωρίζετε, τα πράγματα άλλαξαν λίγα χρόνια αργότερα, μετά τον τραυματισμό του. Έπειτα, ήταν περίεργο να τον βλέπεις , ήταν σαν μια Zombie βερζιόν του Kurt Cobain που η σφαίρα δεν τον σκότωσε, όμως του επέφερε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη.
Ανα περιόδους, θα σου θύμιζε τον παλιό του εαυτό, θα σκόραρε σε έναν τελικό, θα έβαζε γκολ στην Μπαρτσελόνα, όμως ποτέ δεν ξαναήταν ο ίδιος παίκτης. Ήταν λες και η απόδοση του ήταν όσο ικανοποιητική χρειαζόταν για να μην ξεχάσεις το πόσο καλός ήταν, γεγονός ιδιαίτερα εκνευριστικό, όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, είχα ήδη επιλέξει αγαπημένο ποδοσφαιριστή.
Όταν, λοιπόν, το timeline μου με πληροφόρσε ότι ο El Niño σκοπεύει να κρεμάσει τα παπούτσια του, το παιδάκι μέσα μου βούρκωσε. Δεν είναι πως ήταν κάποιο τρομερό σοκ, στο κάτω κάτω, στην Ιαπωνία έπαιζε, ήταν όμως ένα επίσημο τέλος. Τέλος εποχής για έναν μεγάλο σέντεφό, όπως έλεγαν και οι παλιοί, αλλά και τέλος εποχής για εμένα.
Για τους μεγαλύτερους, το να αποσύρεται από την ενεργό δράση ή να φεύγει από τη ζωή ένας παιδικός τους ήρωας πρέπει να έχει καταντήσει συνηθισμένο, όμως για εμένα είναι η πρώτη φορά. Είναι το πρώτο από τα πολλά επερχόμενα καμπανάκια που σου δείχνουν ότι μεγαλώνεις, όπως όταν ”φεύγει” ένας παππούς ή μια γιαγία και μαθαίνεις για πρώτη φορά για κάτι που θα σε ακολουθεί για την υπόλοιπη σου ζωή, τον θάνατο.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα εδώ και καιρό να γράψω ένα άρθρο για τον Τόρες, ένα ωραίο, προσβάσιμο άρθρο, που δεν θα παραλείψει να μιλήσει για την εξαιρετική καριέρα του, αλλά στο τέλος θα αφήσει και κάποιο μήνυμα. Η στιγμή, τελικά, έφτασε, όμως δεν ξέρω τι μήνυμα να μεταδώσω. Ο Φερνάντο Τόρες ήταν για κάποιο χρονικό διάστημα ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο και απ’ότι φαίνεται, ένας καλός άνθρωπος. Δεν είναι ο Νέλσον Μαντέλα ή ο Μπαράκ Ομπάμα, δεν είχε τόσο σημαντικό αντίκτυπο στον κόσμο. Τον θεωρούσαν, όμως, σημαντικό αρκετά παιδάκια, ένα εκ των οποίων είχε το αυτόγραφο του και την κακή συνήθεια να φοράει ολόκληρες ποδοσφαιρικές εμφανίσεις στο σχολείο, οπότε έπρεπε, με κάποιο τρόπο, να τον ευχαριστήσει για τις αναμνήσεις και να του πει αντίο.
Ορίστε τα 50 καλύτερα γκολ του, συνοδευόμενα από ελάχιστα ενοχλητική, ηλεκτρονική ποπ μουσική.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μένει μόνιμα στην Αθήνα. Είναι τριτοετής φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στον χώρο τον media, ενώ στον ελεύθερο του χρόνο, ασχολείται με την τέχνη και την άθληση.
