Της Σοφίας Σιδερίδου,
«Η μουσική παιδεία είναι πολιτισμός, που την καταπατάει ο κάθε υπουργός»
Αυτό θυμάμαι γραμμένο σε ένα από τα πολλά πανό στις πορείες του Μουσικού Σχολείου Σερρών, από το οποίο αποφοίτησα και η ίδια πριν μερικά χρόνια. Ένα δημόσιο σχολείο – διαμάντι της παιδείας στην Ελλάδα, όπως και πολλά Μουσικά της χώρας μας, που πολεμήθηκαν πολύ, κινδύνεψαν ακόμα περισσότερο, απειλήθηκαν με κλείσιμο και περικοπές, αλλά διατήρησαν την αίγλη τους. Καταφέρνουν ακόμα, παρά τις δυσκολίες που συνεπάγεται κάθε ανηφορικός δρόμος και κάθε προσπάθεια που εμπνέει αλλαγή και ποιότητα, να μένουν στην κορυφή που τους ανήκει δικαιωματικά.
Αυτά τα σχολεία, που φωνάζουν από κάθε γωνιά τους «πολιτισμός», που καταφέρνουν να καλύπτουν το χάσμα ανάμεσα σε καθηγητή και μαθητή και να διδάσκουν τη συνεργασία και την ομορφιά της παιδείας δεν πρέπει να είναι έρμαιο στα χέρια κανενός Υπουργού. Τα Μουσικά Σχολεία, που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό, προβλήματα με την αναγνώριση της μουσικής παιδείας και των μουσικών γνώσεων, υποτίμηση παρά την εξαιρετική ποιότητα και της γενικής παιδείας (δεν υστερούν σε γενική παιδεία και κάθε μαθητής μπορεί να δώσει κανονικά τις πανελλήνιες εξετάσεις στοχεύοντας σε οποιαδήποτε σχολή επιθυμεί) είναι η απάντηση σε πολλά προβλήματα των καιρών. Είναι ένας θεσμός που αναπτύσσει ολόπλευρα τους νέους, δίνει διέξοδο σε διαφορετικές καλλιτεχνικές ανησυχίες τους, αναδεικνύει ταλέντα και χαρίσματα, ισορροπεί τον ψυχισμό των μαθητών και μετριάζει την κούραση των υποχρεώσεων, εξηγεί ότι η φυγοπονία δεν μας αντιπροσωπεύει, αντιμετωπίζει τη βία στα σχολεία και απομακρύνει κάθε ρατσιστικό επεισόδιο χάρη στην παγκοσμιότητα της μουσικής γλώσσας. Τα Μουσικά Σχολεία χαρίζουν το δώρο της δημόσιας και παράλληλα ποιοτικής εκπαίδευσης και κάθε πράξη υποβάθμισης του έργου και της προσπάθειας εκπαιδευτικών και μαθητών είναι μια κατάφωρη ήττα για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Η «παγκόσμια γλώσσα» της ανθρωπότητας – η μουσική – είναι πραγματικά ικανή να χρωματίσει τα μαθητικά χρόνια και τα καθημερινά οκτάωρα και εννιάωρα, να σε ηρεμήσει λιγάκι πριν το διαγώνισμα τετραμήνου σε Μαθηματικά και Αρχαία και να σου εξηγήσει με τον πιο μελωδικό τρόπο ότι και οι δύσκολες μέρες, φορτωμένες με μαθήματα μουσικής και γενικής παιδείας παλεύονται πιο ευχάριστα. Η μουσική παιδεία που χαρίζουν αυτά τα σχολεία έρχεται να κουμπώσει και να συμπληρώσει την γενική και να εμπνεύσει σε μαθητές αλλά και καθηγητές αξίες, ιδεώδη και ιδανικά.
Μπαίνοντας σε ένα τέτοιο σχολείο δεν ξέρεις τι πραγματικά πρόκειται να συμβεί, πόσο όμορφα πράγματα έχει να σου χαρίσει και πόσο διαφορετικός θα βγεις από αυτό λίγα χρόνια μετά. Γίνεσαι μάρτυρας μιας εκπληκτικής εξέλιξης του εαυτού σου από την πρώτη σου συναυλία μέχρι και την τελευταία, βλέπεις τον εαυτό σου να μπαίνει σε δημιουργικά μονοπάτια, να μοιράζεται νότες και στιγμές με ανθρώπους που γίνονται φίλοι, να τολμά εκφραστικές ανησυχίες, να βρίσκει χώρο για δημιουργία στο περιβάλλον του σχολείου. Βλέπεις παράλληλα τους καθηγητές σου να υπηρετούν πιστά τη σημασία της λέξης «καθηγητής», να σε οδηγούν βήμα – βήμα σε δρόμους ανηφορικούς, να σε κοιτούν μες τα μάτια όση ώρα παίζεις το πρώτο σου σόλο και να χαμογελούν. Έχεις εκεί στην πρώτη σειρά πέρα από την οικογένεια σου, τους καθηγητές Φυσικής, Χημείας και Λογοτεχνίας να χειροκροτούν. Μαθαίνεις να δίνεις και να παίρνεις. Μαθαίνεις να θυσιάζεις χρόνο και να σφηνώνεις στο πρόγραμμα μαθημάτων μια πρόβα ακόμα (ποτέ δεν είναι αρκετές).
Είναι, λοιπόν, όλοι αυτοί με τους οποίους μοιραζόσουν το πρωί το θρανίο και το βράδυ στην παράσταση στεκόσασταν διπλά δίπλα στα έδρανα της χορωδίας. Είναι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες τη σκηνή, που ξόδεψες ώρες ατελείωτες για να βγει σωστά και ολοκληρωμένα η πρόβα, με τους οποίους αρπάχτηκες στην πρόβα γιατί ξεχνούσαν εκείνη τη δίεση στο Φα και κάθε φορά χασκογελούσαν, είναι αυτοί με του οποίους έτρεχες από την αίθουσα της Χημείας στην πρόβα της παραδοσιακής εκδήλωσης και από εκεί πίσω για Έκθεση και μετά Αρμονία.
Είναι αυτοί που μοιράστηκες το ίδιο αναλόγιο στην πρώτη σου συναυλία, με τους οποίους πέρασες και ένα σαββατοκύριακο στο σχολείο ετοιμάζοντας τα κουστούμια της παράστασης. Είναι αυτοί που τσακώθηκες πάνω στην πίεση μαθημάτων και προβών, αλλά χρειάστηκαν 5-6 νότες για να τα ξαναβρείτε, που με το που χτυπούσε κουδούνι για διάλειμμα βγάζατε τα όργανα και παίζατε μουσική, που σε κάθε εκδρομή πιάνατε τη γαλαρία, βγάζατε μια κιθάρα και ένα μπουζούκι και έφτιαχνε το κέφι. Είναι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες 2-3 ατάκες σε κάποιο θεατρικό και αυτοί με τους οποίους δάκρυσες σε εκείνη την τελευταία υπόκλιση στην γιορτή της 17ης Νοεμβρίου.
Με όλους αυτούς τα 6 χρόνια Γυμνασίου Λυκείου περνάνε υπέροχα και αξέχαστα.
Με όλους αυτούς αναγκαστικά δημιουργείς γλυκές αναμνήσεις και κάποιους από αυτούς τους κάνεις εύκολα φίλους ζωής.
Σε εκείνα τα γλέντια μας μετά τις μεγάλες εκδηλώσεις Ευρωπαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής στο τέλος τη χρονιάς, σε εκείνα τα μικρά γλέντια πίσω από τη σκηνή, σε κάθε τελευταίο χειροκρότημα, σε κάθε χτύπημα του δοξαριού στο αναλόγιο (βιολιστικό χειροκρότημα) και σε κάθε στιγμή που μου χάρισε το Μουσικό Σχολείο Σερρών εγώ πάντα χαμογελώ και ευχαριστώ τους γονείς μου που μου είπαν:
– «Εκτός από το το Γενικό Γυμνάσιο μπορείς να δώσεις εξετάσεις και για το Μουσικό. Θέλεις;»
– «Θέλω!!!»
