Του Άγγελου Μαρίνου,
Είμαι στη δυσάρεστη θέση, για άλλη μία φόρα, να γράψω υπέρ μιας άποψης, γιατί ενοχλούμαι από την έλλειψη ουσιώδους σκέψης από τους επικριτές της. Αναφέρομαι εμφανώς στη γνωστή δήλωση περί εφταήμερης εργασίας. Οφείλω δε, να ομολογήσω ότι φέρνω και εγώ τους δικούς μου δαίμονες στο προσκήνιο, μέσω αυτού του άρθρου, καθότι μου είναι αδύνατο να μην παρατηρήσω την συσχέτιση μεταξύ του τύπου κριτικής που έλαβε η δήλωση αυτή και τη γενική κατάσταση παραλογισμού στην οποία βρίσκεται αυτή η χώρα. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα πιο απλά, τα οποία με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω, είναι τα… πιο λαϊκά.
«Κάποιοι πέθαναν για να κατακτηθεί το 8ώρο και το 5ήμερο της εργασίας, για να έρθει αυτός να το αλλάξει». Αυτή η κριτική εμφανώς και δεν φέρει κανένα απολύτως πραγματικό επιχείρημα, καθώς ουδεμία σχέση έχουν οι καταστάσεις σήμερα με τις καταστάσεις του παρελθόντος, επί των οποίων έγιναν οι εν λόγο αγώνες. Εννοείται δε, με σκοπό να μην αδικήσω την ομάδα των επικριτών, ότι αυτή η μορφή επιχειρήματος δεν είναι αντιπροσωπευτική της πλειονότητας των.
«Θα πρέπει να δουλεύουμε επταήμερα κάθε εβδομάδα για να… (προσθέστε τυχαία σαρκαστική συνέχεια)». Όχι. Πολύ απλά, όχι! Δεν υπάρχει απολύτως κανένας τρόπος να εξαναγκαστεί σύσσωμη η εργατιά σε επταήμερη εργασία, κάτι που περίμενα ότι θα χρειάζεται να εξηγήσω, ίσως, σε παιδιά γυμνασίου. Θέλεις να δουλέψεις επταήμερο; Θα πρέπει να μπορείς, σύμφωνα με τον νόμο, να δουλέψεις επταήμερο. Απλά πράγματα. Θέλεις εξασφάλιση δικαιωμάτων ή καλύτερη πληρωμή για την 7η ή και την 6η μέρα συνεχόμενης εργασίας; Μετά χαράς να το συζητήσουμε, αλλά δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο από τους διαδικτυακούς φωστήρες του μεσονυκτίου…
Ωστόσο αγαπητοί, υπάρχουν και πιο ενδιαφέρουσες κριτικές με τις οποίες μπορούμε να ασχοληθούμε…
«Υπό καθεστώς υψηλής ανεργίας, το νόμιμο επταήμερο θα υπονομεύσει την ανταγωνιστικότητα των εργαζομένων που δεν διατίθενται να δουλέψουν επτά ημέρες την εβδομάδα, συρρικνώνοντας τους μισθούς τους και οδηγώντας πιθανώς μέχρι και στην απόλυση τους». Ίσως υπάρξει μέρα που να έχουμε την ευτυχία να ασχοληθούμε παραγωγικά με τη συγκεκριμένη θέση, ωστόσο δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα. Στη στρεβλή οικονομία της Ελλάδος, το επταήμερο είναι το τελευταίο που θα οδηγήσει σε αυτό το φαινόμενο. Κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια, ότι και καλά δεν γνωρίζουμε ότι οι επιχειρήσεις είναι οργανωμένες για να αποφεύγουν τους ελέγχους, πολλές φορές σε συνεργασία με το ίδιο το ΣΔΟΕ. Όποιος έχει δουλέψει για καιρό σε μαγαζί και είναι παρατηρητικός, μπορεί να καταλάβει αν θα γίνει έλεγχος κοιτώντας μόνο το περπάτημα και το πρόσωπο του αφεντικού του, κατά την είσοδο του/της. Βεβαίως να κατηγορήσουμε τις επιχειρήσεις αυτές που διαπράττουν αυτό το αδίκημα, ενώ χαρακτηρίζονται από επαρκή κερδοφορία. Ωστόσο, ο λόγος που συμβαίνει το φαινόμενο τούτο είναι επειδή εάν εφαρμόζαμε με απόλυτη αυστηρότητα το παρόν φορολογικό σύστημα, πολλές επιχειρήσεις θα έκλειναν, οδηγώντας το προσωπικό τους στο ταμείο ανεργίας. Επομένως, αυτό το καθεστώς έλλειψης ελέγχου, βοηθά τους κακόβουλους εργοδότες να ξεφεύγουν από την παροχή των απολύτως απαραίτητων παροχών στους εργαζομένους τους, όπως ασφάλιση, αξιοπρεπή μισθό κλπ. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, κατακρεουργεί τα δικαιώματα του εργαζομένου, πριν από οτιδήποτε άλλο.
Εννοείται δε, πως ο εργαζόμενος που θα προτιμηθεί δεν είναι αυτός που θα δουλέψει επταήμερο, αλλά αυτός που θα δουλέψει «μαύρα», εξαιτίας και των ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες κατατίθενται προκαταβολικά. Ο χρόνος ολοκλήρωσης δικαστικής υπόθεσης είναι το… «κερασάκι στη τούρτα», καθώς καθιστά μηδαμινή την ικανότητα του εργαζομένου να αμυνθεί έναντι σε κακόβουλες οντότητες. Συνεπώς, ένα εύλογο επιχείρημα, όπως αυτό, δεν επιβιώνει, καθώς άλλες στρεβλώσεις θέτουν την πίεση αυτή ανενεργή, ενώ εν απουσία αυτών των στρεβλώσεων πολύ πιθανό να μην υπάρχει το επίπεδο ανεργίας, βάσει του οποίου υφίσταται το επιχείρημα (στην Ελλάδα τουλάχιστον).
Μια κριτική, που αποδέχομαι ως ορθή, είναι αυτή που αποζητά λόγο με περισσότερες λεπτομέρειες. Η ελλειμματική εξήγηση δίνει ευκαιρίες για αντίλογο σαν αυτόν που αναλύσαμε στην αρχή του άρθρου, αλλά και οδηγεί σε κακές πολιτικές, οι οποίες θα φορτωθούν στο βεβαρυμένο, κατά τους Έλληνες, ιστορικό του φιλελευθερισμού. Αλλά που να ακουστεί η λογική φωνή, ανάμεσα σε τόσα ιδεολογικά «βελάσματα»…
Όσον αφορά στους δαίμονες που προανέφερα, μου φαίνεται πραγματικά αδύνατο να εξιλεωθεί αυτή η χώρα. Ζητάμε υγιή οικονομία και ασφαλές εργασιακό καθεστώς, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουμε ένα κράτος που φορολογεί τις επιχειρήσεις με κάθε δυνατό τρόπο, φέρει υπέρογκη εξωτερική και εσωτερική γραφειοκρατία. Δεν γίνεται να υπερφορολογείς τις επιχειρήσεις σου και να περιμένεις να μην υπάρχει φοροδιαφυγή. Δεν γίνεται να απαιτείς προκαταβολικά υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και να μην υπάρχει, πάσης φύσεως, αποφυγή καταβολής τους. Αυτό που παρατηρώ είναι πως δεν μας απασχολεί καν, αν αυτό που συζητάμε «βγαίνει» στο χαρτί, στο πρόγραμμα. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να υποστηρίζουμε το αποτέλεσμα όπως το θέλουμε στο κεφάλι μας, και όχι όπως οι ανάγκες επιτάσσουν με βάση τις καταστάσεις. Έτσι καταλήξαμε εδώ, οπότε υποθέτω θα το πληρώσουν με τη πληγή των συναισθημάτων τους, κάποια στιγμή. Πολλοί εξ αυτών άλλωστε δε διαθέτουν άλλο πνευματικό νόμισμα…
Γεννηθείς το 1996 στη Κομοτηνή, είναι φοιτητής του Οικονομικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με κατεύθυνση στην οικονομική ανάλυση. Διαθέτοντας ακόρεστο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, αρθρογραφεί στην κατηγορία των Οικονομικών του OffLine Post.
